Την πρώτην ημέραν της χρονιάς ήκουσα ένα μικρόν θόρυβον, ως να έρριπτον λιθάρια εις την ύαλον του παραθύρου. Στρέφομαι και βλέπω ένα σπουργίτην καθήμενον εις το κατώφλιον του παραθύρου. Εγνώριζα από αναγνώσεις, ότι τα πτηνά κάμνουν τοιαύτας επισκέψεις με την χιονιάν, αλλά τας εθεώρουν αδυνάτους εις την Ελλάδα. Άλλ’ αληθώς αυτός μου εκτύπησε με το ράμφος του το παράθυρο;… Δεν έμεινα πολλήν ώραν με την αμφιβολίαν αυτήν˙ διότι ήκουσα νέον ράμφισμα εις το παράθυρον. Και το πράγμα με συνεκίνησεν. Ο καημένος ο σπουργίτης με εθεώρει ως ανίκανον να του κάμω κακόν.
Επλησίασα σιγά σιγά εις το παράθυρον. Ο σπουργίτης, αφού ετίναξε τα πτερά του, έκαμε μικρόν κίνημα προς τα οπίσω. Έπειτα εστάθη και με παρετήρησε με την δυνατήν περιέργειαν, την οποίαν έχει κάποτε το βλέμμα των πτηνών. Απείχα από το παράθυρον δύο βήματα. Ο σπουργίτης εξηκολούθει να με παρατηρή. Έπειτα έκαμε κίνημα της κεφαλής ως χαιρετισμόν. Άλλ’ όταν έφθασα εις το παράθυρον και ήπλωσα το χέρι προς τον σύρτην, ο σπουργίτης επέταξεν. Αδύνατον να πιστεύση εις την ανθρωπίνην αγαθότητα.
Έρριψα ψίχουλα εις το μάρμαρον του παραθύρου, το οποίον εκαθάρισα από το χιόνι, και έκλεισα το παράθυρον˙ μετ’ ολίγον είδον τον σπουργίτην να επανέλθη εις το παράθυρον και ν’ αρχίση να τρώγη λαιμάργως τα ψιχία. Αφού δε ετελείωσεν, έκαμε νέον χαιρετισμόν˙ έπειτα ερράμφισε την ύαλον και εκίνει δεξιά και αριστερά την κεφαλήν. Άλλ’ όταν επλησίασα ν’ ανοίξω, επέταξε πάλιν φοβισμένος.
Έρριψα νέα ψιχία εις το μάρμαρον του παραθύρου, έρριψα και άλλα εις το πάτωμα υπό το παράθυρον και εκάθισα εις το βάθος του δωματίου, αφήσας ανοικτόν το παράθυρον. Δεν επέρασαν πολλά λεπτά και ο σπουργίτης επανήλθε. Μετά διαφόρους δε δισταγμούς επήδησε και μέσα εις το δωμάτιον και εξηκολούθησε να τρώγη τα σκορπισμένα εις το πάτωμα ψιχία˙ ήτο όμως ανήσυχος πάντοτε και έτοιμος να πετάξη. Έπειτα με εν πτερύγισμα ανέβη εις το γραφείόν μου και εκείθεν εστράφη και με παρετήρει. Με παρετήρει σχεδόν πέντε λεπτά. Και μου εφάνη ότι εις τα μάτια του υπήρχε μία λάμψις χαράς. Αλλά μόλις εκινήθην, επέταξε και δεν επανήλθε πλέον. Ούτε και εγώ ηδυνάμην να έχω το παράθυρον περισσότερον ανοικτόν.
Επερίμενα την επομένην, επερίμενα και την μεθεπομένην ν’ ακούσω το ράμφισμά του εις το παράθυρον. Επεθύμουν να συνεχίσωμεν τας σχέσεις μας, να γίνωμεν φίλοι. Τα στρουθία, εκτός του ότι έχουν την χάριν όλων των μικρών πτηνών, ενθυμίζουν και την πραότητα και αγαθότητα. Εκείνου, όστις συχνά τα ανέφερεν εις τας παραβολάς του. Αλλά δεν ήλθε.
(Διασκευή Δ. Κ.) Ι. Κονδυλάκης.
Από το βιβλίο: Αναγνωστικόν της πέμπτης τάξεως του δημοτικού σχολείου. Ν. Κοντοπούλου – Δ. Κοντογιάννη, Γ. Καλαματιανού Θ. Γιαννοπούλου. Αθήναι 1952
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
