Τί έγραψε ο Χριστός την άμμο; – Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσ.

Ποιός θα μας δώσει χαρά σ’ αυτην την κοιλάδα των δακρύων; Αδελφοί μου η χαρά προέρχεται από την αλήθεια. Ποιός όμως θα μας φανερώσει την αλήθεια σ’ αυτό το χαντάκι που είναι γεμάτο ψέματα; Ποιός θα μας φανερώσει την αλήθεια σ’ αυτό το χαντάκι που σκοντάφτουμε όπου κι αν πάμε;
Η χαρά πηγάζει από την δικαιοσύνη. Ποιός είναι όμως εκείνος που μπορεί να ανυψώσει την δικαιοσύνη από την γη έως τον ουρανό, να φωτίσει όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκα και να τους φέρει την χαρά;
Η χαρά έρχεται από την ελεημοσύνη. Ποιός όμως θα μεταφέρει την ελεημοσύνη από το βασίλειο των παραμυθιών και των ανθρώπινων ονείρων στην πραγματικότητα και θα την κάνει πιό δυνατή από την κακία και την μοχθηρία;
Η χαρά έρχεται από την ζωή. Πού όμως βρίσκεται ο αληθινός μάρτυρας μιάς καλύτερης ζωής από αυτή τη ζωή που εμπεριέχει τον σίγουρο θάνατο;
Αυτές τις τέσσερις ερωτήσεις μού έκανε πρόσφατα ένας κοινός δυστυχισμένος άνθρωπος, που σαν αυτόν ζουν πολλοί στις πόλεις. Όχι κάποιος φιλόσοφος, που ασχολείται με τα μυστήρια και τα αινίγματα του όντος και της ζωής. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι φτωχός, αλλά είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος με εξυπνάδα και με καλή οικονομία και τον πολιτισμό και, σύμφωνα με το ανθρώπινο μάτι, μπορεί να ονομαστεί ευτυχισμένος άνθρωπος.
Αυτός, όμως, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχισμένο και κλαίει, όταν εξομολογείται, επειδή δεν αισθάνεται χαρά.
Αυτές τις ερωτήσεις έχουν πολλές ψυχές πάν στη γη. Δεν αμφιβάλλω πως αυτές οι ερωτήσεις είναι ερωτήσεις πολλών από εσάς, αδερφοί μου, που καθημερινά στέκεστε μπροστά από το εικονοστάσι και αντικρίζεται τον Παντοκράτορα Κύριο να βρίσκεται στο κέντρο της στρατιάς του, που αποτελείται από αγγέλους και αγίους. Αδερφοί μου, η Εκκλησία μόνον γνωρίζει την απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη και πρόθυμη να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις δημόσια, διά μέσου των υπηρετών της. Η απάντηση της Εκκλησίας είναι σύντομη: Μόνον ο Χριστός, ο Υιός του ζώντος Θεού, είναι ο φορέας, η πηγή, ο εγγυητής της αληθινής χαράς, που επιθυμούν όλες οι ανθρώπινες ψυχές.
Ο δάσκαλος της Ινδίας, ο Βούδας με την διδασκαλία του, «ξύνει» τις ανθρώπινες πληγές, και βαθαίνει ακόμη περισσότερο την ανθρώπινη θλίψη. Ενώ ο προφήτης του Ισλάμ προκαλεί φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. Οι φιλόσοφοι από την άλλη αγωνίζονται με την λογική, και όταν ένας απ’ αυτούς εκπέμψει κάποια ακτίνα χαράς, τρέχει ο άλλος να την σβήσει με τον κρύο άνεμο της άρνησης. Οι σύγχρονοι άθεοι, όπως και οι άθεοι όλων των εποχών, σβήνουν εντελώς την έννοια της χαράς από τη γλώσσα τους, κηρύττοντας μόνον τον κοντινό και τελειωτικό θάνατο σ’ όλα.
Μήπως εσείς γνωρίζετε -κάτι που εγώ δεν γνωρίζω- αν υπάρχει κάποιος άλλος σοφός άνθρωπος ή διδάσκαλος του λαού που να ονόμασε την διδασκαλία του «χαρούμενη είδηση»;
Οι Ινδοί τα καλύτερά τους βιβλία τα ονόμασαν: «Βέδες», δηλαδή «γνώσεις». Ο Βούδας ονόμασε την διδασκαλία του: «Δρόμο», επειδή κήρυττε μόνον τον δρόμο, όχι τον στόχο, κήρυττε για έναν άσκοπο δρόμο στο χωρίς σκοπό τίποτε. Οι Αιγύπτιοι ονόμασαν τον σοφία τους: Το βιβλίο των Νεκρών. Οι εντολές του Μωάμεθ στους πιστούς του ονομάστηκαν: Κοράνι, που σημαίνει απλά: Το βιβλίο.
Στο τεράστιο δάσος των βιβλίων του κόσμου, μόνον ένα βιβλίο ονομάζεται Χαρούμενη Είδηση. Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Είναι το Ευαγγέλιο. Ευαγγέλιο σημαίνει: Χαρούμενη Είδηση. Αυτό είναι το βιβλίο της Χαράς. Είναι η διδασκαλία της χαράς. Ώ, όλοι εσείς που είστε διψασμένοι για την χαρά, ανοίξτε αυτό το βιβλίο περισσότερο από τα άλλα βιβλία και εμποτιστείτε με την αληθινή χαρά!
Η χαρά υπάρχει σ’ αυτό το βιβλίο και στα γεγονότα, και στα λόγια και στα έργα. Αυτή η χαρά φωτίζει παντού, ακόμη δια μέσου των δακρύων, των βασανιστηρίων, ακόμη και στον τάφο.
Την γέννηση του Σωτήρα στην Βηθλεέμ, φανέρωσε ο αρχάγγελος με τα παρακάτω λόγια: «Σας φέρνω ένα χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλο τον κόσμο» (Λουκ. 2,10). Και χορωδία ουράνιων στρατιών χαιρέτησε τον ερχομό του στον κόσμο με ύμνους χαράς. Στον πρώτο λόγο Του στον λαό, ο Κύριος είπε: «Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση» (Ματθ. 5, 12). Και στην τελευταία Του ομιλία στους μαθητές Αυτός πάλι μίλησε για την χαρά ως εξής: «Σας τα είπα αυτά, ώστε η χαρά η δική μου να είναι μέσα σας. Μία είναι η εντολή η δική μου: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα» (Ιωάν. 15,11-12). Και ότι Αυτός έφερε όχι στιγμιαία αλλά διαρκή χαρά δείχνουν τα λόγια του: «Και την χαρά σας κανείς δεν θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει» (Ιωάν. 16,22).
Οι Απόστολοι του Χριστού που στην αρχή ήταν απλοί ψαράδες και αργότερα πνευματικοί ηγεμόνες του κόσμου, ήταν διαποτισμένοι μ’ αυτή την μυστηριώδη χαρά που εισόρμησε μέσα τους από την προσωπικότητα και την διδασκαλία του Μεγάλου Δασκάλου τους και Κυρίου τους. Πόση ήταν η χαρά τους δεν μπορούσε να εξηγηθεί σε κανέναν στον κόσμο, που δεν την αισθάνθηκε. Ο Απόστολος Ιωάννης, εξηγεί στους πιστούς τον λόγο για τον οποίο γράφει λέγοντας: «Και αυτά σας τα γράφουμε για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά σας». (Α΄ Ιωάν. 1,4).
Ο Απόστολος Πέτρος περιγράφει την χαρά αυτών που πιστεύουν στον Χριστό και λέει :Τον Χριστό τον αγαπάτε, αν και δεν έχετε γνωρίσει κατ’ όψη. «Τώρα δεν τον βλέπετε, πιστεύετε όμως σ’ Αυτόν κι αυτό σας γεμίζει ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση και προγεύεστε την τελική δόξα, δηλαδή την σωτηρία των ψυχών σας» (Πέτρου Α΄1, 8-9). Ο Απόστολος Παύλος που υπέφερε και μαρτύρησε για τον Χριστό, έγραφε στους πιστούς να χαίρεστε, και πάλι σας λέω να χαίρεστε.
Και σ’ άλλο σημείο αναφέρεται πως όταν χτύπησαν οι αρχηγοί των Εβραίων τους αποστόλους: «Οι Απόστολοι έφυγαν από το συνέδριο χαρούμενοι, γιατί ο Θεός τους είχε αξιώσει να κακοποιηθούν για χάρη του Χριστού» (Πράξ. Αποστόλων 5, 41).
Όταν λοιπόν διαβάζουμε πόσα οι Άγιοι Απόστολοι άντεξαν στην ζωή τους- και όχι μόνον οι Απόστολοι άντεξαν αλλά και χιλιάδες άλλοι πιστοί δούλοι Χριστού- και πως η χαρά τους έμεινε σταθερή μέχρι το τέλος, νιώθουμε έκπληξη γι’ αυτό το θαύμα.
Πρέπει πραγματικά να αισθανθούμε έκπληξη και να αναρωτηθούμε ξανά: ποιά είναι αυτή η άγνωστη χαρά στη γη, που δεν μπορούσαν ούτε τα μαστιγώματα να διώξουν, ούτε οι χλευασμοί να αμαυρώσουν, ούτε οι φυλακές να σκοτεινιάσουν, ούτε οι πληγές να τραυματίσουν, ούτε ο θάνατος να σκοτώσει; Ποιά είναι αυτή η χαρά; Αυτή η χαρά δεν είναι η απόλαυση. Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται η απόλαυση όσον αφορά τους δίκαιους ανθρώπους. Για την απόλαυση γνωρίζουν ακόμη και τα γουρούνια στον αχυρώνα, αλλά για την χαρά δεν ξέρει κανείς άλλος εκτός από τον άνθρωπο.
Αδελφοί μου, αυτή η χαρά, είναι η χαρά που ο Κύριος, ο Χριστός έφερε στη γη, και δεν πήρε μαζί Του, την άφησε στην γη.
Αυτή η συνεχής ενέργεια θεϊκής χαράς, πηγάζει ασταμάτητα από τον ζώντα Χριστό, Σωτήρα, και διαμέσου του Αγίου Πνεύματος, ζωντανεύει τον κόσμο, μετατρέπει τον Χριστιανισμό σε μία δύναμη ανίκητη.
Η χαρά αυτή είναι η χαρά της φανερωμένης αλήθειας, είναι η χαρά της έως τον ουρανό ανυψωμένης δικαιοσύνης, η χαρά της ανεξάντλητης ελεημοσύνης και της αθάνατης ζωής. Η χαρά της πραγματικότητας, που ο Κύριος μας φανέρωσε και όχι των πολύχρωμων παραμυθιών και των φτερωτών ονείρων.
Η χαρά αυτή ανήκει στους Δίκαιους ανθρώπους, και όχι μόνο σ’ αυτούς, ανήκει και στους αμαρτωλούς που μετάνιωσαν!
Γιατί ο Χριστός είπε: «Σας βεβαιώνω πως έτσι θα γίνει χαρά και στον ουρανό, για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού, παρά για ενενήντα εννιά δικαίους, που δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια» (Λουκ. 15,7).
Βλέπετε, πως και οι ουρανοί χαίρονται με εκείνα, με τα οποία χαίρεται κάθε καθαρή καρδιά στην γη.
Αυτή την χαρά την έδειξε ο Κύριος και με τις πράξεις του, την ουράνια χαρά, λόγω μιάς μετανιωμένης ψυχής. Να το παράδειγμα:
Κάποιος φαρισαίος κάλεσε τον Κύριο για γεύμα (Λουκ. 7,36) και ο ελεήμων Κύριος δέχτηκε την πρόκλησή του. Δέχτηκε δίχως δισταγμό να πάει στο σπίτι του αμαρτωλού. Ο οικοδεσπότης κάλεσε όλους τους εκλεκτούς ανθρώπους που γνώριζε και ανάμεσά του και τον εαυτό του. Θεωρούσε πως εκλεκτοί και δίκαιοι ήταν εκείνοι, που τηρούσαν εξωτερικά το γράμμα του νόμου και δεν επέτρεπαν εύκολα σε κανέναν να τους πιάσει να κάνουν κάποια παράβαση. Αυτός ο οικοδεσπότης σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπε να εμφανιστεί τότε στο σπίτι του κάποια κακόφημη, αμαρτωλή ψυχή. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα μάτια όλα στο σπίτι του ήταν σε τάξη και το γεύμα είχε τη συνηθισμένη ροή κάθε ανάλογης συνάντησης.
Η πρόνοια όμως του Θεού ύφαινε τον ιστό της προς έκπληξη των ανθρώπων. Στο σπίτι του φαρισαίου ξαφνικά εμφανίστηκε μία γνωστή αμαρτωλή γυναίκα. Στο χέρι της κρατούσε ένα μικρό γυάλινο μπουκάλι με το καλύτερο άρωμα. Γονάτισε μπροστά στα πόδια του Ιησού, κλαίγοντας, πικρά μετανιωμένη για τις αμαρτίες της. Τα δάκρυά της κυλούσαν πάνω στα πόδια του Πάναγνου Σωτήρα – στα πόδια που οι φαρισαίοι σύντομα θα τρυπούσαν με καρφιά- και αυτή, αφού τα σκούπιζε με τα μαλλιά της, τα έρανε με άρωμα από το γυάλινο μπουκάλι της. Ο Κύριος παρέμενε ήσυχος. Παρατηρούσε τι συνέβαινε και τι σκέφτονταν οι άνθρωποι γύρω του. Παρατηρούσε τις ανθρώπινες σκέψεις.
Εκείνη την στιγμή ο οικοδεσπότης, του Οικοδεσπότη του κόσμου, σκέφτηκε από μέσα του χλευάζοντας τον Ιησού: «Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποιά και τι είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει, γιατί είναι αμαρτωλή» (Λουκ. 7,39). Αχ, αλαζονική δικαιοσύνη των υπερήφανων, πόσο είσαι ασήμαντη! Αχ, δικαιοσύνη που επαινείς μόνη εσύ τον εαυτό σου, πως ξέρεις να προσβάλλεις ακόμα και εκείνον τον οποίο φαινομενικά φιλοξενείς! Αχ, απρόθυμη δικαιοσύνη πώς είναι δυνατόν να αυτοαποκαλείσαι δικαιοσύνη; Πώς έμπηξες τα νύχια σου στην πόλη μας. Τόσοι αμαρτωλοί και τόσες αμαρτωλές θέλησαν να ξεφύγουν από τα δίκτυα της αμαρτίας, να ανυψωθούν στους ουρανούς, αλλά εσύ, ψεύτικη δικαιοσύνη δεν τους το επέτρεψες.
Αντιλήφθηκε ο Κύριος, την αμαρτωλή και κοροϊδευτική σκέψη στην ψυχή του οικοδεσπότη του. Γύρισε στην μετανιωμένη γυναίκα και της είπε: «Οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν…. Η πίστη σου σ’ έσωσε, πήγαινε στο καλό».
Να, η χαρά η ανείπωτη, για την οποία μιλάνε οι απόστολοι. Η χαρά που πηγάζει από την αλήθεια. Ο Κύριος που γνωρίζει όλα τα μυστικά, είδε την μετανιωμένη ψυχή της αμαρτωλής, και φανέρωσε εκείνο που ήταν κρυφό στους ανθρώπους. Να η χαρά που πηγάζει από την δικαιοσύνη, επειδή ο Κύριος δικαιολόγησε την μετανιωμένη γυναίκα που όλος ο κόσμος κατηγορούσε. Να η χαρά που πηγάζει από την ελεημοσύνη, επειδή ο ελεήμων Δημιουργός συγχώρεσε τις αμαρτίες του μετανιωμένου δημιουργήματός του. Συγχώρεσε την μετανιωμένη καρδιά της αμαρτωλής, που εξάγνισε από τα δάκρυα της μετάνοιας. Να η χαρά της ζωής, επειδή ο Ζωοποιός Κύριος επανέφερε στην ζωή εκείνη την ψυχή, που ολόκληρη η πόλη θεωρούσε νεκρή.

Εσείς που διστάζετε να μπείτε στο σπίτι του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου, χάνετε δύο ψυχές. Χάνετε την δικής σας, επειδή αποφεύγετε τον άνθρωπο που δεν απέφευγε ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, και χάνετε την ψυχή του πλησίον σας, επειδή αποφεύγοντας και περιφρονώντας τον, τον κάνετε χειρότερο και πιό αμαρτωλό. Εσείς που διστάζετε να δεχθείτε τον αμαρτωλό στο σπίτι σας χάνετε δύο ψυχές. Χάνετε την ψυχή σας, επειδή αρνιέστε το παράδειγμα του Χριστού, χάνετε την ψυχή του πλησίον σας, επειδή του κλείνετε κατάμουτρα την πόρτα σας, και μ’ αυτό τον τρόπο, τον βοηθάτε να παραμείνει στο δρόμο της αμαρτίας.
Στο παλιό ορθόδοξο βασίλειο του λαού μας, συχνά αναφέρεται πως οι άρχοντές μας στις γιορτές τοποθετούσαν σοφράδες, τραπέζια:

Ο πρώτος σοφράς, το πρώτο τραπέζι στηνόταν για τους λαμπερούς άρχοντες.
Ο δεύτερος σοφράς στηνόταν για τους κουτσούς, τους άπορους και φτωχούς.

Οι πρόγονοί σας θεωρούσαν το σπίτι ως κάτι ιερό και για το λόγο αυτό εξέφραζαν σεβασμό στον καθένα που έμπαινε στο σπίτι τους. Έδειχναν σεβασμό είτε αυτός ήταν πλούσιος είτε άπορος φτωχός, είτε δίκαιος είτε αμαρτωλός. Το ίδιο συνέβαινε και στον ναό του Θεού. Στον ναό του Θεού κανείς δεν έβλεπε ποιό είναι το επάγγελμα ή η θέση του καθενός. Στον ναό του Θεού δεν έβλεπε πόσα είναι τα πλούτη και τα κοσμήματα του καθενός ούτε αν κάποιος φορούσε κουρέλια. Στον ναό έβλεπαν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Απ’ όλα αυτά προέκυψε η καταπληκτική παροιμία: ο φιλοξενούμενος είναι ο νοικοκύρης του σπιτιού. Οι πρόγονοί σας ήξεραν πως η φιλοξενία είναι εντολή του Θεού και μπορούμε να πούμε πως ο λαός μας, αν τήρηση κάποια εντολή του Θεού, τήρησε αυτή την εντολή.
Στο πρόσωπο κάθε ζητιάνου υπάρχει περίπτωση να κρύβονται οι άγγελοι του Θεού. Έτσι πίστευε ο λαός μας όταν έψαχνε και έβρισκε την σφραγίδα του ουρανού στην γη. Τότε, όπως δεχόταν και φιλοξενούσε τον άπορο και φτωχό, έτσι δεχόταν και φιλοξενούσε και τον αμαρτωλό. Γιατί τον αμαρτωλό τον έβλεπαν όπως τον φτωχό, επειδή αν ο φτωχός είναι καημένος, όσον αφορά την οικονομική του κατάσταση, ο αμαρτωλός είναι φτωχός όσον αφορά την αρετή. Οι άποροι και οι φτωχοί είναι άνθρωποι χωρίς υγεία και χωρίς πλούτη. Αλλά και οι αμαρτωλοί δεν είναι άποροι και φτωχοί; Οι αμαρτωλοί συχνά καλύπτουν την πνευματική τους φτώχεια, με χρυσό και με μετάξι αλλά αυτό δεν τους βοηθάει σε τίποτε, γιατί οι πνευματικές πληγές δεν γιατρεύονται με το χρυσό και το μετάξι, αλλά με κάτι άλλο διαφορετικό. Γιατρεύονται μόνον με εκείνη την πνευματική ιατρική, που ο Σωτήρας χορήγησε ως φάρμακο από τον ουρανό. Οι φαρισαϊκές μεθοδολογίες σύμφωνα με τις οποίες ο καθένας δικαιολογεί τον εαυτό του και κατακρίνει τους άλλους δεν βοηθούν καθόλου. Το να αποφεύγεις τον αμαρτωλό, δεν θα κάνει εσένα πιό δίκαιο απέναντι στο Θεό, αλλά πιό αμαρτωλό.
Κάποια φορά οι γραμματείς και οι φαρισαίοι είπαν στον Ιησού και στους μαθητές Του:
Για ποιό λόγο τρώτε και πίνετε με τους αμαρτωλούς; Ο Ιησούς τότε σ’ αυτό το ερώτημα έδωσε μια καταλυτική απάντηση: δεν χρειάζονται οι υγιείς τον γιατρό αλλά οι άρρωστοι. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σωπάσουν όλα τα στόματα. Είναι ερώτημα ποιός τελικά είναι άρρωστος; Είναι άρρωστοι μόνοι οι κακόφημοι αμαρτωλοί ή είναι και κάποιος άλλος; Ο φαρισαίος που κάλεσε τον Κύριο σε γεύμα, σιχαινόταν την αμαρτωλή που είχε κακή φήμη. Προσέξτε, όμως, ο Κύριος δεν σιχαινόταν ούτε τον φαρισαίο που ήταν ένας αμαρτωλός με καλή φήμη, παρόλο που ήταν βαριά ασθενής, και από εκείνη τη γυναίκα. Επειδή εκείνη η γυναίκα, που ήταν γνωστό σ’ όλους πως ήταν αμαρτωλή μετάνιωσε και έκλαιγε, και μ’ αυτό τον τρόπο ξαναγεννιόταν και γινόταν δίκαια. Εκείνος όμως ο φαρισαίος ήταν περισσότερο αμαρτωλός, παρόλο που ήταν περήφανος για την δικαιοσύνη του την σύμφωνη με τους νόμους, ή καλύτερα να πούμε, ήταν περήφανος για την επιδεξιότητά του να κρύβει τις αμαρτίες του: Αχ, αδερφοί μου, «εσείς θέλετε να παριστάνετε τον δίκαιο μπροστά στους ανθρώπους, ο Θεός όμως γνωρίζει τι κρύβετε στις καρδιές σας, γιατί αυτό που τιμούν οι άνθρωποι σιχαίνεται ο Θεός» (Λουκ. 16,15). Να προσέχετε, αδερφοί, τις κρυφές σας αμαρτίες, επειδή τις φανερές τις ξέρω ότι τις προσέχετε!
Αλίμονο, σ’ αυτούς που έχουν την επιδεξιότητα να κρύβουν τις αμαρτίες τους, αλίμονό τους!
Επειδή εκείνο που κρύβουν από τον εαυτό τους και από τους ανθρώπους, το βλέπει ο Θεός. Όταν οι άνθρωποι θα τους συνοδεύσουν με σεβασμό και εκτίμηση στον τάφο, οι άγγελοι του Θεού θα αποστρέψουν το κεφάλι από αυτούς. Οι άγγελοι θα γυρίσουν το κεφάλι τους λόγω της φρικτής δυσοσμίας των κρυμμένων και μη θεραπευμένων πληγών της ψυχής τους.

*

Ελάτε να παρευρεθούμε σε ένα μεγαλοπρεπές θέαμα, για να μάθουμε κάτι. Ελάτε να παρευρεθούμε σε ένα θέαμα για να μάθουμε και να καταλάβουμε ποιός είναι η πηγή της ανείπωτης χαράς, εκείνης της χαράς που είχαν οι απόστολοι και οι μάρτυρες του Χριστού.
-Ελάτε και εσείς αμαρτωλοί, επειδή αυτό ειδικά ενδιαφέρει εσάς. Ελάτε μπροστά στην γλώσσα, που δεν σας κρίνει. Ελάτε κάτω από το χέρι το οποίο σας χαϊδεύει και μπροστά από τα μάτια, τα οποία κλαίνε για σας.
-Ελάτε μπροστά στον Αυτοκράτορα, όλοι εσείς οι κουτσοί και φτωχοί πνευματικά, για να σας μοιράσει Αυτός αθάνατα αξιώματα. Να σας ντύσει με πορφύρα, να σας στεφανώσει με στεφάνια. Να σας βάλει να καθίσετε δίπλα Του στο τραπέζι μαζί με τους αγίους αγγέλους Του. Ελάτε, ακούστε και δείτε με ποιό τρόπο Αυτός, ο Παντελεήμων συμπεριφέρεται στους αμαρτωλούς, ελάτε για να πλημμυρίσει η καρδιά σας από χαρά.
Μιά ημέρα ο πράος Κύριος καθόταν μπροστά από το ναό των Ιεροσολύμων, και τάιζε τις πεινασμένες ανθρώπινες ψυχές με τη γλυκιά Του διδασκαλία. Πολύς κόσμος μαζεύτηκε γύρω Του (Ιωάν. 8,1). Μιλούσε ο Κύριος στον λαό για την αιώνια πατρίδα, στον ουρανό. Και ο λαός γλυκαινόταν με τα θεϊκά λόγια, όπως γλυκαινόταν με το μέλι. Και εξαφανιζόταν η πίκρα των πικραμένων ψυχών και έλιωνε η κακία πολλών μοχθηρών ανθρώπων, όπως λιώνει το χιόνι κάτω από τον φλογερό ήλιο. Και ποιός ξέρει πόσο πολύ θα διαρκούσε αυτή η θαυμάσια σκηνή της ησυχίας και της αγάπης, ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, αν δεν συνέβαινε κάτι ξαφνικό. Ο φιλάνθρωπος Μεσσίας ποτέ δεν κουραζόταν την ώρα που δίδασκε στο λαό αλλά και ο θεοσεβούμενος λαός δεν κουραζόταν από την παρακολούθηση της θεραπευτικής θαυματουργικής σοφίας.
Τότε συνέβη κάτι τρομερό, βάρβαρο και απάνθρωπο. Την ώρα που ο λαός απολάμβανε αρμονικές στιγμές με τον Θεό του, παρουσιάστηκαν οι περήφανο γραμματείς και φαρισαίοι, οι κακόμοιροι ηγέτες, για να διαταράξουν, με την συνεργεία του διαβόλου, αυτή την αρμονία και να προκαλέσουν μιά αναίσχυντη φασαρία.
Τι έκαναν, λοιπόν, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι; Μήπως κατάφεραν να νικήσουν κάποιο μεγάλο στρατό; Ή μήπως κατάφεραν να πιάσουν κάποιον αρχηγό συμμορίας;
Τίποτε απ’ όλα αυτά. Φέρανε μιά καημένη αμαρτωλή γυναίκα «που τη έπιασαν να διαπράττει μοιχεία, την έφεραν με θριαμβευτική περηφάνια και με εκκωφαντικές κραυγές. Την έβαλαν μπροστά στον Χριστό και φώναξαν: «Διδάσκαλε, αυτή τη γυναίκα την έπιασαν επ’ αυτοφόρω να διαπράττει μοιχεία. Ο Μωϋσής στον νόμο, μας έχει δώσει εντολή να λιθοβολούμε τέτοιου είδους γυναίκες. Εσύ τι γνώμη έχεις;»(Ιωάν. 8, 4-5). Εσύ γι γνώμη έχεις;
Έτσι παρουσίασαν το γεγονός οι άνθρωποι, που ήταν κρυφά αμαρτωλοί οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι κυνηγοί των αμαρτιών άλλων ανθρώπων, αυτοί που ήταν ιδιαίτερα επιδέξιοι στο να κρύβουν τις δικές τους πληγές. Ο λαός φοβισμένος χωρίστηκε στα δύο. Μερικοί από φόβο τράπηκαν σε φυγή Τα νεύρα τους δεν μπορούσαν να αντέξουν τον φρικτό αυτό καυγά, ειδικά μετά από τις ήσυχες στιγμές που έζησαν με τον Κύριο. Επειδή την ώρα που ο Κύριος μιλούσε για την ζωή και την χαρά, διέκοψαν την διδασκαλία Του ουρλιάζοντας, ζητώντας να φονεύσουν την γυναίκα. Όσο ο Κύριος, έσπερνε την χαρά σ’ όλες τις καρδιές, και οι σπόροι φύτρωναν σε καλή γη, οι αδιάντροποι ηγέτες του λαού χτυπούσαν την σπορά αυτή, όπως το χαλάζι χτυπάει και καταστρέφει την κάθε σπορά.
Ήταν άξιο απορίας: για ποιό λόγο αυτοί, που ήταν οι αρχηγοί και προστάτες του νόμου, δεν λιθοβολούσαν οι ίδιοι αυτή την γυναίκα;

Για ποιό λόγο την οδήγησαν στον Ιησού;

Ο νόμος του Μωυσή, τους έδινε το δικαίωμα γι’ αυτό (Γεν.. Μωυσή 20,10). Μήπως αυτή θα ήταν η πρώτη αμαρτωλή που λιθοβολούνταν από τα χέρια τους; Ή θα ήταν το πρώτο αίμα, που θα χυνόταν στο χώμα τους; Αν θα την λιθοβολούσαν δεν θα προκαλούσαν σε κανέναν έκπληξη. Ή μήπως υπήρχε κανείς που θα τολμούσε να διαμαρτυρηθεί;

Κανείς, κανείς. Απολύτως κανένας. Ποιός σήμερα διαμαρτύρεται, όταν εκτελείται μία θανατηφόρα ποινή σε κάποιον κακοποιό; Ο νόμος του Μωυσή τιμωρούσε την σαρκική αμαρτία, την μοιχεία, με θάνατο. Για ποιό λόγο, λοιπόν, οι αρχηγοί των Εβραίων, έφεραν εκείνη την αμαρτωλή γυναίκα μπροστά στον Κύριο;

Όχι βέβαια, για να ζητήσουν απ’ Αυτόν την μείωση της ποινής ή την αμνηστία. Πραγματικά όχι αυτό. Αντίθετα την φέρανε εσκεμμένα έχοντας ένα σατανικό σχέδιο. Το σχέδιο τους ήταν να καταφέρουν να «πιάσουν» τον Κύριο να μιλάει ενάντια στον νόμο, και έτσι να κατηγορήσουν και Αυτόν. Λόγω της κακίας τους, δεν ήθελαν να μειώσουν την αμαρτία στον κόσμο, αλλά να την αυξήσουν. Με ένα χτύπημα ήθελαν να χτυπήσουν δυό ζωές, τη ζωή της αμαρτωλής γυναίκας και τη ζωή του Χριστού. Το πιό σημαντικό για αυτούς ήταν η ερώτηση. Εσύ τι γνώμης έχεις;

Και εσύ τι γνώμη έχεις; Για ποιό λόγο Τον ρωτήσανε, αφού ο νόμος του Μωυσή ήταν ξεκάθαρος; Ο Ευαγγελιστής που περιγράφει αυτό το γεγονός εξηγεί την πρόθεσή τους με τα εξής λόγια: «Αυτό το έλεγαν για να στήσουν παγίδα, ώστε να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του» (Ιωάν. 8,6). Αυτοί (γραμματείς και φαρισαίοι) ήδη και πριν έστρεψαν τα χέρια τους εναντίον Του, για να Τον λιθοβολήσουν, να Τον σκοτώσουν, αλλά ή Αυτός απομακρυνόταν απ’ αυτούς, ή αυτοί φοβόντουσαν τον λαό, επειδή ο λαός πίστευε ότι ήταν προφήτης. Τώρα όμως άδραξαν την ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν το θέλημά τους.

Ακριβώς εκεί, μπροστά στο ναό του Σολομώντος στον οποίο φύλαγαν τις πλάκες του νόμου, στην κιβωτό της υπόσχεσης, κάτω από την σκιά των φτερών του Χερουβείμ, εκεί μπροστά σε πλήθος λαού έπρεπε Αυτός ο Χριστός, να εκφράσει μία γνώμη ενάντια στον νόμο του Μωυσή, και τότε θα επιτυγχάνονταν ο σκοπός τους. Τότε λοιπόν οι αρχηγοί του εβραϊκού λαού, θα σκότωναν με πέτρες τον Χριστό και την αμαρτωλή γυναίκα. Θα λιθοβολούσαν με μεγαλύτερη ευχαρίστηση Αυτόν, παρά εκείνη. Έτσι λίγο αργότερα, θα ψήφιζαν με μεγάλη ευχαρίστηση, μπροστά στον Πιλάτο, να απελευθερωθεί ο ληστής Βαραββάς και όχι ο Χριστός.

Δεν βλέπετε λοιπόν ξεκάθαρα ποιό σκοτεινό σύννεφο στεκόταν πάνω από την αμαρτωλή γυναίκα και από τον μέγα Αναμάρτητο; Όλοι όσοι ήσαν παρόντες περίμεναν να συμβούν ένα από τα δύο: ή ότι ο Κύριος θα ελευθέρωνε την αμαρτωλή γυναίκα, λόγω της ελεημοσύνης Του, και μ’ αυτό τον τρόπο θα ακύρωνε τον νόμο, ή θα αποδεχόταν αυτό που έγραφε ο νόμος και μ’ αυτό τον τρόπο θα αρνιόταν τον εντολή Του για συγχώρεση και ελεημοσύνη.
Στην πρώτη περίπτωση θα Τον καταδίκαζαν και Αυτόν σε θάνατο, ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα Τον χλεύαζαν και θα Τον κορόιδευαν. Ίσως ανάμεσα σε εκείνο το πλήθος των ανθρώπων υπήρχαν και κάποιοι, που με κομμένη ανάσα περίμεναν να πράξει ο Ιησούς κάτι τρίτο, σημαντικό αλλά δεν ήξεραν τι θα ήταν αυτό. Αυτοί είχαν παραβρεθεί και σε άλλες προηγούμενες δοκιμασίες, που είχαν βάλει στον Κύριο οι μοχθηροί και οι στενόμυαλοι ηγέτες του Εβραϊκού λαού, η ίδια παρέα κυνηγών, η οποία ασχολούνταν με το κυνήγι αμαρτιών, που είχαν άλλοι.
Πάλι οι ίδιοι οι αιμοβόροι άνθρωποι, στους οποίους το αίμα των προφητών ήταν πιό γλυκό από κάθε άλλο αίμα αμαρτωλού ανθρώπου. Και εσύ τι γνώμη έχεις;
Όταν αυτοί έθεσαν το ερώτημα: Και εσύ τι γνώμη έχεις; Επεκράτησε σιωπή, ανάμεσα στους δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας. Επεκράτησε η σιωπή στον συγκεντρωμένο λαό. Επεκράτησε σιωπή, χωρίς αναπνοή, στην ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας. Μεγάλη, δυνατή σιωπή επικρατεί και στο μεγάλο τσίρκο, όταν οι θηριοδαμαστές των αγρίων θηρίων βγάζουν τα εξημερωμένα λιοντάρια και τις τίγρεις και τα κατευθύνουν σε θέσεις και κινήσεις ανάλογα με τη θέλησή τους. Μόνο που εδώ μπροστά μας δεν βρισκόταν κανένας θηριοδαμαστής, αλλά ο δαμαστής των ανθρώπων, ένα καθήκον πολύ πιό δύσκολο από το πρώτο. Επειδή συχνά είναι πιό δύσκολο να δαμάσει κανείς εκείνους που αγρίεψαν από την αμαρτία, παρά κείνους που είναι άγριοι από την φύση τους!
Και εσύ τι γνώμη έχεις;
Μπροστά από το πέτρινο ναό στεκόταν Εκείνος, που ήταν σημαντικότερος από τον ναό. Ολόκληρη η πλατεία ήταν σαν ένα πάτωμα από ανθρώπους, το ένα κεφάλι δίπλα στο άλλο κεφάλι, η μία σιωπή δίπλα στην άλλη σιωπή και όλα τα μάτια στραμμένα σ’ Αυτόν. Κανένας σ’ αυτό το απέραντο πλήθος δεν μπορούσε να προαισθανθεί, ότι η απάντηση που θα έδινε εκείνη την στιγμή Αυτός, εκείνη την ηλιόλουστη μέρα, μπροστά από τον ναό του πάνσοφου βασιλιά, δίπλα σε ένα δυστυχισμένο ανθρώπινο πλάσμα, που επιθυμούσαν να κομματιάσουν σε λίγα λεπτά με πέτρες, κανένας δεν μπορούσε να υποψιαστεί πως η απάντησή Του θα είχε τόση δύναμη στο χώρο και στον χρόνο, όπως είχε. Κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί πως η απάντησή Του, μετά από δεκαεννιά αιώνες, θα επαναλαμβανόταν με σεβασμό και με χαρά στην πόλη μας, όπως επαναλαμβάνεται και σε άλλες μεγάλες πόλεις στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στην Νέα Υόρκη, στο Τόκυο, και σ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Μόνον Αυτός ήξερε, ότι η δική Του τότε απάντηση θα ακουγόταν και θα επαναλαμβανόταν στην σημερινή χριστιανική γενιά του 20ου αιώνα που περιλαμβάνει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Μόνον Αυτός, ο Παντογνώστης, ήξερε, ότι η απάντησή Του, θα γινόταν το ηθικό σύνταγμα, για γενιές και γενιές, για φυλές και λαούς, μέχρι το τέλος των καιρών.
Μιά στιγμή ο Κύριος σιώπησε. Σκεφτόταν, βλέποντας την γη. Επειδή είναι γραμμένο, να μη βλέπετε αυτούς, που σας βάζουν σε δοκιμασία. Έτσι ο Κύριος σιώπησε και σκεφτόταν. Ο τρόπος σκέψης Του δεν έμοιαζε με τον δικό μας. Η δική Του σκέψη ήταν κοίταγμα-πνευματικό κοίταγμα. Αυτός με το πνεύμα έβλεπε τα κρυμμένα μυστικά των όντων, τα μυστήρια των πραγμάτων, τα μυστήρια των ανθρώπινων ψυχών, τα υψηλά μυστήρια των ουρανών, τα βαθιά μυστήρια των πραγμάτων, τα μυστήρια των ανθρώπινων ψυχών, τα υψηλά μυστήρια των ουρανών, τα βαθιά μυστήρια της γης, τα μακρινά μυστήρια των καιρών και του διαστήματος. Εγώ πιστεύω ότι Αυτός εκείνη την στιγμή, έβλεπε και εμάς συγκεντρωμένους σ’ αυτό το ναό σήμερα, να ακούμε και να περιγράφουμε το γεγονός που συνέβη εκείνη την στιγμή. Και όταν όλα τα είδε, και πρόβλεψε, η απάντηση ήταν έτοιμη: Και εσύ τι γνώμη έχεις; -Ακόμη μιά φορά όρμησαν σ’ Αυτόν τα αναψοκοκκινισμένα μοχθηρά πρόσωπα.

Τότε Αυτός, που συνέταξε το σύνταγμα της ηθικής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, έσκυψε στη γη, ίσιωσε με την παλάμη την άμμο και με το δάκτυλο έγραψε στο χώμα. Αυτό ήταν το τρίτο, το απρόοπτο, το ξαφνικό, το δραματικό, που περίμεναν κάποιοι στο πλήθος. Τι ήταν αυτό που έγραψε ο Κύριος στην άμμο; Ο Ευαγγελιστής το αποσιώπησε και δεν το έγραψε. Θα ήταν αυτό απαίσιο και ανάρμοστο για να γραφτεί στο Ευαγγέλιο, στο βιβλίο της χαράς. Αλλά το γεγονός ότι ο Κύριος έγραψε κάτι φρικτό, φαίνεται ξεκάθαρα από την απότομη τροπή των πραγμάτων μετά από αυτό.

Τι έγραψε τότε ο Κύριος στην άμμο; Έγραψε κάτι απροσδόκητο και αποθαρρυντικό για εκείνους τους αρχηγούς, τους εισαγγελείς της αμαρτωλής γυναίκας.

Φανέρωσε τα δικά τους, τα πιό κρυφά ανομήματα. Έγραψε στην άμμο με το δάκτυλο τις πιό κρυφές τους αμαρτίες. Επειδή αυτοί οι κυνηγοί των αμαρτιών των άλλων, οι δικαστές των δυσφημισμένων αμαρτωλών γυναικών, ήταν ιδιαίτερα επιδέξιοι στο να κρύβουν τις δικές τους αμαρτίες. Μάταια όμως να κρύψεις κάτι από τα μάτια Εκείνου, που όλα τα βλέπει και του οποίου η γνώση Του είναι όραμα.
Μ(εσούλαμ) Έκλεψε την εκκλησιαστική περιουσία.
-Έγραψε το δάκτυλο του Κυρίου στην άμμο
Α (σερ) Διέπραξε μοιχεία με την γυναίκα του αδερφού του.
Σ (αλούμ) Ψευδόρκησε.
Ε(λετ) Χτύπησε τον γονέα του.
Α(μαριαχ) Άρπαξε την περιουσία της χήρας.
Μ(εράρι) Σοδόμησε.
Γ(οέλ) Προσκύνησε τα είδωλα.
Αυτά έγραψε στην άμμο το φοβερό δάκτυλο του δικαίου Δικαστή. Και εκείνοι, τους οποίους αφορούσαν αυτά, σκυμμένοι διάβασαν αυτό, που ήταν γραμμένο στην άμμο με ανέκφραστη φρίκη. Ενώ προσπάθησαν με κάθε τρόπο να κρύψουν τις αμαρτίες με τις οποίες καταπατούσαν τον νόμο του Μωυσή, τώρα τις έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους γραμμένες στην άμμο. Ξαφνικά τα στόματά τους σιώπησα. Οι πιό θρασείς δικαστές των αδικιών των άλλων ανθρώπων, στεκόταν τώρα βουβοί και ακίνητοι σαν τις πέτρες στους τοίχους του ναού. Από φόβο έτρεμαν και δεν τολμούσαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Την αμαρτωλή γυναίκα την ξέχασαν. Σκέφτηκαν μόνον τον εαυτό τους και τον θάνατό τους, που ήταν γραμμένος στην άμμο. Καμία γλώσσα δεν μπορούσε πλέον να κουνηθεί για να διατυπώσει εκείνο το βαρετό και πονηρό ερώτημα: Και εσύ τι γνώμη έχεις; Ο Κύριος δεν έλεγε τίποτε. Ο Κύριος δεν είπε τίποτε. Αυτός απεχθανόταν να ξεστομίσει με το στόμα του τις δικές τους αμαρτίες. Γι’ αυτό το λόγο προτίμησε να τις γράψει στην άμμο. Εκείνο που ήταν τόσο βρόμικο, άξιζε να γραφτεί στην βρόμικη άμμο. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ο Κύριος έγραψε στην άμμο, ήταν ακόμη μεγαλύτερος και θαυμαστός. Εκείνο που γράφεται στην άμμο, γρήγορα σβήνεται και δεν μένει.
Ο Χριστός δεν ήθελε να φανερώσει τις αμαρτίες τους μπροστά σε όλους. Επειδή αν το ήθελε θα τις ανακοίνωνε μπροστά σε ολόκληρο το λαό, θα τους κατηγορούσε, και σύμφωνα με τον νόμο θα τους οδηγούσε στο λιθοβολισμό.
Αλλά Αυτός, που ήταν το άκακο αρνί του Θεού, δεν ήταν προδιατεθημένος ούτε να τους εκδικηθεί, ούτε να τους οδηγήσει σε θάνατο. Σε αντίθεση με αυτούς, που προετοίμαζαν για αυτόν χίλιους θανάτους και επιθυμούσαν περισσότερο τον θάνατό Του παρά την αιώνια ζωή. Ο Κύριος ήθελε μόνον να τους κάνει να αναρωτηθούν για τον εαυτό τους και για τις αμαρτίες τους. Ήθελε να τους προειδοποιήσει λόγω του βάρους των παρανομιών τους, να μην είναι αυστηροί δικαστές των αμαρτιών των άλλων. Και ως λεπροί από την αμαρτία, να μη βιάζονται να γίνουν γιατροί της λέπρας των άλλων, να μην ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιός θα γίνει δικαστής των άλλων, επειδή οι ίδιοι ήταν σκοτεινοί παραβάτες του νόμου.
Αυτά είναι όλα όσα ήθελε ο Κύριος. Και όταν αυτά τελείωσαν, η άμμος πάλι έγινε ίσια και αυτό που ήταν γραμμένο σβἠστηκε.
Στη συνέχεια σηκώθηκε όρθιος ο Κύριος και ήσυχα τους είπε: «Όποιος ανάμεσά σας είναι αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος πέτρα πάνω της» (Ιωάν. 8,7). Σαν να παίρνει κάποιος τα όπλα από τους εχθρούς του και στη συνέχεια να τους λέει: «Τώρα πυροβολείστε! Οι πριν από λίγο αλαζόνες δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας στεκόταν τώρα αφοπλισμένοι, ένοχοι μπροστά στο δικαστή, βουβοί και ακίνητοι. Και ο πράος Σωτήρας ξανά έσκυψε, και πάλι έγραψε κάτι στην γη. Τι έγραψε τώρα; Μήπως απαρίθμησε και άλλα κρυμμένα αμαρτήματά τους, για να τους «κλείσει τα στόματα» για κάποιο καιρό; Ή μήπως τους έγραψε πως θα ήταν σωστό να είναι οι ηγέτες ενός λαού θέλοντας έτσι να τους ξυπνήσει την συνείδηση; Δεν είναι αναγκαίο να το εξετάσουμε. Το βασικό είναι πως Αυτός με το γράψιμό Του στην άμμο, κατάφερε να πετύχει τρία πράγματα. Πρώτων, να σταματήσει την θύελλα που ξεσήκωσαν εναντίον Του οι ηγέτες του Εβραϊκού λαού. Δεύτερο, να ξυπνήσει την νεκρωμένη συνείδησή τους –τουλάχιστον για εκείνη την στιγμή-, και τρίτον να σώσει την αμαρτωλή γυναίκα από τον θάνατο. Αυτοί όμως, όταν άκουσαν την απάντηση, άρχισαν με πρώτους τους γεροντότερους να φεύγουν ένας, ένας μέχρι και το τελευταίο, κι έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα στη μέση (Ιωάν. 8,9).
Η πλατεία μπροστά από τον ναό του Σολομώντος ξαφνικά άδειασε. Δεν έμεινε κανένας εκτός από αυτούς τους δύο, τους οποίους οι αρχηγοί είχανε καταδικάσει σε θάνατο. Η αμαρτωλή γυναίκα και ο Αναμάρτητος. Η γυναίκα στεκόταν εκεί και Αυτός παρέμεινε σκυμμένος. Πουθενά κανείς, εκτός από αυτούς τους δύο. Παντού ησυχία και σιωπή. Στα ξαφνικά ο Κύριος σηκώθηκε όρθιος, κοίταξε γύρω Του και δεν είδε κανέναν παρά μόνον την γυναίκα. Τότε τη ρώτησε «Γυναίκα πού είναι οι κατήγοροί σου; Κανένας δε σε καταδίκασε;» (Ιωάν. 8,10). Ήξερε ο Κύριος, πως κανένας δεν την καταδίκασε, και ήθελε μ’ αυτην την ερώτηση να ενθαρρύνει αυτή την γυναίκα, να την εμψυχώσει, να της ανεβάσει το ηθικό, για να ακούσει εκείνη πιό ξεκάθαρα και να καταλάβει καλύτερα εκείνο, που Αυτός θα της έλεγε στην συνέχεια.
Όπως ο έμπειρος γιατρός στην αρχή ενθαρρύνει τον ασθενή και στη συνέχεια του δίνει το φάρμακο, έτσι ο Ιησούς ρώτησε τη γυναίκα «Κανένας δεν καταδίκασε;» Τότε η γυναίκα έλυσε τη σιωπή της και απάντησε: «Κανένας, Κύριε» (Ιωάν 8,11).
Αυτά τα λόγια είπε η κακόμοιρη γυναίκα, που πριν λίγες ώρες δεν είχε ελπίδα, πως θα ξαναμιλούσε. Αυτά τα λόγια είπε το πλάσμα, που πιθανόν πρώτη φορά στη ζωή ένιωσε αληθινή χαρά. Μέχρι αυτή τη στιγμή, αυτή η αμαρτωλή γυναίκα γνώριζε τον πόνο και την απόλαυση και σκεφτόταν μόνο αυτά. Τώρα ένιωσε χαρά, δηλαδή το συναίσθημα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία.
Στο τέλος ο Κύριος είπε στη γυναίκα· «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε, και από εδώ και πέρα να μην αμαρτάνεις πλέον» (Ιωάν. 8,11). Όταν οι λύκοι παραιτήθηκαν από το θύμα τους, όπως ήταν φυσιολογικό ούτε ο βοσκός δεν επιθυμούσε τον θάνατο του αμνού του. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να γνωρίζουμε πως η αθώωση του Ιησού ήταν πολύ σημαντική. Όταν οι άνθρωποι δεν δε καταδικάζουν, για την αμαρτία σου, αυτό σημαίνει πως δεν σε τιμωρούν, αλλά αφήνουν την αμαρτία μέσα σου. Όταν όμως ο Θεός δεν σε κατηγορεί, αυτό σημαίνει πως Σου συγχωρεί την αμαρτία, και την αφαιρεί από σένα, όπως βγαίνει το πύον από την πληγή, και καθαρίζει την ψυχή σου! Γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν τα λόγια του Ιησού: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω». Αυτά σημαίνουν: συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Πήγαινε κόρη, και από’ δω και πέρα μην αμαρτάνεις πιά.
Ορίστε η ανείπωτη χαρά! Να η χαρά που προέρχεται από την αλήθεια, επειδή ο Κύριος επαναφέρει την αλήθεια στους άσωτους. Ορίστε η χαρά που πηγάζει από την δικαιοσύνη, επειδή ο Κύριος έπραξε δίκαια. Ορίστε η χαρά που πηγάζει από την ελεημοσύνη, επειδή ο Κύριος έδειξε ελεημοσύνη. Να η χαρά που πηγάζει από την ζωή, επειδή ο Κύρος προστάτευσε μιά ζωή. Αυτό είναι το ευαγγέλιο του Χριστού, η Χαρούμενη Είδηση, αυτή είναι η διδασκαλία της χαράς, αυτή είναι μία σελίδα του Βιβλίου της Χαράς.
Αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει αυτή την χαρά, που είναι άγνωστη στον Αιγύπτιο Φαραώ και στον καίσαρα της Ρώμης, πρέπει να εγκαταλείψει τις αμαρτίες. Επειδή η αμαρτία είναι ο λόγος της λύπης και ο λόγος που νεκρώνεται η χαρά. Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η σαρκική αμαρτία, σαν αυτή που διέπραξε η αμαρτωλή γυναίκα. Τι είναι η σαρκική αμαρτία; Είναι η αμαρτία, που θέτει στην υπηρεσία της όλες τις υπόλοιπες αμαρτίες: και την επιορκία και την συκοφαντία και την αρπαγή και την πυρομανία και την περιφρόνηση του Θεού, και στο τέλος την αυτοκτονία. Όποιος διαπράττει σαρκική αμαρτία αυτός δε σέβεται ούτε το σώμα του, ούτε τον Θεό, τον Δημιουργό του σώματος. Υπάρχει τόσο τρελός αυτοκράτορας στον κόσμο που την πιό ακριβή άμαξα θα χρησιμοποιήσει για να μεταφέρει σκουπίδια; Τα σώματα είναι τα πιό ακριβά αμάξια, τα οποία ο Θεός δημιούργησε στη γη από χώμα για να οδηγηθούν σ’ αυτά αυτοκρατορικά παιδιά, αυτοκρατορικές ψυχές. Όποιος διαπράττει την σαρκική αμαρτία, αυτός με την τρέλα του χρησιμοποιεί αυτές τίς πολυτελείς άμαξες για μεταφορά σκουπιδιών.
Στ’ αλήθεια η σαρκική αμαρτία είναι μία τρέλα.
Τρελός είναι αυτός, που νομίζει ότι θα νιώσει χαρά πράττοντας αυτή την αμαρτία, επειδή αυτή αμαρτία προκαλεί την πιό μεγάλη λύπη.
Από τότε που ο σατανάς την έφερε στους ανθρώπους, πάντοτε προκαλούσε στους ανθρώπους την καταστροφή, την αρρώστια και τον θάνατο. Είναι η πιό καλά κρυμμένη από όλες τις αμαρτίες και η πιό φρικτή. Γιατί παρόλο που είναι η πιό κρυφή, οι συνέπειές της είναι πολύ φανερές. Αν μπορούσε κανείς να δει τις ψυχές εκείνων που κρατούν αυτή την αμαρτία μυστική, θα ένιωθε αποτροπιασμό, επειδή θα αντίκριζε τέτοια αναπηρία στην ψυχή τους, που ανάλογη δεν υπάρχει στο σώμα. Πόσο θα ενοχλούνταν το βλέμμα σας από τέτοιες ψυχές, λόγω της παραμόρφωσής τους. Ο Θεός να σας προστατεύει από αυτην την αμαρτία, παιδιά του Θεού. Ο Θεός να σας προστατεύει από αυτή την θανατηφόρα λύπη. Και εσείς, οι οποίοι έχετε διαπράξει αυτή την αμαρτία, βιαστείτε να πέσετε στα πόδια του Πανάμωμου Ιησού, όπως εκείνη η μετανιωμένη γυναίκα για να σας συγχωρήσει.
Αυτός είναι ο μοναδικός που μπορεί και θέλει. Γιατί Αυτός είναι η αλήθεια, Αυτός είναι η δικαιοσύνη. Αυτός είναι η ελεημοσύνη. Αυτός είναι η ζωή. Από Αυτόν προέρχεται η χαρά, και όχι από τα σώματα, τα οποία πεθαίνουν και σαπίζουν, γίνονται λάσπη.
Σ’ αυτή τη λάσπη, που είναι το ανθρώπινο σώμα, ο Δημιουργός έδωσε ευλογία, για να γεννιούνται από αυτην αυτοκράτορες, προφήτες, ιερείς, ποιητές, σοφοί άνθρωποι, τίμιοι εργάτες. Γι’ αυτό πράγματι είναι τρελό να θέλουμε να αλλάξουμε, τον λόγο, τον σκοπό για τον οποίο ο Δημιουργός προόριζε το σώμα. Είναι τρελό να υποτιμάμε ακόμη περισσότερο εκείνο πού από τη φύση και από τη μορφή του είναι ήδη αρκετά υποτιμημένο. Τρελό είναι να σβήνε κανείς από μέσα του την ακτίνα του Θεϊκού φωτός και να ανάβει το πονηρό πάθος. Η σαρκική αμαρτία προκαλεί μία τρέλα, που γκρεμίζει το γάμο, σκοτώνει την αγάπη, κάνει τα παιδιά ορφανά, την ώρα που ζούνε οι γενείς τους, δημιουργεί φασαρίες μεταξύ αδελφών και φίλων, αφαιρεί την τιμή από τον τίμιο, αμαυρώνει την υπόληψη, μετατρέπει τους σοφούς σε γελοίους, αποδυναμώνει τους δυνατούς, χαλάει την υγεία, πολλαπλασιάζει τους φυματικούς, γεμίζει ίσως και παραγεμίζει τις ψυχιατρικές κλινικές, κλείνει σπίτια, υποδαυλίζει το μίσος, γεμίζει το νεκροταφείο με άτομα που αυτοκτονούν, γεμίζει τα δικαστήρια και τις φυλακές, ξεσπάει πολέμους, ρίχνει θρόνους μετατρέπει τα μαρμάρινα σπίτια σε σπίτια λύπης, ρίχνει τους λαούς ψυχολογικά, μετατρέπει τα κράτη σε μάνδρες στανικού κοπαδιού. Αυτην την τρέλα δεν θα έπρεπε να την έχετε εσείς που είστε παιδιά του Θεού. Αυτή η τρέλα είναι προορισμένη για τον αποστάτη Σατανά και το κοπάδι του. Για σας είναι προορισμένη η αξιοπρέπεια, στο αθάνατο βασίλειο του Παντοκράτορα Θεού. Προορισμένη για σας είναι μόνον η χαρά – η χαρά η απερίγραπτη, με την οποία χαίρονται οι άγγελοι στους ουρανούς και οι άγιες ψυχές στην γη. Αμήν! Αμήν!

Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσ: «ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ». Τόμος Β’
Εκδόσις Ορθόδοξος Κυψέλη: Δεκέμβριος 2014.

Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.