(Ιωάν. ιβ, 20-36)
Ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στον Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού».1 Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέα κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού. Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Ήρθε πια η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω: Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος˙ αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονον καρπό. Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει˙ αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή. Όποιος θέλει να με υπηρετεί ας ακολουθεί τον δικό μου δρόμο, κι όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι κι ο δικός μου υπηρέτης. Κι ο Πατέρας μου θα τιμήσει όποιον με υπηρετεί».
ΣΧΟΛΙΑ.
1 ήταν και μερικοί Έλληνες…
Το γεγονός δεν ήτο μικρόν και τυχαίον. Η θεία πρόνοια τους κατηύθυνε προς τον Κύριον δια την αγαθήν των πρόθεσιν και αυτοί αποτελούσαν την πρώτην προσφοράν των εθνών εις την πίστιν του Ιησού, άνοιγαν, αυτοί οι Έλληνες, τον δρόμον, δια να προσέλθουν εις τον Χ ριστόν πάντα της γης τα έθνη, τα «μη ειδότα» έως τότε τον Θεόν τον αληθινόν. Ο Κύριος που έβλεπε την πρωτοπορίαν αυτήν των Ελλήνων ως καρποφορίαν της μεγάλης του θυσίας δια την του κόσμου ανάπλασιν και σωτηρίαν με χαράν τους εδέχθη και απεκρίθη και είπε˙ «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου»
(Θεολόγος, Αθανάσιος Φραγκόπουλος).
Από το βιβλίο: “Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα”, Β’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
