Κεφάλαιον 151**.
ΕΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ στὰ Μονίδια τὸν ἀββὰ ᾿Ιωάννη τὸν Πέρση καὶ μᾶς διηγήθηκε γιὰ τὸ μέγα Γρηγόριο, τὸν μακαριότατο ἐπίσκοπο Ρώμης, τὰ ἑξῆς:
«Πῆγα στὴ Ρώμη, νὰ προσκυνήσω τοὺς τάφους τῶν ἁγίων Αποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Καὶ μιὰ μέρα, καθὼς ἔστεκα στὸ μέσο τῆς πόλεως, βλέπω τὸν πάπα Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο νὰ περάσει ἀπὸ κοντά μου.
Σκέφτηκα λοιπὸν νὰ τοῦ βάλω μετάνοια. Οταν ὅμως μὲ εἶδαν οἱ τῆς ἀκολουθίας του, ἄρχισαν καθένας ἀπ᾿ αὐτοὺς νὰ μοῦ λέγει: Αββά, μὴ βάζεις μετάνοια. Εγὼ τότε ἀγνοοῦσα γιατί μοῦ τὸ λένε. Νόμισα ὅμως ὅτι εἶναι ἄπρεπο νὰ μὴ βάλω σ’ αὐτὸν μετάνοια.
Μόλις λοιπὸν βρέθηκε κοντά μου ὁ πάπας καὶ εἶδε ὅτι πήγαινα νὰ βάλω μετάνοια, στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί, πρῶτος ἔβαλε στὴ γῆ μετάνοια καὶ δὲν σηκώθηκε, μέχρι ποὺ σηκώθηκα πρῶτος ἐγώ.
Τότε μὲ ἀσπάστηκε μὲ πολλὴ ταπεινοφροσύνη καὶ μοῦ ἔδωσε μὲ τὸ χέρι του τρία χρυσὰ νομίσματα, παραγγέλοντας νὰ μοῦ δοθεῖ καὶ ράσο καὶ τὰ ἀναγκαῖα μου ὅλα.
Δόξασα λοιπὸν τὸ Θεὸ ποὺ τοῦ χάρισε τέτοια ταπείνωση πρὸς ὅλους κι ἐλεημοσύνη καὶ ἀγάπη».
Από: PG, τ. 87Γ, στλ. 3016D-3017Α·
Νεοελληνικὴ ἀπόδοσις: Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, Ανθη τῆς Ερήμου 17, σελ. 166, ἔκδοση Ιερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα, Αγιον Ορος 1983.
