Σημειωματάριο από τις συναντήσεις μου
με τον Γέροντα Πορφύριο.
Δοκίμασε το υπόγειο νερό.
Ο γέρων Πορφύριος μου διηγήθηκε:
Κάποιος γνωστός μίλησε για μένα σ’ ένα φίλο του που ήθελε ν’ αγοράσει μια μεγάλη περιοχή και το πρόβλημά του ήταν αν έχει νερό το κτήμα. Κάποιος απ’ αυτούς που ξέρουν για το νερό του είπε πως έχει νερό και πολύ. Με πήραν μια μέρα και πήγαμε στο κτήμα. Ήταν στην πλαγιά ενός λόφου. Κάτω μακριά ήταν η θάλασσα. Περπάτησα το κτήμα και «είδα» πολύ νερό. Πάρα πολύ νερό. «Κατέβηκα» και «δοκίμασα» και έκανα ένα μορφασμό αηδίας. Το νερό ήταν αλμυρό.
Έχει πολύ νερό, είπα, αλλά το νερό είναι αλμυρό. Ο φίλος του γνωστού μου γέλασε.
Τι είναι πίσω από το λόφο; Ρώτησα, και χωρίς να περιμένω απάντηση ανέβηκα. Είδα πως ήταν θάλασσα. Τότε «είδα» νερό να μπαίνει απ’ εκεί στον λόφο, να περνάει μέσα από το κτήμα σε πολύ μεγάλο βάθος και να βγαίνει, να εκβάλλει μέσα στη θάλασσα σε βάθος 25-30 μέτρα από την παραλία. Του τα είπα, αλλά δεν με πίστεψε. «Χτύπησε» σε ένα πολύ μεγάλο βάθος, έβγαλε το νερό το οποίο ήταν όντως αλμυρό, ήταν θάλασσα.
Θεραπεία καρκινοπαθούς.
Έμαθα πως η φίλη μου τάδε, φιλόλογος, ετών τότε 22, ήταν άρρωστη με καρκίνο της μήτρας στο «Λητώ» και ότι ο χρόνος της ζωής της ήταν ολίγων μηνών. Πήγα να τη δω την πρωτοχρονιά του 1972. Κάποια στιγμή που μείναμε μόνες μου είπε: «Έχω καρκίνο όπου νάναι πεθαίνω. Δόξα τω Θεώ. Τι τώρα, τι αργότερα». Τάχασα γιατί δεν ήξερα πως το ήξερε. Μετά το στιγμιαίο σάστισμα της είπα: «Σώπα καημένη. Μόλις βγεις απ’ εδώ θα πάμε στον Γέροντα Πορφύριο να σε σταυρώσει και θα γίνεις καλά. Και της είπα δυο λόγια για τον παππούλη. Αν θέλεις μπορείς να πας και μόνη σου.
Πράγματι όταν βγήκε από το Νοσοκομείο πήγε μόνη της στον Γέροντα. Η ίδια μου είπε πως της είπε: «Έλα Δήμητρα, δείξε μου που έκανες εγχείρηση, θα σε σταυρώσω, θα σου διαβάσω ευχούλα και δεν θα ξαναπάθεις ποτέ καρκίνο».
Η φίλη μου ζει και εργάζεται και είναι υγιέστατη ακόμη και σήμερα μετά τόσα χρόνια.
Τηλεδιάγνωση.
-Κάποια φίλη μου του είπε πως το παιδάκι της αδελφής της είναι σαν καθυστερημένο. Είναι 4-5 ετών και δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, ούτε μιλάει σωστά. Το παιδί ήταν στην Πάτρα κι ο Γέροντας στην Αθήνα. Τότε της είπε. Πώς να μην φαίνεται καθυστερημένο; Το παιδί έχει βαρηκοΐα, δεν ακούει, δεν μιλάει καλά, δεν καταλαβαίνει, το παιδί είναι πανέξυπνο. Την επομένη μέρα πήγαν το παιδί στο γιατρό και διεπιστώθη ότι δεν άκουγε, του έβαλαν ακουστικά και είναι πρώτος μαθητής.
Το ίδιο παιδί το έφερε η μητέρα του στην Αθήνα ύστερα από 8 χρόνια και πήγαμε στον Γέροντα, να πάρουν ευχή. Η μητέρα του είπε πως ήθελε να ρωτήσει το γέροντα για κάποιο πρόβλημα που είχε το παιδί. Μπήκαμε στο δωμάτιο, πήραμε ευχή και ο Γέροντας είπε: Να μείνει η μάνα του παιδιού. Βγήκαμε όλοι έξω κι αυτός μίλησε για λίγο με τη μάνα. Όταν βγήκε εκείνη, μπήκα να εξομολογηθώ και ο Γέροντας μου είπε:
-Να πεις στην φίλη σου να μην πάει το παιδί στους γιατρούς γιατί θα το καταστρέψουν. Μόλις είδα το παιδί «κοίταξα» και «είδα» πως έχει μικρό «πουλάκι» κι οι γονείς του σκέφτονται να το πάνε στους γιατρούς. Αν το πάνε πες τους θα σκοτώσουν το παιδί, όπως κάποιος γιατρός σκότωσε ένα παλληκάρι 19 ετών για τον ίδιο λόγο.
Βλέπει από μακριά τα ανθισμένα θυμάρια.
(Κατά διήγηση του ιδίου και σύγχρονη σημείωση).
-Μια φορά χτύπησα το πόδι μου και μου το έβαλαν στο γύψο. Μόλις έβγαλα το γύψο πήγα στα Καλλίσια.
Όπως πηγαίναμε με την κ. Μαρία είπα: κ. Μαρία θα είναι ανθισμένα τα θυμάρια.
-Όχι δεν άνθισαν ακόμα, μου είπε. Μόλις φθάσαμε είδαμε ότι τα θυμάρια ήταν ανθισμένα (εγώ τα είχα «δει»).
Μια πνευματική παρουσία.
-Ήταν Χριστούγεννα του 1979. Ο Γέροντας ήταν άρρωστος και έμενε στον Χολαργό. Εμείς είχαμε εκκλησιαστεί στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων. Το πρωί σαν τελείωσε η Λειτουργία γυρίζαμε με τα πόδια το μονοπάτι κρατώντας τον μικρό γιό μου Ρ., από το ένα χέρι εγώ κι’ από το άλλο ο πατέρας του. Διακόσια – τριακόσια μέτρα πριν φθάσουμε στο αυτοκίνητο ο Ρ. είπε:
-Ο Γέροντας! Αμέσως «έπιασα» τι είπε το παιδί και σκούντησα τον άνδρα μου. Ρώτησα τον Ρ.:
-Πού είναι ο Γέροντας;
-Εκεί, μπροστά, πάει στα αυτοκίνητα. Ο άνδρας μου ρώτησε:
-Ποιός Γέροντας, ο π. Ειρηναίος;1
-Όχι, είπε ο Ρ. Ο Γέροντας ο Παππούλης, ο Πορφύριος.
-Μα πού ήτανε ο Γέροντας Ρ., ρώτησε ο πατέρας του.
-Στην εκκλησία και τώρα είναι εδώ, απάντησε ο Ρ.
Μόλις μπήκαμε στο σπίτι ύστερα από μισή περίπου ώρα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γέροντας.
-Παππούλη, φώναξε ο άνδρας μου, ο Ρ. σας είδε στα Καλλίσια.
-Ναι, ευλογημένε, απάντησε ο Γέροντας. Εκεί ήμουν. Το παιδί είναι αθώο και με είδε.2
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.
1. Πρόκειται για τον π. Ειρηναίον Μπούλοβιτς, που τότε λειτουργούσε συνήθως στα Καλλίσια και τώρα είναι Επίσκοπος Μπάτσκας και Νόβισαντ στην Σερβία.
2. Σημ. το επιμελητού της εκδόσεως. Ο Γέροντας Πορφύριος ανθρωπίνως είχε μείνει βέβαια στο Χολαργό.
Από το βιβλίο: Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου. Αθήναι, Σεπτέμβριος 2009.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
