ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΘ’
Ο καρδιογνώστης Κύριος, πρέπει να μας
βρίσκη καθημερινώς καλλίτερους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ πρέπει να στολίζουν τη ζωή του αληθινού αγωνιστού του πνεύματος. Μόνο έτσι θα υπάρχη συμφωνία μεταξύ εσωτερικής ζωής και εξωτερικής κλήσεως.
Περισσότερο δε υποδειγματική και τελεία πρέπει να είναι η εσωτερική ζωή, γιατί ο Θεός ερευνά τις καρδιές. Δεν πρέπει να υπάρξη μέσα μας ούτε η παραμικρή περίπτωσις στην οποία δεν θα είμεθα εμπρός στα μάτια του Θεού καθαροί και αγνοί.
Κάθε καινούργια ημέρα πρέπει να είναι όπως η πρώτη εκείνη ημέρα της επιστροφής μας στον Χριστό. Συνεχής ανανέωσις των αποφάσεών μας και αδιάκοπος τροφοδοσία του ζήλου μας πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά της ζωής μας. Γι’ αυτό ας προσευχώμεθα θερμά στον Θεό μ’ αυτά τα λόγια. «Θεέ μου κράτησέ με σταθερό στις αποφάσεις μου και γέμισέ με ζήλο για την αγία υπηρεσία Σου. Δώσε μου τη βοήθειά Σου ώστε κάθε ημέρα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει τίποτε για Σένα».
Η επιτυχία μας εξαρτάται από την επιμέλεια, τη σταθερότητα
και το θερμό μας ζήλο˙ πάνω όμως απ’ όλα, από τη χάρι του Θεού.
Ασφαλώς ποθούμε την επιτυχία. Εκείνο που θα μας την χαρίση είναι η σταθερότης της αποφάσεώς μας, κι η μεγάλη επιμέλεια. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι οι προϋποθέσεις κάθε προόδου.
Για να δυναμώνης στην προσπάθειά σου, να σκέπτεσαι ότι συχνά αποτυγχάνουν κι εκείνοι ακόμη που παίρνουν αποφάσεις εξαιρετικά δυνατές. Τί θα κάνης λοιπόν εσύ όταν περιορίζεσαι στη χλιαρότητα;
Πολλές φορές παίρνουμε μίαν απόφασι, για να την εγκαταλείψουμε σε λίγο μπροστά στην πρώτη δυσκολία. Η ζωή όμως του πνεύματος δεν επιδέχεται αστεία. Και η πιο ασήμαντη παράληψις έχει τον αντίκτυπό της στη σωτηρία της ψυχής μας.
Γι’ αυτό οι συνετοί, δεν βασίζουν τις αποφάσεις τους στις δυνάμεις και τις γνώσεις τις δικές τους, αλλά στη χάρι και το έλεος του Θεού. Στις ενέργειές τους έχουν βέβαια κι αυτοί σταθερή πεποίθησι. Η πεποίθησί τους όμως είναι αγκυστρωμένη στον Θεό.
Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη σχέδια άπειρα. Ο Θεός όμως γνωρίζει πιο πρέπει να επιτύχη. «Ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού» (Ιερ. Ι’,21).
Η άσκησίς μας πρέπει να είναι συνεχής και σταθερή.
Αν κάποτε χρειασθή να διακόψουμε την άσκησι του πνεύματός μας, για να εκτελέσουμε κάποιο καθήκον ή για να ωφελήσουμε τους αδελφούς μας, πρέπει αμέσως μετά να την ξαναεπαναλάβουμε. Και βέβαια τότε η διακοπή αυτή δεν είναι αμαρτία.
Αν όμως σταματούμε από αμέλεια ή ραθυμία, τότε το πράγμα είναι εφάρματο και θα μας ζημιώση ασφαλώς. Και όταν αδιακόπως και εντατικώς αγωνιζόμεθα πάλι να σκεπτώμεθα ότι σε πολλά υστερούμε. Πόσο μάλλον όταν ο αγώνας ατονεί.
Μην ξεχνάμε το σκοπό μας. Συνεχής και άγρυπνη
να είναι η παρακολούθησις του εαυτού μας.
Ας έχουμε λοιπόν διαρκώς εμπρός μας ένα σκοπό, σταθερό, οριστικό, άγιο.
Τα μάτια της ψυχής μας ας εξετάζουν συνεχώς την εσωτερική και εξωτερική ζωή μας. Η σύνθεσις και αρμονία αυτών των δύο αποτελεί την πρόοδο του πνεύματος.
Θα ήταν ευχής έργον να είσαι διαρκώς σε περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωσι. Αν όμως αυτό σου είναι δύσκολο, τότε να έχης μια ώρα αυτοσυγκεντρώσεως μια φορά την ημέρα. Το πρωί ή το βράδυ. Το πρωί να παίρνης τις αποφάσεις σου. Το βράδυ να ελέγχης την εφαρμογή και την εν γένει συμπεριφορά σου.
Πώς να αντιμετωπίζης τις επιθέσεις του Σατανά.
Είναι ανάγκη να οπλίζης τον εαυτό σου όπως ο στρατιώτης, για να αντιμετωπίζης αποτελεσματικά τις επιθέσεις του Σατανά. Θα δαμάσης τις επαναστάσεις της σαρκός σου, όταν συνηθίσης να συγκρατής τις επιθυμίες σου.
Ποτέ να μην μένης χωρίς απασχόλησι. Αν δεν έχης εργασία άλλη, τότε διάβαζε, γράφε, προσευχήσου, κάνε σκέψεις πνευματικές ή πράξεις ωφέλιμες για τους αδελφούς σου.
οι πνευματικές ασκήσεις χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή.
Αν σκέπτεσαι να επιβάλης στον εαυτό σου στερήσεις, λάβε υπ’ όψι σου ότι πρέπει προηγουμένως να σκεφθής πολύ, γιατί όλοι δεν μπορούν να υποφέρουν τις ίδιες στερήσεις.
Υπάρχουν θρησκευτικές ασκήσεις στις οποίες βρίσκεις ασφαλώς μεγάλη πνευματική ευχαρίστηση˙ δεν είναι όμως κατάλληλες για όλους. Αυτές τις ασκήσεις να τις κάμνης πάντοτε «εν τω κρυπτώ. Αυτό είναι συνετό και ασφαλές».
Υπάρχει όμως κι ένας κίνδυνος που πρέπει ιδιαιτέρως να τον προσέξης. Μήπως δηλαδή εκτελώντας τις ιδιαίτερες αυτές πνευματικές ασκήσεις που σ’ ευχαριστούν ιδιαιτέρως, παραμελήσης τα καθήκοντα εκείνα τα θρησκευτικά που προορίζονται για όλους.
Το καθήκον σου είναι, πρώτα αυτά να εκτελέσης υποδειγματικά και με απόλυτη συνέπεια και ύστερα να προχωρήσης σ’ ό,τι σ’ ευχαριστεί προσωπικά.
Το ζήτημα των θρησκευτικών ασκήσεων ποικίλει αναλόγως των ανθρώπων και των περιστάσεων. Δεν είναι σε θέσι όλοι οι άνθρωποι γενικώς να κάνουν τις ίδιες ασκήσεις. Ούτε όλες είναι κατάλληλες για όλους. Ούτε είναι όλες ευχάριστες σ’ όλες γενικά τις περιστάσεις. Σ’ άλλες ασκήσεις πρέπει να καταφεύγουμε όταν τα κύματα των πειρασμών μας χτυπούν και σ’ άλλες όταν η ζωή μας κυλά ήσυχη και ειρηνική.
Ασφαλώς άλλες σκέψεις κάνουμε όταν την καρδιά σκεπάζουν τα σύννεφα της λύπης και άλλες όταν είμεθα χαρούμενοι.
Έτοιμοι κάθε στιγμή για το θάνατο!
Οι μεγάλες εορτές πρέπει να είναι ευκαιρίες πνευματικού ανακαινισμού μας, χωρίς να μένη βέβαια νεκρός ο μεταξύ τους χρόνος. Κάθε στιγμή πρέπει να ζούμε έτσι, σαν να επρόκειτο ευθύς αμέσως να φύγουμε από τον κόσμο αυτό. Ο ζήλος μας για την εκτέλεσι των καθηκόντων μας πρέπει να είναι τόσο ζωηρός, σαν να επρόκειτο ευθύς αμέσως να πάρουμε από τον Θεό το βραβείο της προσπαθείας μας.
Όσο περισσότερο χρόνο μας δίδει ο Θεός σ’ αυτή τη ζωή, ας τον χρησιμοποιούμε επιμελώς για να προετοιμαζώμεθα καλλίτερα για το θάνατο.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς, σημειώνει τόσο χαρακτηριστικά! «Μακάριος ο δούλος εκείνος, ον ελθών ο κύριος αυτού ευρίσει ούτω ποιούντα. Αληθώς λέγω υμίν, ότι επί πάσι τοις υπάρχουσιν αυτού καταστήσει αυτόν» (Λουκ. ιβ’, 43,44).
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
