ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΗ’
Το φωτεινό παράδειγμα των Αγίων μάς
καθοδηγεί στη ζωή της αρετής.
ΡΙΞΕ το βλέμμα σου στα παραδείγματα των Αγίων της Εκκλησίας, που λάμπουν από αρετή και τότε θα καταλάβης πόσο μικρές, πόσο αληθινά τιποτένιες είναι οι δικές μας καλές πράξεις.
Η δική μας, ζωή, δεν αντέχει σε σύγκρισι με τη δική τους.
Εκείνοι υπηρετούσαν τον Χριστό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν τους εφόβιζε ούτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε κρύο, ούτε γυμνότης, ούτε κόποι και μόχθοι, ούτε αγρυπνίες και νηστείες, ούτε ονειδισμοί και διωγμοί. Ήσαν πάντοτε ενωμένοι με τον Χριστό με την προσευχή και είχαν πάντοτε μπροστά τους την ιερή παρουσία Του.
Όσοι, στον κόσμο αυτό, θέλησαν να βαδίσουν στα ίχνη του Χριστού, δοκίμασαν πολλές και μεγάλες και σκληρές θλίψεις. Ας σκεφθούμε τους Αποστόλους, τους Μάρτυρας, τους Ομολογητάς, τας Παρθένους. Με την σκέψι και τον πόθοτης αιωνίου ζωής, εμίσησαν την ζωή αυτού του κόσμου. (Ιω. ιβ’, 25).
Οι ασκητές της ερήμου ανυπέρβλητα πρότυπα αφιερώσεως.
Η σκέψι μας είναι αδύνατον να συλλάβη την αυστηρότητα της ζωής και την αυταπάρνησι των Ασκητών της ερήμου. Δοκίμασαν μεγάλους και σκληρούς πειρασμούς. Δέχθηκαν άπειρες επιθέσεις του εχθρού. Προσηύχοντο με ανυπέρβλητο ζήλο. Ενήστευαν με αυστηρότητα. Ήσαν γεμάτοι από ενθουσιασμό για τον αγώνα της πνευματικής των προόδου. Πολεμούσαν αδιάκοπα εναντίων των παθών τους. Οι πόθοι τους, ήσαν άγιοι. Ένας ήταν ο μεγάλος σκοπός τους. Η δόξα του Θεού!
Η ημέρα τους ήταν αφιερωμένη στην εργασία. Η νύχτα στην προσευχή. Και στην εργασία τους όμως μέσα και πάλι «αδιαλείπτως προσηύχοντο».
Διέθεταν τον καιρό τους πάντοτε για το καλό. Λίγες τους εφαίνοντο οι ώρες που αφιέρωναν στον Θεό. Στην εργασία για τον Θεό και στην προσευχή, εύρισκαν τόση απόλαυσι ώστε λησμονούσαν τα πάντα.
Τίποτε το κοσμικό δεν τους έκαμε εντύπωσι. Αγαθά, θέσεις μεγάλες, δόξες, φίλοι, συγγενείς, τους άφηναν αδιάφορους. Έτρωγαν όσο τους ήταν αρκετό για να ζήσουν και ένοιωθαν δυσφορία ν’ ασχολούνται με το σώμα κι όταν ακόμη δεν μπορούσαν να κάμουν αλλοιώς.
Γι’ αυτό πτωχοί μεν ήσαν σε κοσμικά αγαθά, πλούσιοι όμως σε αρετές και χάρι Θεού.
Τις σωματικές στερήσεις αναπληρούσε η θεία χάρις και παρηγοριά.
Μέσα στον κόσμο ήσαν σαν ξένοι. Είχαν όμως φίλο στενό τον Θεό.
Για τους εαυτούς τους είχαν ιδέα ταπεινή. Ο κόσμος δεν τους εκτιμούσε. Για τον Θεό όμως, ήσαν αγαπητοί και πολύτιμοι.
Κάθε μέρα που περνούσε τους έκαμε πιο τέλειους και αρεστούς στον Θεό, γιατί η ζωή τους κυλούσε με αληθινή ταπείνωσι, αγάπη και υποταγή.
Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να μας επηρεάζουν κι όχι οι χλιαροί και οι άπιστοι.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
