Παλαιότερα, ένας ιερέας από τη Νέα Σκήτη [του Αγίου Όρους] έπαιρνε εφημερία στον Άγιο Παύλο, διότι το Μοναστήρι δεν είχε παπάδες. Μαζί του ερχό ταν και ο παραδελφός του που ήταν και κατά σάρ κα αδελφός του. Ο εφημέριος ήταν 70 ετών και ο αδελφός του 90.
Κάποια φορά ο μοναχός δεν αισθα νόταν καλά και παρεκάλεσε τον παπά να φωνάξει από τη Νέα Σκήτη τον Πνευματικό να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει. Μέχρις όμως να ’ρθεί ο Πνευματι κός, έπεσε ο μοναχός σε κώμα.
Είπε ο Πνευματικός να βγουν οι άλλοι έξω. Ακούμπησε την θεία Κοινω νία στο τραπέζι, γονάτισε και έκανε δυνατή προσευ χή: «Παναγία μου», είπε, «μία στιγμούλα να συνέλθει να τον κοινωνήσω και μετά ας φύγει».
Για μία στιγμή συνήλθε το γεροντάκι και λέει στον Πνευματικό:
– Σ’ ευχαριστώ πολύ. Βλέπεις; Ε δώ παραστέκονται δύο αγγελάκια και μου λένε: Πού να σε πάμε; Αυτά είναι ασυγχώρητα. Γιατί δεν τα εξομολογήθηκες;
Είχε ξεχάσει δύο σοβαρές αμαρτίες, τις οποίες του θύμισαν οι Άγγελοι. Δεν τις έκρυψε, αλλά δεν τις θυμόταν.
Τις εξομολογήθηκε, του διάβασε συγχωρητική ευχή ο Πνευματικός και τον κοινώνησε. Ευχαρίστησε τον Πνευματικό και εκοιμήθη χαρούμε νος και ανάλαφρος.
Από την έκδοση Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση, Άγιον Όρος 2011.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 22 Δεκεμβρίου 2019
