Α’ Κορ. 6,12-20
«Η ουκ οίδατε ότι σώμα υμών
ναός του εν υμίν αγίου Πνεύματος εστιν, ου εχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών;»
(Α’ Κορ. 6,19)
Η θρησκεία , αγαπητοί μου, η θρησκεία δεν είνε εφεύρεσι των παπάδων για εκμετάλλευσι, όπως λένε οι άπιστοι και άθεοι. Όχι. Η θρησκεία είνε το πιο ευγενικό αίσθημα. Κι ό, τι είνε φυτεμένο μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, δεν μπορεί κανείς να το ξερριζώση. Ναι! Το αίσθημα της θρησκείας είνε έμφυτο, όπως είνε και το αίσθημα που αισθάνεται η μάνα για το παιδί. Χίλιες διαταγές να βγούνε να μην αγαπάη η μάνα το παιδί της, δεν θα κάνουν τίποτα. H μάνα θ’ αγαπά το παιδί της. Κι αν ακόμα τη σφάξουν, η τελευταία της λέξι θα είνε «Παιδί μου, σ’ αγαπάω!». Έτσι είνε και η θρησκεία. Αίσθημα έμφυτο, βαθειά ριζωμένο στον άνθρωπο. Ποιος μπορεί να το ξερριζώση;
***********************
Από την ημέρα, που παρουσιάστηκε ο άνθρωπος στον κόσμο, παρουσιάστηκε και η θρησκεία. Όπου σκάψουν οι αρχαιολόγοι, βρίσκουν σημάδια θρησκείας. Βρίσκουν ερείπια ναών, μαρμάρινες πλάκες με επιγραφές που μιλούν για θρησκευτικές τελετές και θυσίες. Βρίσκουν αγάλματα και είδωλα, που οι αρχαίοι προσκυνούσαν για θεούς. Όπως λέει ένας αρχαίος ιστορικός και φιλόσοφος, όπου και να πας, θα συναντήσης τη θρησκεία ως την πρώτη ανάγκη του ανθρώπου. Μπορεί, λέει, να βρης μια πόλι που να μην έχη σχολεία και γυμναστήρια και άλλα κτήρια, αλλά δεν θα βρης πόλι που να μην έχη ναό και οι άνθρωποι να μην θρησκεύουν. Παντού η θρησκεία. Παντού βωμοί και θυσιαστήρια. Παντού ναοί. Οι Εβραίοι π.χ., ένας από τους πιο αρχαίους λαούς του κόσμου, όταν βρίσκονταν στην έρημο και συνεχώς βάδιζαν για να πάνε στην πατρίδα τους, είχαν κάνει ένα κινητό ναό, σαν τα σημερινά λυόμενα σπίτια, και στον κινητό αυτό ναό οι ιερείς προσεύχονταν και πρόσφεραν τις θυσίες στο Θεό. Ύστερα, όταν έφτασαν στην Παλαιστίνη κ’ εγκαταστάθηκαν εκεί, ο βασιλιάς του Σολομών έχτισε τον περίφημο ναό του Σολομώντος. Αυτός ο ναός είχε γίνει προσκύνημα. Στο ναό αυτό έρχονταν απ’ όλα τα μέρη του κόσμου οι Εβραίοι, για να γιορτάσουν τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Σήμερα πια ο ναός αυτός δεν υπάρχει. Σώζονται μόνο κάτι ερείπια από το νεώτερο ναό. Σ’ αυτά τα ερείπια, που θυμίζουν την παλιά δόξα, κάθε Σάββατο πάνε οι Εβραίοι, άνδρες και γυναίκες, προσεύχονται και κλαίνε για την καταστροφή του και παρακαλούν το Θεό να τους βοηθήση να τον ξαναχτίσουν. Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία που είπε ο Χριστός για το ναό αυτό, ότι δηλαδή θα γκρεμιστή και δεν θα μείνη λίθος επί λίθου (Λουκ. 21,6).
Και όχι μόνο οι Εβραίοι, αλλά και άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Βαβυλώνιοι, είχαν χτίσει κι αυτοί μεγαλοπρεπείς ναούς. Αλλά ο πιο σπουδαίος ναός που χτίστηκε στην αρχαιότητα από τους ειδωλολάτρες είν εο περίφημος ναός που έχτισαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, πάνω στην Ακρόπολι. Είνε ο Παρθενών.
Ύστερα ήρθαν οι χριστιανοί. Αλλά οι χριστιανοί στα πρώτα χρόνια δεν μπορούσαν να χτίσουν ναούς, γιατί η χριστιανική θρησκεία ήταν υπό διωγμόν. Οι βασιλιάδες και αυτοκράτορες, που δεν πίστευαν στο Χριστό, όχι μόνο δεν τους άφηναν να χτίζουν εκκλησίες, αλλά ούτε και το όνομα του Χριστού ήθελαν ν’ ακούνε. Οι χριστιανοί, για να λατρεύουν το Θεό, αναγκάζονταν να βγαίνουν τη νύχτα έξω από τις πόλεις, να πηγαίνουν στις σπηλιές, κ’ εκεί μέσα να λατρεύουν το Θεό. Αλλά κ’ εκεί δεν ήταν ασφαλισμένοι. Εάν τους ανακάλυπταν, μάζευαν φρύγανα, έφραζαν την πόρτα της σπηλιάς, άναβαν φωτιά και τους έκαιγαν. Μόνο όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος νίκησε και έγινε ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, μόνο τότε επετράπη στους χριστιανούς να χτίζουν εκκλησίες. Η αγία Ελένη, η μητέρα του Κωνσταντίνου, πήγε στα Ιεροσόλυμα κ’ εκεί που σταυρώθηκε ο Χριστός έχτισε λαμπρότατο ναό. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός αργότερα έχτισε την Αγία Σοφία.
Σήμερα σ’ όλες τις χριστιανικές χώρες υπάρχουν ναοί. Όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις, αλλά και στα μικρότερα χωριά, ανάμεσα στις καλύβες των χωρικών και των βοσκών, υπάρχουν εκκλησιές, που οι καμπάνες τους χτυπούν και καλούν τους χριστιανούς σε προσευχή.
********************
Χιλιάδες όμορφοι ναοί είνε χτισμένοι στις διάφορες χώρες της χριστιανοσύνης. Εάν τώρα ρωτήσης, ποιος είνε ο πιο ωραίος ναός της χριστιανοσύνης, άλλοι μεν θ’ απαντήσουν, ότι ο πιο ωραίος ναός είνε ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολι· άλλοι ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη· άλλοι ο ναός του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο… Αλλά σεις, αγαπητοί μου χριστιανοί, τι λέτε; Ποιος να είνε ο πιο ωραίος ναός του κόσμου;
Ανοίγοντας σήμερα τον Απόστολο και ακούγοντας τα θεόπνευστα λόγια μαθαίνουμε, ότι εκτός από τους ναούς που αναφέραμε, ναούς που είνε χτισμένοι με λιθάρια και με λάσπη, υπάρχει κ’ ένας άλλος ναός, που έχει πιο μεγάλη αξία από κάθε άλλο ναό που βλέπουμε. Και ο ναός αυτός, καθώς μας λέει σήμερα ο Απόστολος, είνε το σώμα του ανθρώπου που πίστεψε στο Χριστό. Γιατί αυτός που δεν πιστεύει έχει κι αυτός σώμα, αλλά το σώμα του με τις βρωμερές του πράξεις, με τις πορνείες και τις μοιχείες, το έχει λερώσει και έχει γίνει σαν ένας ακάθαρτος σταύλος, μέσα στον οποίο στοιβάζεται η κοπριά των ζώων. Ακάθαρτοι και βρωμεροί σταύλοι είνε οι άνθρωποι προτού να πιστέψουν και να μετανοήσουν. Αλλ’ ο άνθρωπος που μετανοεί και κλαίει για τ’ αμαρτήματά του, ο άνθρωπος που βαπτίζεται μέσα στα νερά της ιεράς κολυμβήθρας ή μέσα στα δάκρυα της μετανοίας και εξομολογήσεως, αυτός ο άνθρωπος λούζεται και καθαρίζεται από τις αμαρτίες του και γίνεται άσπρος σαν το χιόνι και το σώμα του γίνεται ένας ναός όπου κατοικεί το Πνεύμα το άγιο.
Ο άνθρωπος γίνεται ναός του αγίου Πνεύματος. Τι ευλογία, τι τιμή, τι ύψος! Αλλά δυστυχώς οι σημερινοί χριστιανοί δεν αισθάνονται αυτή την τιμή που τους έκανε ο Χριστός. Συνεχίζουν ν’ αμαρτάνουν, να πέφτουν στα φοβερά αμαρτήματα της μοιχείας και της πορνείας, να λερώνουν τη σάρκα τους. Το ρούχο τους προσέχουν να μη το λερώσουν, ενώ το κορμί τους δεν προσέχουν και το λερώνουν με τις αισχρές πράξεις. Το λερώνουν προ παντός τις μέρες αυτές των Απόκρεων, που μεθάνε και δεν ξέρουν τι κάνουν.
***************
Χριστιανέ μου! Εάν κανείς σου πη «Πήγαινε στην εκκλησία κ’ εκεί μέσα να κάνης μια άσχημη πράξι», δεν το κάνεις. Και αν άλλον δης να κάνη μέσα στην εκκλησία ασχήμιες και να λερώνη την εκκλησία, δεν το ανέχεσαι, γιατί θέλεις ο ναός να είνε καθαρός. Ε λοιπόν, όπως θέλεις ο ναός της ενορίας σου να είνε καθαρός, έτσι πρέπει να θέλης να είνε και το κορμί σου καθαρό. Καθαρό από πορνεία. Καθαρό από μοιχεία. Καθαρό από κάθε ακάθαρτη πράξι. Ένα σώμα καθαρό από αμαρτίες, είνε μια εκκλησία. Μέσα σ’ αυτή την εκκλησία έρχεται το Πνεύμα το άγιο και κατοικεί. Μέσα σ’ αυτή την εκκλησία η ψυχή προσεύχεται και λατρεύει το Θεό. Τον λατρεύει κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό. Κι όταν έρθη η Κυριακή να χτυπήση η καμπάνα, τότε από τη μια εκκλησία στην άλλη, από τον ένα ναό στον άλλο· ο χριστιανός τρέχει και πηγαίνει στη δημόσια προσευχή, στην προσευχή που γίνεται μαζί με άλλους στους ναούς των χωριών και των πόλεων.
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή ΛΔ. του ασώτου: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., Εως πότε θα σέρνης τον θάνατον, Λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – λόγος ΙΖ’, Α’ ΚΟΡ., Κεφ. ΣΤ, 12 – 14 «Πάντα μοι έξεστιν, άλλ’ ου πάντα συμφέρει…».
