Ο προφήτης Ιεζεκιήλ αποτελεί την πηγή του συγκεκριμένου χαιρετισμού. Εκείνος, μέσα από ένα όραμά του, χαρακτηρίζει την Παναγία, και μάλιστα το αειπάρθενο αυτής, ως την κλεισμένη πύλη, από την οποία θα περάσει μόνο ο Μεσσίας προκειμένου να έλθει στον κόσμο, και θα παραμείνει έπειτα για πάντα κλειστή.
Κατά τα ίδια τα λόγια του προφήτη (πρβλ. 44, 1-3): «Κατόπιν με έστρεψε πάλι προς τον δρόμο που οδηγούσε στην εξωτερική πύλη των αγίων, η οποία βρίσκεται ανατολικά, και αυτή ήταν κλειστή. Και ο Κύριος μου είπε• Αυτή η πύλη θα παραμείνει κλειστή, και δεν θα ανοιχτεί, και κανείς δεν θα περάσει από αυτήν, διότι ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ θα εισέλθει δι’ αυτής, και θα παραμείνει και πάλι κλεισμένη». Χαιρετίζουμε λοιπόν την Παναγία η οποία είναι η πύλη της σωτηρίας.
1. Κι υπενθυμίζουμε βέβαια ότι όταν μιλάμε για σωτηρία μιλάμε για τη ζωντανή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, σχέση που προϋποθέτει ακριβώς τον ερχομό Του στον κόσμο και την πρόσληψη του ανθρώπου από Αυτόν, ώστε ο άνθρωπος να θεραπευθεί από τα τραύματα της αμαρτίας και να καταστεί και πάλι σώος και ολόκληρος ως ψυχοσωματική οντότητα – χωρίς Χριστό ο άνθρωπος δεν θεωρείται άνθρωπος με την αληθινή έννοια του όρου, ως εκείνος δηλαδή που εικονίζει τον Χριστό και κατατείνει στην ομοίωσή του με Εκείνον. Για να θυμίσουμε το αγιογραφικό: ο άνθρωπος λόγω της αμαρτίας του «παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς».
2. Λοιπόν, η Παναγία μας θεωρείται και είναι η πύλη την οποία διήλθε ο Δημιουργός και έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Η διέλευσή Του όμως από την πάναγνη κόρη δεν έχει χαρακτήρα εξωτερικό και επιφανειακό, σαν να έφερνε Αυτός ένα δικό Του ουράνιο σώμα• ο Χριστός ερχόμενος γίνεται πραγματικός καθ’ όλα άνθρωπος μέσω της Παναγίας, που σημαίνει ότι το ανθρώπινό Του έχει τα στοιχεία της Μητέρας Του, τη σάρκα Της και το αίμα Της. Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός της Παναγίας ως πύλης αποτελεί στην ουσία μία διακήρυξη περί του ποιός είναι ο Ιησούς Χριστός• ναι, είναι μία ομολογία του χριστολογικού δόγματος – τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτίας. Γι’ αυτό και ποτέ ο Χριστός δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητα από την Παναγία Μητέρα Του• Εκείνη είναι η Θεοτόκος, γιατί Αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός. Η Παναγία όντως είναι «η κλίμαξ δι’ ης κατέβη ο Θεός», όπως είναι και «η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν».
3. Δεν εξαγγέλλεται όμως μόνο το χριστολογικό δόγμα με την εικόνα της Παναγίας ως πύλης• εξαγγέλλεται και το δόγμα περί Εκκλησίας, με την έννοια ότι η Παναγία αποτελεί τον όρο, βεβαίως για να γνωρίσουμε τον Χριστό, αλλά πάντοτε μαζί με Αυτήν που είναι το «εξαίρετον» μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι δι’ Αυτής ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και συνιστά μ’ έναν μοναδικό τρόπο το άκτιστο σώμα Του, μέλη του Οποίου είναι και η Παναγία – άρα ως Αυτή που δέχεται πρώτη τις συνέπειες της σωτηρίας που έφερε ο Υιός και Θεός Της – αλλά και όλοι εμείς που Τον έχουμε πιστέψει και Τον έχουμε αποδεχτεί ως Σωτήρα της ζωής μας. Η Παναγία είναι ο,τι πιο ισχυρό υπάρχει για την πίστη μας ότι σωζόμαστε «συν πάσι τοις αγίοις». «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς». Σωτηρία από τον Κύριο χωρίς Εκείνην και χωρίς τους αγίους μας, δηλαδή εκτός της Εκκλησίας, δεν υφίσταται.
Γι’ αυτό και η δική μας η ανταπόκριση, ο αγώνας για να στεκόμαστε στην πίστη του Χριστού, είναι και «κομμάτι» της Παναγίας: «πονάμε» όχι μόνον τον Κύριο με την απιστία μας και την αμαρτία μας, αλλά και την Παναγία μας, όπως και όλους τους αγίους.
4. Αλλά η Θεοτόκος, πέραν των παραπάνω, είναι και η πύλη της σωτηρίας, γιατί μας υποδεικνύει τον μόνο τρόπο που πρέπει να στεκόμαστε έναντι του Θεού μας, για να καθίσταται ενεργής η παρουσία Του στη ζωή μας. Και ο τρόπος αυτός είναι η απόλυτη υπακοή στο άγιο θέλημά Του. Όπως Εκείνη με το «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά Σου» σάρκωσε τον Θεό στην πανάγια μήτρα Της, κατά τον ίδιο τρόπο υποδεικνύει και σε μας ότι έξω από την υπακοή και συνεπώς την ταπείνωση, ο Χριστός παραμένει ξένος προς τη ζωή μας. Η Παναγία είναι το καθοδηγητικό πρότυπό μας: στα χνάρια Εκείνης βαδίζοντας, αφήνοντας δηλαδή το δικό μας θέλημα και το «έτσι μ’ αρέσει» που σαν χάλκινο τείχος μας χωρίζει από τον Θεό, πατάμε στα χνάρια Εκείνου, με αποτέλεσμα να σαρκώνεται Αυτός, κατά την αψευδή υπόσχεσή Του, και στη δική μας ύπαρξη. Οπότε, όχι μόνο βιώνουμε κι εμείς οι ταπεινοί από τον κόσμο τούτο τη σωτηρία μας, αλλά φτάνουμε στο σημείο να γινόμαστε χάριτι Θεού «πύλη» σωτηρίας και για άλλους συνανθρώπους μας.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ακτίνες.blogspot.com: 02 Απριλίου 2019
