Α’ Κορ. 3,9-17
«Θεού έσμεν συνεργοί· Θεού γεώργιον, Θεού οικοδομή εστε»
(Α’ Κορ. 3,9)
Δεν είνε, αγαπητοί μου, δεν είνε πολύς καιρός, που συνέβη στη Θεσσαλονίκη το εξής. Σε κάποιο μέρος είχε κτιστή μια πολυκατοικία. Όλες οι εργασίες είχαν τελειώσει. Απ’ έξω η πολυκατοικία φαίνονταν πολύ ωραία. Εσωτερικά είχε όμορφη διαρρύθμισι. Σε λίγο τα διαμερίσματα νοικιάστηκαν. Οι ενοικιασταί έβαλαν και τηλεοράσεις. Όλα στην πολυκατοικία φαινόντουσαν ευχάριστα. Αλλά ξαφνικά ήρθε η συμφορά. Ενώ αυτοί που κάθονταν μέσα είχαν ανοίξει τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις κ’ έβλεπαν κι άκουγαν ευχάριστα γι’ αυτούς πράγματα, η πολυκατοικία σείστηκε. Όλοι τρόμαξαν. Νόμισαν πως έφτασε το τέλος τους, κ’ έτρεξαν να φύγουν το γρηγορώτερο απ’ την πολυκατοικία. Τι είχε συμβή; Σεισμός;
Όχι. Ο μηχανικός, που είχε αναλάβει να χτίση την πολυκατοικία, δεν πρόσεξε τα θεμέλια. Έβαλε θεμέλια σε μέρος που το έδαφος δεν ήταν στέρεο. Έτσι η πολυκατοικία με το βάρος της «κάθισε», και γι’ αυτό κλονίστηκε. Η πολυκατοικία έμεινε μόνο με τα έπιπλα, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Έμεινε έρημη από ανθρώπους. Κρίθηκε τέλος σαν επικίνδυνη για τη ζωή των ανθρώπων, και συνεργεία της μηχανικής υπηρεσίας ήρθαν και την κατεδάφισαν…
Έτσι γκρεμίστηκε μια πολυκατοικία στη Θεσσαλονίκη. Και δεν είνε η μόνη. Κι άλλες οικοδομές που χτίζονται γκρεμίζονται και σκοτώνουν τους ανθρώπους, που δεν προλαβαίνουν να βγουν έξω. Δυστυχώς! Για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα μηχανικοί και εργολάβοι, δεν προσέχουν τα θεμέλια. Τα θεμέλια δεν φαίνονται· είνε κρυμμένα κάτω απ’ τη γη, και δεν τα κοιτάζει κανείς. Ενώ το υπόλοιπο μέρος της οικοδομής φαίνεται, και αναγκαστικά το προσέχουν, για να φαντάζη και να ελκύη. Αλλά τι το όφελος να είνε όλα τακτοποιημένα κι όμορφα, και τα θεμέλια της οικοδομής να μην είνε στερεά; Οικοδομές χωρίς στερεά θεμέλια αργά ή γρήγορα πέφτουν και γίνονται ερείπια.
****************
Αλλά γιατί μιλάμε εδώ για οικοδομές και θεμέλια; Τι μας ενδιαφέρουν; Θα μου πήτε· Εμείς δεν είμαστε ούτε μηχανικοί ούτε εργολάβοι, ούτε λεφτά έχουμε για ν’ αγοράζουμε διαμερίσματα και πολυκατοικίες. Είμαστε φτωχοί άνθρωποι. Μένουμε στο σπιτάκι μας, που έμεναν κ’ οι γονείς μας κ’ οι παππούδες μας. Πάνε τώρα 200 χρόνια, που χτίστηκε το πατρικό μας σπίτι, και δεν έχει πάθει τίποτε. Στο πατρικό αυτό σπίτι μένουμε κ’ εμείς τώρα, και δεν το αλλάζουμε με όλες τις πολυκατοικίες και τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. Στερεά σπίτια, φίλε μου, στερεά σπίτια πρέπει να ζητούν όλοι οι άνθρωποι, για να μένουν εκεί μέσα με ασφάλεια…
Εκτός όμως από τις υλικές αυτές οικοδομές, που όλοι ξέρουμε, υπάρχει και μια άλλη οικοδομή, οικοδομή πνευματική, που το ένα μέρος της είνε ορατό και το άλλο μέρος αόρατο. Είνε οικοδομή, που αρχίζει από τη γη και φτάνει στα άστρα. Μια οικοδομή, που ξεπερνάει σε τάξι, σε ομορφιά και σε στερεότητα κάθε άλλη οικοδομή. Γι’ αυτή την οικοδομή, την πνευματική οικοδομή, μιλάει σήμερα ο απόστολος Παύλος.
Ποια είνε η πνευματική αυτή οικοδομή; Είνε η Εκκλησία. Αλλ’ όταν λέμε Εκκλησία τι πρέπει να εννοούμε; Το ναό της ενορίας μας, το κτήριο δηλαδή, που έχουμε χτίσει για να μαζευώμαστε εκεί και να λατρεύουμε τον Κύριο; Βέβαια και το κτήριο λέγεται εκκλησία. Αλλά Εκκλησία κυρίως είνε όλοι εκείνοι, που πιστεύουν στο Χριστό, κοινωνούν τα άχραντα μυστήρια και συνδέονται μεταξύ τους με την αγάπη του Χριστού και θεωρεί ο ένας τον άλλο αδερφό. Αυτοί αποτελούν την Εκκλησία, την πνευματική οικοδομή, για την οποία μιλάει ο Παύλος. Και την ονομάζει έτσι την Εκκλησία ο Παύλος, γιατί υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της υλικής και της πνευματικής οικοδομής. Κοιτάξτε μερικές.
Μια οικοδομή, για να ‘νε στερεά, πρέπει να ‘χη γερό θεμέλιο. Πρέπει να ‘νε χτισμένη πάνω σε βράχο. Έτσι κ’ η Εκκλησία, η πνευματική οικοδομή, έχει θεμέλιο. Θεμέλιο δε στερεό και ακλόνητο της Εκκλησίας είνε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Θεμέλιο είνε η πίστι στο Χριστό, η πίστι ότι ο Χριστός δεν είνε απλός άνθρωπος, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλ’ είνε και Θεός, ο αληθινός Θεός, που κατέβηκε απ’ τα ουράνια εδώ στη γη, φόρεσε σάρκα ανθρώπινη, εμφανίσθηκε σαν άνθρωπος, πείνασε, δίψασε, κήρυξε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς, και θα έρθη και πάλι για να κρίνη τον κόσμο. Ο Χριστός είνε το Α και το Ω. Ο Χριστός είνε το παν.
Πάνω στην πίστι αυτή είνε χτισμένη η πνευματική οικοδομή, η Εκκλησία. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός στον Πέτρο, όταν ο Πέτρος ωμολόγησε πως ο Χριστός είνε ο αληθινός Θεός. Συ, είπε ο Χριστός στον Πέτρο, με την πίστι αυτή πρέπει να ονομάζεσαι Πέτρος. Και σε βεβαιώνω, πως πάνω στην πίστι αυτή θα χτίσω την Εκκλησία μου, και θα ‘νε τόσο στερεά κι ακλόνητη η Εκκλησία, ώστε όλοι οι σατανάδες να βγουν απ’ το σκοτεινό τους βασίλειο και να την πολεμήσουν, δεν θα μπορέσουν να την νικήσουν. Αυτό το νόημα έχουν τα λόγια του Χριστού· «Συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18).
Όπως πάνω σ’ ένα θεμέλιο οι χτίστες τοποθετούν πέτρες, άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες, και τις συνδέουν μεταξύ τους με ασβέστη και γίνονται όλες ένα σώμα, έτσι και στην Εκκλησία. Όσοι πιστεύουν στο Χτιστό δεν είνε ψυχικά ο ένας μακριά απ’ τον άλλο, αλλά σαν πέτρες πελεκημένες τοποθετούνται ο ένας κοντά στον άλλο και συνδέονται κι αποτελούν ένα σώμα, μια κοινωνία. Ασβέστης, που κολλάει τη μια πέτρα με την άλλη στη θεία αυτή οικοδομία, είνε η αγάπη. Χωρίς την αγάπη η ένωσις των χριστιανών μοιάζει μ’ ένα τοίχο, που είνε χτισμένος χωρίς ασβέστη και είνε εύκολο να γκρεμιστή σε μια πλημμύρα. Χτίστες, που πρέπει να πελεκούν τις πέτρες, δηλαδή να διορθώνουν τους χριστιανούς απ’ τις κακίες και τα ελαττώματα τους, είνε οι ιερείς. Και όπως σε μια οικοδομή υπάρχει ειδική μηχανή, το αναβατόριο, που παίρνει τις πέτρες απ’ τη γη και τις ανεβάζει ψηλά για να χτιστούν στο κατάλληλο μέρος, έτσι μηχανή μπορούμε να πούμε, που παίρνει τους χριστιανούς από χαμηλά και τους ανεβάζει ψηλά, είνε ο σταυρός του Χριστού. Ναι! Ο σταυρός, λέει κάποιος άγιος, σαν μηχανή παίρνει τους πιστούς και τους ανεβάζει στα ύψη. Δεν θα μπορούσε ν’ αποκτήση ύψος η πνευματική οικοδομή χωρίς τη δύναμι του σταυρού.
*************
Αγαπητοί μου! Οικοδομή που αρχίζει έχει και τέλος. Αλλ’ η πνευματική οικοδομή, η Εκκλησία, 20 αιώνες τώρα χτίζεται συνεχώς. Νέοι χριστιανοί σαν ζωντανά λιθάρια προστίθενται, και η οικοδομή διαρκώς προχωρεί, και κανένας δεν θα μπορέση να σταματήση την πρόοδο της οικοδομής αυτής. Θα αυξάνη μέχρι της συντελείας των αιώνων, μέχρι να προστεθή κι ο τελαυταίος πιστός.
Σ’ αυτή την οικοδμή, στην Ορθόδοξο Εκκλησία, ανήκουμε κ’ εμείς, αγαπητοί μου. Μεγάλοι πατέρες, άγιοι και μάρτυρες ήταν στύλοι και κολώνες. Εμείς τι είμαστε; Ευτυχισμένοι θα είμαστε, αν γίνουμε ένα μικρό λιθαράκι μέσα στην απέραντη και μεγαλειώδη οικοδομή, που λέγεται Ορθόδοξος Εκκλησία.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
