Όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό, είχα μια πολύ έντονη συζήτηση με ένα συμμαθητή μου για κάποιο θέμα που το έχω ξεχάσει. Όμως εκείνη την ημέρα πήρα από το δάσκαλό μου ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα μαθήματα της ζωής μου που παραμένει ζωντανό στη μνήμη μου μέχρι σήμερα. Ήμουν πεπεισμένος ότι εγώ είχα δίκαιο κι ο συμμαθητής μου λάθος. Το αντίθετο πίστευε εκείνος∙ ότι η δική του γνώμη ήταν η σωστή κι η δική μου λάθος.
Στο τέλος του μαθήματος ο δάσκαλος που παρακολούθησε τη λογομαχία μας, μας κάλεσε κοντά του και μας τοποθέτησε τον ένα απέναντι στον άλλο στις δύο πλευρές του γραφείου του. Στη μέση του γραφείου τοποθέτησε μια μεγάλη σφαίρα. Από τη θέση μου μπορούσα να διακρίνω πολύ καθαρά το μαύρο της χρώμα. Πρώτον ρώτησε το συμμαθητή μου για το χρώμα της.
Εκείνος αμέσως και αυθόρμητα απάντησε πως ήταν άσπρο. Η απάντησή του αυτή με ξάφνιασε. Κάτι δεν πάει καλά! Σκέφτηκα. Αλλά προτού προλάβω να αντιδράσω ο δάσκαλος με ρώτησε κι εμένα ποιο ήταν το χρώμα της σφαίρας. Του είπα: Φυσικά μαύρο. Στη συνέχεια , χωρίς να σχολιάσει τις απαντήσεις μας, μας είπε να αλλάξουμε θέσεις. Αφού παρατήρησε τις αντιδράσεις στα πρόσωπά μας , μας ρώτησε αν επιμένουμε στην πρώτη μας γνώμη για το χρώμα της σφαίρας. Η απάντησή μας ήταν κοινή: Η σφαίρα είναι δίχρωμη. Η μισή της επιφάνεια είναι μαύρη κι η άλλη μισή άσπρη.
Κι ο σοφός μας δάσκαλος συμπλήρωσε : «Παιδιά μου, στη ζωή σας, όταν αντιμετωπίζετε κάποιο θέμα με ένα πρόσωπο, θα πρέπει πάντοτε να προσπαθείτε να λαμβάνετε υπόψη και τη θέση του άλλου, πώς δηλαδή αντιλαμβάνεται εκείνος το πρόβλημα ή το θέμα, για να μπορείτε να συνεννοηθείτε και να βρείτε την καλύτερη δυνατή λύση, διότι διαφορετικά αν επιμένετε στο «μαύρο» σας κι εκείνος στο «άσπρο» του, δεν θα περάσετε στη λύση της σύνθεσης που είναι το «ασπρόμαυρο».