Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη τεσσάρων αγίων Μαρτύρων, που μαζί αγωνίστηκαν για την πίστη του Χριστού και μαζί στεφανώθηκαν˙ είναι ο Κάρπος, ο Πάπυλος, ο Αγαθόδωρος και η Αγαθονίκη. Ο Κάρπος είναι επίσκοπος, ο Πάπυλος είναι ο διάκονός του, ο Αγαθόδωρος είναι ο υπηρέτης των και η Αγαθονίκη είναι αδελφή του Παπύλου. Κι οι τέσσερις συνδεμένοι μεταξύ τους και πιστοί στο έργο τους, συνδεμένοι και πιστοί πορεύτηκαν στο μαρτύριο, ο διάκονος με τον επίσκοπό του, ο υπηρέτης με τους κυρίους του κι η αδελφή με τον αδελφό της. Πραγματοποιήθηκε έτσι ο λόγος του Αποστόλου στην προς Ρωμαίους επιστολή˙ «Τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;…».
Μαρτύρησαν κι οι τέσσερις στο μεγάλο διωγμό του Δεκίου το 250. Ο Κάρπος ήταν επίσκοπος Θυατείρων, μιας από τις επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας, για την οποία γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Τον τίτλο της επισκοπής Θυατείρων έχει τώρα ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Αγγλίας στο Λονδίνο. Δεν ήταν δύσκολο να κατηγορηθούν στον πολιτικό άρχοντα του τόπου ο επίσκοπος κι ο διάκονός του σ’ έναν διωγμό, που ήταν γενικός και πολύ σκληρός˙ τους συνέλαβαν λοιπόν και τους επίεζαν, για να θυσιάσουν στα είδωλα. Από εκεί άρχιζε πάντα το μαρτύριο και το κρίσιμο σημείο, την θυσία στους ψεύτικους θεούς. Αυτό σήμαινε άρνηση του Χριστού. Ο Κάρπος και ο Πάπυλος όχι μόνο δεν δεχθήκανε να θυσιάσουν, αλλά και με θάρρος και παρρησία ομολόγησαν το Χριστό.
Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ό,τι κάνει εντύπωση στο μαρτύριο των αγίων. Οι άνθρωποι είναι φοβερώτεροι και αγριώτεροι από τα θηρία. Εκείνα πέφτουν και ξεσχίζουν τα θύματά τους, για να ικανοποιήσουν την πείνα τους ή για να υπερασπίζουν τη ζωή τους όταν κινδυνεύει. Οι άνθρωποι πέφτουν και ξεσχίζουν ο ένας τον άλλον, ελαυνόμενοι από τα πάθη τους. Και τόσο πιο επικίνδυνοι και σκληροί και πιο εφευρετικοί στα βασανιστήρια είναι οι άνθρωποι, όσο περισσότερο από τα θηρία μπορούν να σκεφτούν και να κατασκευάσουν με τα χέρια τους βασανιστήρια όργανα. Ο νους και τα χέρια, που τα έδωκε ο Θεός δημιουργικές δυνάμεις στον άνθρωπο, γίνονται σκληρά και απάνθρωπα όπλα.
Ο άγιος επίσκοπος Κάρπος κι ο διάκονός του Πάπυλος δέθηκαν πίσω από το άλογο του πολιτικού άρχοντα και οδηγήθηκαν στην πόλη Σάρδεις, που είναι κι αυτή μια από τις επτά εκκλησίες, για τις οποίες γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάνννης στην Αποκάλυψη. Το συνηθίζουν οι διώκτες να μη βασανίζουν και να μη σκοτώνουν τα θύματά τους στον τόπο τους, αλλά μακριά, εκεί που είναι άγνωστοι και δεν τους ξέρουν. Ενοχλητικοί θα ήσαν οι χριστιανοί των Θυατείρων, βλέποντας από κοντά το μαρτύριο του επισκόπου των. Στις Σάρδεις οι άγιοι Κάρπος και Πάπυλος, ο επίσκοπος με το διάκονό του, κρεμάστηκαν γυμνοί και με σιδερένια νύχια ξεσχίστηκαν οι σάρκες των κι έτρεχε το αίμα τους ποτίζοντας τη γη.
Βλέποντας το μαρτύριο των κυρίων του ο υπηρέτης Αγαθόδωρος, αισθάνθηκε μέσα του θεία παρόρμηση και ομολόγησε κι αυτός το Χριστό. Τον κρέμασαν λοιπόν κι αυτόν και τον έδειραν αλύπητα, ώσπου παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο άγιος Κάρπος, καθώς ήταν κρεμασμένος και τον ξέσχιζαν, χαμογέλασε κι όταν τον ρώτησε ο άρχοντας τι ήταν αυτό, εκείνος απάντησε˙ «Είδα τη δόξα του Κυρίου μου και χάρηκα». Το ίδιο είπε κι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, όταν τον λιθοβολούσαν˙ «θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα». Έπειτα τους έσυραν γυμνούς επάνω σε τριβόλια και μετά τους έριξαν στη φωτιά. Τότε αυθόρμητα, μαζί με τον αδελφό της Πάπυλο, έπεσε στη φωτιά και η Αγαθονίκη.
Οι διώκτες και οι δήμιοι σοφίζονταν βασανιστήρια το ένα μετά το άλλο, ώσπου να φτάσουν στο τέλος και να πάρουν με το μαχαίρι την κεφαλή του μάρτυρα. Η φωτιά που άναψαν, για να κάψουν ζωντανούς τον Κάρπο, τον Πάπυλο και μαζί την Αγαθονίκη, έπιασε βροχή κι έσβησε κι ύστερα, σαν δεν είχαν άλλο να κάμουν, τους αποκεφάλισαν. Η φωτιά και το νερό και τα θηρία κιόλα τα άλλα βασανιστήρια κάποτε στέκονται ανίκανα και κουράζονται, μα το χέρι του ανθρώπου, οπλισμένο από την αμαρτία με το μαχαίρι , ποτέ δεν κουράζεται και δεν διστάζει. Παίρνει κεφάλια και χύνει αθώα αίματα, όπως έγινε με τους τέσσερις αγίους μάρτυρες, τον Κάρπο, τον Πάπυλο, τον Αγαθόδωρο και την Αγαθονίκη. Αμήν.
Από το βιβλίο:
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΜΨΥΧΟΙ
(Εξαπλά β’)
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.
***
Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ένθεον, διαδραμόντες, Χριστού ώφθητε, συγκληρονόμοι, δι’ αθλήσεως εχθρόν τροπωσάμενοι, Κάρπε σοφέ και κλεινέ Αγαθόδωρε, Αγαθονίκη και Πάπυλε ένδοξε. Θείοι Μάρτυρες, Χριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως θησαυρόν πολυτελή ο Δεσπότης, και κρήνην βρύουσαν κρουνούς ιαμάτων, τοις επί γης παρέσχετο τα λείψανα υμών• νόσους μεν καθαίροντα, παθημάτων ποικίλων, χάριν δε βραβεύοντα, ταις ψυχαίς αενάως• διο συμφώνως Κάρπε την υμών, Πάπυλε πόθω, τελούμεν πανήγυριν.
Μεγαλυνάριον.
Κάρπωμα προσήχθητε λογικόν, άνθραξι των άθλων, τω τυθέντι υπέρ ημών, Πάπυλε και Κάρπε, συν τω Αγαθοδώρω, και τη Αγαθονίκη• διο δεδόξασθε.
Περισσότερα για το Συναξάριον της ημέρας μπορείτε να δείτε:
Μέγας Συναξαριστής.
Παράβαλε και:
Ευλάβεια αιμοβόρων θηρίων – Σίμωνος μοναχού του Αγιορείτου.
