Σημαντική ήταν η προσφορά του Ιωάννου Παπαδιαμαντόπουλου στον Αγώνα του 1821. Τελευταία του αποστολή ήταν να σταλεί απ’ την κυβέρνηση στο κλεισμένο Μεσολόγγι. Εκεί η πείνα και οι αρρώστιες έστελναν τους ανθρώπους κοπαδιαστά στο χάρο.
Ο Παπαδιαμαντόπουλος είχε αχώριστη συντροφιά του ένα άλογο κι ένα σκυλάκι. Τα αγαπούσε και τα δυο πολύ και μαζί τους έβγαινε ταχτικά σεργιάνι.
Στο δρόμο του μια μέρα συναντά μερικούς στρατιώτες να μαλώνουν για ένα άλογο, ποιος να το πάρει για να το φάει με τη φαμίλια του.
-Σταθήτε, βρε παιδιά μου, λέει ο Παπαδιαμαντόπουλος, μη μαλώνετε. Πάρ¬τε το δικό μου και σταματείστε τον καυγά.
Ήταν κι αυτός εξαντλημένος και πλησίαζε το τέλος του. Με δυσκολία έσερνε τα πόδια του και τέλος δεν μπορούσε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι. Τον λυπόταν ο χουσμεκιάρης του (δούλος του) μα τι να έκανε.
Με την πολλή σκέψη βρήκε και τη λύση. Πιάνει κρυφά και σφάζει το σκυλάκι, το μαγειρεύει και δίνει στον αφέντη του να φάει. Έφαγε κι αυτός. Και αναζωογο-νήθηκαν λιγάκι.
Ο Παπαδιαμαντόπουλος τον ρώτησε τότε τι ήταν αυτό το εύρημα.
-Τυφλοπόντικο αφέντη- τόβρα τυχερά σε μια τρύπα, χωμένο μέσα στο χώμα. Έτσι θα πάρεις τώρα λίγη δύναμη να ξεκινήσουμε για την Έξοδο. Ρίχτηκε με λαιμαργία ο Γέρος κι έτρωγε. Σκέφτηκε όμως και το σκυλάκι του.
Σηκώθηκε όρθιος και αρχίζει να το κράζει για να του πετάξει τουλάχιστον τα
κόκκαλα-, που ήταν δικά του.
Το σκυλάκι δεν ερχότανε και τότε ο άμοιρος κατάλαβε την αλήθεια. Και άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας.
-Καλύτερα να πέθαινα, έλεγε, της πείνας, παρά να μου σφάξεις το σκυλί.
Και μάλωνε το χουσμεκιάρη του.
Και κείνος παρηγορώντας τον του έλεγε:
-Αύριο πεθαίνεις κι η αφεντιά σου κι εγώ, αφέντη μου, μα το σκυλί σου θα πούμε πως μας έσωσε ως τότε για να πεθάνουμε σαν άνδρες, ορθοί στα ποδάρια μας κι όχι να πέσουμε στο δρόμο άψυχοι από την πείνα. Όπως κι έγινε.
Από το βιβλίο του Κώστα Δ. Παπαδημητρίου: «ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ -ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ των ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ του 21.» Αθήνα, Φλεβάρης 1993.
