Ορθοδοξία και Παπισμός.

Δυστυχώς οι λεγόμενοι δια-χριστιανικοί και δι-εκκλησιαστικοί διάλογοι, οι επισκέψεις από και προς τη Ρωμη, εκκλησιαστικών αρχόντων — Παπικών και Ορθοδόξων, οι υποτροφίες Ορθοδόξων εκ μέρους ετεροδόξων και η φιλολογία άσχετων προς τη θεολογία και την εκκλησιολογία δημοσιογράφων, έχουν δημιουργήσει σε ορισμένους άμβλυνση του Ορθοδόξου δογματικού κριτηρίου. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζονται ευκαίρως-ακαίρως «ακραίοι», «φονταμενταλιστές», «ταλιμπάν», «ορθοδοξαμύντορες» κ.α. όσοι εξακολουθούν να στέκονται με σεβασμό και χωρίς αμφιταλαντεύσεις στην «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» ( Ιούδα 3)• στην πίστη που μας παραδόθηκε από τον Κυριο και τούς θεοπνεύστους Αποστόλους Του μια φορά για πάντα.

Αποτέλεσμα αυτής της επικίνδυνης για τη σωτηρία μας αμβλύνσεως είναι ότι και οι Παπικοί με τις αιρέσεις και το πλήθος των παρεκκλίσεών τους από την αλήθεια της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, θεωρούνται απλώς σχισματικοί. Και όχι μόνον από απλούς πιστούς, οι οποίοι έχουν κάποια δικαιολογία λόγω αγνοίας, αλλά και από Ορθοδόξους Επισκόπους και θεολόγους!… Ομως οι Οικουμενικές Συνοδοι, που είχαν συνέλθει όλες πριν από το σχίσμα των Παπικών, όσο και οι προ και μετά από αυτές θεοφόροι Πατέρες, ορίζουν σαφώς ποιός είναι αιρετικός. Ετσι, ο Μεγας Αθανάσιος ορίζει για τούς Αρειανούς που δίδασκαν ότι ο Υιός είναι κτίσμα, και όχι γέννημα και ομοούσιος με τον Πατέρα και κατ’ επέκταση για όλους τούς αιρετικούς• Οσοι ονομάζουν τους Αρειανούς Χριστιανούς, «πολύ και λίαν πλανώνται», δηλαδή πάρα πολύ πλανώνται, λόγω του ότι ούτε τις άγιες Γραφές έχουν μελετήσει ούτε γνώρισαν κατά βάθος τον Χριστιανισμό και την αληθινή πίστη στον Χριστό (Μ. Αθανασίου, Κατά Αρειανών Λογ. α´, 1 ΒΕΠΕΣ 30, 123 [24-32]).

Ο άγιος Κυριλλος Αλεξανδρείας ονομάζει το μονοφυσίτη Νεστόριο «ασεβή» και «πικρόν αληθώς του διαβόλου ζιζάνιον» (ΡG 77, 1096Β). Ο στ´ Κανών της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως ορίζει ότι αιρετικός είναι «ο μικρόν γουν λόγουχάριν, ή το ελάχιστον, ή βεβαίως ή σε κάθε περίπτωση εκκλίνων της Ορθοδόξου πίστεως», (Γ. Ραλλη-Μ. Ποτλή, Συνταγμα Ι. Κανόνων, Τομ. Α´, σελ. 261).

Ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος, λέγει ότι «αιρετικός είναι κάθε ένας οπού κατ’ ευθείαν, ή πλαγίως πλανάται περί τι των άρθρων πίστεως». Ο Πατριάρχης Ταράσιος στην α´ πράξη της αγίας Ζ´ Οικουμενικής Συνόδου λέγει• «Το να αμαρτάνει κανείς στο θέμα των δογμάτων είτε μικρά είναι αυτά είτε μεγάλα, το ίδιο είναι. Διότι και από τα δύο αθετείται ο νόμος του Θεού» (Πηδάλιον, εκδ. Παπαδημητρίου, σελ. 588, υποσ. 3).

Αυτά για όσους ονομάζουν, αθεολόγητα και αντιεκκλησιαστικά, τούς Παπικούς απλώς σχισματικούς. Ενῶ ο Παπας θεωρεί τον εαυτόν του κεφαλή της επί της γης Εκκλησίας με το εωσφορικό πρωτείο• ενώ διεκδικεί ανοιχτά το αλάθητο• ενώ έχει εισαγάγει την αιρετική διδασκαλία «και εκ του Υιού» στο σύμβολο της πίστεως, ενώ βαπτίζει δια ραντισμού, ενώ στερεί το λαϊκό στοιχείο από το αίμα του Κυρίου κατά τη θ. Κοινωνία, ενώ διδάσκει την άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, ενώ θεωρεί την Παναγία συλλυτρώτρια, ενώ στηρίζει και επευλογεί τη δόλια Ουνία κ.α. εντόνως αιρετικά…

Από το περιοδικό «Η δράσις μας», Ιούνιος – Ιούλιος 2007

Κατηγορίες: Άρθρα. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.