Β’ Κορ. 4,6-15
« Πάντοτε την νέκρωσιν του
Κυρίου Ιησού εν τω σώματι
περιφέροντες…»
(Β’ Κορ. 4,10)
Ο Παύλος, αγαπητοί μου αναγνώσται, ο Παύλος δεν ήταν απ’ την αρχή απόστολος του Χριστού. Αντιθέτως ήταν ο εχθρός της Εκκλησίας και βλάσφημος και διώκτης των Χριστιανών. Απ’ τη στιγμή όμως, που είδε το όραμα κοντά στη Δαμασκό κι ακούσε τη φωνή «Σαούλ Σαούλ, τι μεδιώκεις;» (Πραξ. 9,4), από τότε πίστεψε κ’ έγινε κορυφαίος κήρυκας του ευαγγελίου. Ποιος μπορεί να περιγράψη το μεγαλείο του Παύλου; Ο ι. Χρυσόστομος, που ήταν θαυμαστής του, λέει· Αν θέλης να δης μέχρι ποιο σημείο καταπτώσεως μπορεί να φθάση ο άνθρωπος, δες τον Ιούδα, που για τριάκοντα αργύρια επρόδωσε τον αγαπητό του Διδάσκαλο· κι αν πάλι θέλης να δης μέχρι ποιο ύψος αρετής μπορεί να φθάση ο άνθρωπος, δες τον απόστολο Παύλο. Έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε «άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β’ Κορ. 12, 4). Και κάποιος νεώτερος φιλόσοφος και θεολόγος είπε για τον Παύλο, ότι είνε ο πρώτος μετά τον Ένα, δηλαδή το Χριστό.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας τη Β’ προς Κορινθίους επιστολή, μεταξύ των άλλων παρατηρεί· Εφ’ όσον πιστεύουμε στον Κύριο και είμαστε μαθηταί του Χριστού που νεκρώθηκε πάνω στο σταυρό και ετάφη για ν’ αναστηθή την Τρίτη ημέρα από τον τάφο, πρέπει κι εμείς να φέρουμε τη νέκρωσι του Χριστού επάνω στο σώμα μας· «Πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες…» (Β’ Κορ. 4,10).
Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Ας προσπαθήσουμε με συντομία να δώσουμε μια έννοια του ρητού.
**************
Ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, είτε άνδρας είτε γυναίκα, από την κοιλιά της μάνας του φέρει πάνω του το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα. Αυτό του δημιουργεί μια ασυγκράτητη ροπή προς την αμαρτία. Ρέπει, δηλαδή κλίνει, προς το κακό. Κ’ ενώ η φωνή της συνειδήσεως του του φωνάζει και τον ελέγχει, από το άλλο μέρος η αμαρτία τον σύρει και τον υποδουλώνει. Ζη ένα φοβερό δράμα. Έρχονται στιγμές που στενοχωρείται και αναστενάζει, γιατί είνε δούλος του κακού, που έχει ριζώσει στα βάθη της υπάρξεώς του και τον ταλαιπωρεί. Αισθάνεται την αμαρτία, σαν ένα ξένο σώμα, σώμα μολυσμένο και θανατηφόρο, να έχη δεθή πάνω στην ύπαρξί του και συνεχώς να τη μολύνη, να τη δηλητηριάζη, να την οδηγή στη φθορά και στο θάνατο. Και γεννάται το ερώτημα· Ποιος θα γλυτώση τον άνθρωπο από την ανυπόφορη αυτή κατάστασι; Αυτό το δραματικό ερώτημα θέτει και ο απόστολος Παύλος· «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7,24).
Είνε γεγονός, ότι στα προ Χριστού χρόνια είνε σπάνια τα παραδείγματα ανθρώπων που κατώρθωσαν ν’ αντισταθούν κάπως στην αμαρτία. Το κακό κυριαρχούσε. Ως ένα απ’ αυτά τα παράδειγματα, που αποτελούν την εξαίρεσι για ‘ κείνη την εποχή της ειδωλολατρίας, αναφέρουμε τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκράτη. Ήταν κήρυκας της εγκρατείας, που την επρόβαλλε ως μία από τις κυριώτερες αρετές. Είχε όμως και εχθρούς, που θέλοντας να τον εξευτελίσουν μηχανεύθηκαν το εξής. Έστειλαν τη νύχτα στο δωμάτιό του μια ωραία αλλά διεφθαρμένη γυναίκα, υποσχόμενοι ότι θα την αμείψουν με το παραπάνω, αν κατορθώση να τον ρίξη στην αμαρτία. Η αμαρτωλή γυναίκα πήγε και προσπάθησε με όλα τα θέλγητρά της να παρασύρη το Σωκράτη. Ο Σωκράτης όμως δεν έδινε σημασία. Μάλιστα σε μια στιγμή ροχαλίζοντας έφτυσε και το φλέγμα του έπεσε πάνω στη γυμνή γυναίκα. Τότε αυτή χάνοντας την υπομονή της σηκώθηκε κ’ έφυγε λέγοντας σ’ αυτούς που την είχαν στείλει· Εγώ νόμισα ότι πρόκειται για κάποιον άντρα σαν τους άλλους, αλλά συνάντησα έναν άνθρωπο στερεό σαν μάρμαρο, κ’ έτσι νικήθηκα.
Αλλ’ αυτό που συνέβη με το Σωκράτη είνε σπάνιο, όπως είπαμε. Οι άνθρωποι όλοι υπέκυπταν στην αμαρτία. Το κακό είχε ρίξει βαθειές ρίζες στο σωματικό και ψυχικό οργανισμό τους. Αλλ’ ευλογητός ο Θεός, που σπλαχνίσθηκε τον άνθρωπο και έστειλε τον μονογενή Υιό του στον κόσμο, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Εκείνος με τη διδασκαλία του, με τα θαύματά του, και προ παντός με το τίμιο αίμα της θυσίας του λύτρωσε τον άνθρωπο. Αφ’ ότου ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, ο άνθρωπος που πιστεύει σ’ εκείνον μπορεί, με τη δύναμί Του πλέον, να πολεμήση τα πάθη, να νεκρώση τον παλαιό άνθρωπο και να φθάση σε ύψη αρετής. Γι΄αυτό ο απόστολος Παύλος λέει· «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. 4,13).
Πως ο χριστιανός που πιστεύει στο Χριστό κατορθώνει να νεκρώση τα πάθη του παλαιού ανθρώπου; Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο γίνεται πιο κατανοητό αυτό που λέμε. Υπόθεσε, ότι έχεις εμπρός σου το άψυχο σώμα ενός ανθρώπου. Αν φέρης και στρώσης δίπλα του ένα τραπέζι με τα πιο εκλεκτά φαγητά, δεν πρόκειται να τ’ αγγίξη· είνε νεκρός. Αν περάσουν πλάι του οι ωραιότερες γυναίκες, καθόλου δεν θα συγκινηθή από τα θέλγητρά τους· είνε νεκρός, Αν στήσης κοντά του στήλες, σωρούς από χρυσά νομίσματα, ασάλευτος θα μείνη , όσο και αν λάμπουν· είνε νεκρός. Αν τέλος του φέρης εκεί τα στέμματα όλων των βασιλιάδων και τα σκήπτρα όλων των αρχόντων, και πάλι δεν πρόκειται ν’ απλώση το χέρι να τα πάρη· είνε νεκρός. Έτσι μοιάζει και ο άνθρωπος που πιστεύει με την καρδιά του στη δύναμι του Χριστού και ζη με τη θέλησί του τη ζωή του ευαγγελίου. Γίνεται νεκρός για την αμαρτία. Θέλετε παραδείγματα; Είνε οι όσιοι και οι ασκηταί, που με συνεχή και επίμονο αγώνα κατώρθωσαν εκείνο που ανθρωπίνως είνε αδύνατο. Η αγάπη τους για το Χριστό τους έκανε να υποτάξουν το θέλημά τους στο άγιο θέλημά του. Αντιστάθηκαν στους πειρασμούς κ’ έκαναν το διάβολο να φύγη από κοντά τους. Με όπλα τη νηστεία και την προσευχή η δύναμις των δαιμόνων εκμηδενίζεται. Και όχι μόνο οι όσιοι και ασκηταί, όπως ο Μέγας Αντώνιος, που ζούσαν στην έρημο, αλλά κι άλλοι άνθρωποι, που έζησαν τη χριστιανική ζωή μέσα στις κοινωνίες. Αντιμετώπισαν πλήθος εμπόδια, τρομερές δυσκολίες, αλλά με τη δύναμι του Χριστού νίκησαν τους πειρασμούς. Χωρίς το Χριστό ασφαλώς θα είχαν νικηθή. Η δύναμις όμως του Θεού τους κραταίωσε. Σαν παράδειγμα μπορούμε ν’ αναφέρουμε τον ι. Χρυσόστομο, το ρήτορα αυτό της χριστιανοσύνης. Θανάσιμοι εχθροί του, που μισούσαν το μεγαλείο του, τον συκοφάντησαν ότι έχει σαρκικές σχέσεις με γυναίκες. Και εκείνος τι απήντησε; Γυμνώσατέ με και ίδετε την νέκρωσι της σαρκός μου.
Και για να τελειώνουμε λέμε, ότι με τη βοήθεια του Χριστού γυναίκες και άνδρες και αυτού ακόμα του δικού μας αιώνος, του εικοστού αιώνος, που είνε ο αμαρτωλότερος απ’ όλους τους προηγουμένους, περιφέρουν, μέσα στις σύγχρονες διεφθαρμένες μεγαλουπόλεις, τη νέκρωσι του Κύριου Ιησού επάνω στη σάρκα τους, και παρουσιάζονται ως άριστα παραδείγματα αρετής που νικά την κακία. Ένας δε σύγχρονος Γάλλος συγγραφεύς έγραψε βιβλίο με τίτλο «Ο παρθένος άνδρας», μέσα στο οποίο αποδεικνύεται, ότι η παρθενία δεν ασκείται μόνο στα μοναστήρια, αλλά και μέσα σε πολυάνθρωπες πόλεις όπως το Παρίσι. Μπορεί να πάη κάποιος στα ασκητήρια, όπου οι πειρασμοί είνε ασφαλώς λιγώτεροι, και όμως να νικηθή κατά κράτος, εάν δεν νεκρωθή δια Χριστόν. Και αντιθέτως μπορεί να ζήση μέσα στις πλέον διεφθαρμένες κοινωνίες, και όμως να είνε νεκρός ως προς τα πάθη, εάν περιφέρη «την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί» του (ε.α.).
*****************
Αγαπητοί μου!
Όσες φορές ως άνθρωποι πειραζόμεθα από πειρασμούς, και μάλιστα σαρκικούς, ας θυμώμαστε τον κορυφαίο απόστολο Παύλο, που πολέμησε τα πάθη και ανεδείχθη νικητής και θριαμβευτής, και μπορούσε να λέη· Περιφέρω «πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί» μου (ε.α.), και ακόμη «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Και αν σαν άνθρωποι συμβή να αμαρτήσουμε, και πάλι να μην απελπισθούμε, αλλά να μετανοήσουμε ζητώντας τη συγχώρησι του Χριστού στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Και μυριάκις αν πέσουμε, κατά την παρατήρησι του ι. Χρυσοστόμου, πάλι να σηκωθούμε και να βαδίσουμε το δρόμο της αρετής, φέροντας στον ώμο το σταυρό του Κυρίου και περιφέροντας στο σώμα μας τη νέκρωσι του Χριστού.
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Σημείωσις του orp.gr:
Το Αποστολικό αυτό Ανάγνωσμα, χρησιμοποιείται από την Αγία μας Εκκλησία, και όταν αυτή εορτάζει την μνήμη Μεγάλων Οσίων Αγίων ασκητών, όπως του Αγίου Ευθυμίου.
