Δεν εορτάζεις την επέτειο της 25ης Μαρτίου για να μάθεις να λέγεις και να εύχεσαι «βοήθα Θεέ μου, να σφάξουμε τους τούρκους», ούτε θα δικαιολογούσε κανέναν αν σκεπτόταν έτσι. Γιατί σήμερα σαν Έλληνες αναζητείς ειρηνικά την ευτυχία σου σε συνεργασία μ’ όλους τους λαούς της γης. Ωστόσο δε θέλεις ν’ αγνοείς, ούτε και να περιφρονείς το ξεκίνημα του νεοελληνικού έθνους. Κάτι τέτοιο θα το θεωρούσες αδικαιολόγητο κι αφύσικο, ψεύτικο και νοσηρή κατάσταση.
Ίσως σου αντιπαρατηρούσαν ότι σαν άνθρωπος του 20ου αιώνα πιστεύεις κατεξοχήν στην ειρήνη για όλους τους λαούς της γης και δεν πάει να γιορτάζεις πολέμους, κατάσταση αγριότητας. Έστω, αλλά με τον εορτασμό της πρωτομαγιάς θα αποκτήσει ο Έλληνας ιστορική κρίση κι εθνική αυτογνωσία; Μπορείς – ελαφρά τη καρδία – να θεωρήσεις άγριους τους ήρωες του 21; Συ που ανήκεις στις τελευταίες καλοζωισμένες γενιές; Θα σου είναι δυνατόν να ξεχάσεις πως έπρεπε να υπάρξουν και οι τουρκοφάγοι για να γίνει ο λαός μας, κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο; Πώς θα το κάνεις να ξεχάσεις τους προγόνους σου, τους ραγιάδες αιώνων, τους τουρκοπαιδεμένους και τουρκοφαγωμένους;
Και τέλος να ξεχνάς μόνον εσύ ο Έλληνας, γιατί ο Τούρκος γείτονάς σου στους ειρηνικούς καιρούς μας άσκησε και συνεχίζει ν’ ασκεί συνεχώς κλιμακούμενη μισαλλοδοξία διαθέσεων και συμπεριφοράς αναίσχυντων λόγων και βάρβαρων λόγων;
Το 21 βρίσκεται πολύ μακριά από το να εμπνέει μισαλλοδοξία και ο εορτασμός του έχει πολύ διαφορετικά μηνύματα να σου μεταδώσει, όπως ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι ανθρώπινο μεγαλείο συνταιριασμένα με την ορθόδοξη πίστη και λατρεία: Μιλάει στη νεοελληνική μας κοινωνία με τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου το πνεύμα του δικαίου, των ιερών και της θυσίας. Χωρίς το αίσθημα και το βίωμα του δικαίου, του ιερού και της θυσίας δεν μπορείς νάχεις ούτε πατρίδα, ούτε πολιτισμό. Αν ισοπεδώνουμε τους Έλληνες μ’ όλους τους άλλους λαούς – μικραίνοντας και παραγνωρίζοντας και τους προγόνους μας του 21, για να γινόμαστε αρεστοί, φιλήσυχοι και ειρηνικοί – φτωχαίνουμε το έθνος μας και το λαό μας.
Λέγεται ότι το 1922 – χρονιά κρίσιμη, χρονιά της μεγαλύτερης εθνικής συμφοράς – σε λογοτεχνικό διαγωνισμό των Αθηνών, που αποτελούσε σημαντικό πνευματικό – πολιτιστικό γεγονός, σαν καλύτερο διήγημα της χρονιάς κρίθηκε ένα διήγημα που είχε θέμα του την αφελή αφήγηση για την ανακάλυψη του… ερωτισμού μιας νέας! (περιόδου «Μούσα» πληροφορία Μιχ. Περάνθη, κεφάλαια νεοελληνική λογοτεχνίας, σελ. 205. Έτσι να ενεργούμε και σήμερα; Αποφεύγοντας εθνικές επετείους και ιστορικές αναδρομές για να μην κατηγορηθούμε πως ενισχύουμε και διαιωνίζουμε τη μισαλλοδοξία κατά των τούρκων; Μη γένοιτο, θα εύχονταν όλος ο Ελληνισμός.
Συνεχίζεται. …
Από το βιβλίο: Ιστορικές γραμμές, του Φιλολόγου – Ιστορικού, Εκπαιδευτικού Μ.Ε., Ιωάννου Ν. Παπαϊωάννου.
Τόμος Α’. Λάρισα 1979
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
