Οι χριστιανές γυναίκες του χωριού μου (εννοείται μέρος με Χριστιανικό και Μουσουλμανικό πληθυσμό) πηγαίνουν στον Χότζα και ζητούν την ευχή του. Επιτρέπεται αυτό;
Αυτό βέβαια δεν επιτρέπεται. Αν οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν στους πιστούς να δέχωνται ευλογίες από αιρετικούς, που ούτε καν «ευλογίας» αλλά «αλογίας» τις ονομάζουν, πολύ περισσότερο πρέπει να κατακριθή η ενέργεια αυτή ευλαβών ίσως κατά τα άλλα γυναικών, που ζητούν να ευλογηθούν από τον λειτουργό ενός άλλου θρησκεύματος. Τούτο φυσικά εξηγείται από την μακροχρόνια συμβίωσι των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων και από τον έμφυτο σεβασμό του ανθρώπου σε κάθε τι το ιερό, έστω και αν αυτό δεν ανήκει στην θρησκεία που ο ίδιος πιστεύει. Έτσι διατηρήθηκαν και σ’ εμάς πολλά έθιμα της προχριστιανικής λατρείας, που πήραν όμως νέο χριστιανικό περιεχόμενο ή έχασαν τον ειδωλολατρικό χαρακτήρα των, ή κληρονομήθηκαν ιεροί τόποι, πηγές, σπήλαια και ναοί, που μετεβλήθησαν σε χριστιανικούς τόπους λατρείας, αφού εξαγιάσθηκαν και αφιερώθηκαν στην τιμή του Χριστού και των αγίων Του. Ανάλογη ευλάβεια για τους ιδίους λόγους έδειχναν σε πολλά μέρη, στην λατρεία, στους ναούς και στους ιερείς μας και οι μουσουλμάνοι.
Έργο του ιερέως είναι το, με τον κατάλληλο τρόπο, να διαφωτίση τους χριστιανούς και να τους αποτρέψη από του να δέχωνται τις ευλογίες του αλλοθρήσκου λειτουργού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να φθάσουν στο άλλο άκρο και να τον μισούν ή να τον απεχθάνωνται. Κάθε άλλο. Ο σεβασμός και η ευγενής συμπεριφορά είναι γνωρίσματα του χριστιανικά καλλιεργημένου ανθρώπου. Ο θρησκευτικός φανατισμός και τα σκοτεινά πάθη που γεννά, είναι ξένα προς την πνευματική θρησκεία του Χριστού, και όσες φορές από ανθρωπίνη αδυναμία ή από υπερβολικό ιερό ζήλο εκυριάρχησαν, εζημίωσαν και μερικές φορές εστιγμάτισαν τους χριστιανούς.
Από το βιβλίο του αειμνήστου Καθηγητού της Θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ., Ιωάννου Μ. Φουντούλη: Απαντήσεις εις Λειτουργικάς απορίας. Τόμος Α’. ΣΤ’ έκδοσις.
Εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι, 1991.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
