Όταν ο Χριστός βρισκόταν στον Άδη, οι Μαθητές Του, δεν ζούσαν παρά μόνο τον σπαραγμό από την απουσία Του, και τον τρόμο από την κακία των διωκτών Του. Πενθούσαν γιατί Τον είχαν αποχωριστεί, μπορεί και για πάντα. Εκεί στον Άδη, οι Μαθητές δεν Τον έβλεπαν, ούτε είχαν πρόσβαση στα μεγάλα μυστήρια που Εκείνος συντελούσε εκεί. Εκείνος όμως ήταν ζωντανός. Κήρυττε, έσωζε ψυχές, ενεργούσε την Ανάσταση.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, σε όλην την Ορθοδοξία, οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα, γιατί εκφράζουν το ίδιο συναίσθημα που νοιώθουμε κι εμείς, όπως οι Μαθητές τότε. Την απώλεια. Οι καμπάνες αυτές, κι ας είναι πένθιμες, είναι παρηγορητικές. Παίρνουν τον πόνο της κάθε ψυχής, και τον διαλαλούν, για να τον ακούσουν κι άλλες. Παίρνουν όλους τους πόνους, και τους ενώνουν σε μια φωνή, που βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του ναού. Είναι σαν να λέει: «πονώ κι εγώ, πενθώ κι εγώ, πενθούμε όλοι μαζί, και όλοι μαζί υψώνουμε τον πόνο μας σαν φωνή αλληλεγγύης, αλλά και σαν ικεσία προς τον ουρανό».
Άραγε, αυτή η περίσταση που ζούμε τώρα, δεν είναι σαν Μεγάλη Παρασκευή; Μόνο οι Χριστιανοί πενθούν που έχασαν τον Χριστό μέσα από το σώμα τους; Η ίδια η Εκκλησία δεν πενθεί που λείπουν τα προβατάκια Της; Κι αν πενθεί, γιατί δεν το λέει; Γιατί δεν χτυπούν οι καμπάνες σαν Μεγάλη Παρασκευή; Σ’ αυτό το κακό που βρήκε τον κόσμο, σ’ αυτόν τον κίνδυνο, και σ’ αυτήν την στέρηση, γιατί δεν εκφράζει το πένθος Της; Γιατί δεν φθάνει ο λυπημένος ήχος της καμπάνας, εδώ που είμαστε κλεισμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», να μας πεί ότι, τώρα, αυτήν την ώρα, η Εκκλησία μάς σκέφτεται, προσεύχεται για μάς, λειτουργεί για μάς; Καλές οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Όμως είναι μακρυά. Η εκκλησία της ενορίας μας είναι δίπλα μας. Γιατί δεν μας στέλνει το γλυκό μήνυμα της παρουσίας της, να μας θυμίζει ότι έχουμε ακόμη κοινότητα; Να συνεχίσουμε να λαχταρούμε να τρέξουμε κοντά της;
Λένε πως το παιδί που βρίσκεται ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, ακούει την φωνή της, και μόνον τότε ξέρει ότι είναι ζωντανό. Υπάρχει επειδή υπάρχει η μητέρα του, και η φωνή της το επιβεβαιώνει. Κι εκείνο σκιρτά…
Όλοι, κάπως ερμηνεύουν αυτήν την κατάσταση που ζούμε τώρα. Όλοι, αντιδρούν ανάλογα με την ερμηνεία τους. Άλλοι με τρόμο, άλλοι με αδιαφορία και ελαφρότητα, άλλοι με σοβαρότητα, σύνεση και μέτρο, άλλοι με την φιληδονία της νωθρότητας, και άλλοι με προσευχή για ν’ αξιωθούν να καταλάβουν το μήνυμα, ή για να λάβουν την προστασία ή την ίαση… Για τον Χριστιανό όμως, που πέρα από την κανονικότητα της ζωής του, την βεβαιότητα της υγείας του, βιώνει και την απώλεια της πνευματικής του ζωής, στο μεγαλύτερο μέρος της, και μάλιστα στην καρδιά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μια καμπάνα, ένα μεγάφωνο, από την εκκλησία της γειτονιάς του, τον ιερέα της ενορίας του, θα ήταν μεγάλη παρηγοριά.Θα ήταν ένα μήνυμα ζωής, συμπαράστασης και ελπίδας.
Γιατί δεν τ’ ακούει; Δεν καταλαβαίνω…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
