Θαύματα του Αγίου Πορφυρίου – Μαρκιανής Νοταρίας.

Ένα θαύμα.
Περίμενα έξω από την πόρτα του δωματίου του Γέροντα και άκουσα ένα άνδρα κάπου 60-65 ετών, άγνωστό μου, να λέει στην ανεψιά του παππούλη.
-Τί να φέρω στον Γέροντα; Θέλω κάτι να του φέρω για να τον ευχαριστήσω.
Εκείνη απάντησε:
-Ο Γέροντας δεν θέλει τίποτα. Δεν παίρνει τίποτα.
-Ναι, επέμεινε ο άνδρας, εγώ θέλω κάτι να του φέρω. Είχα καρκίνο στο στομάχι, με σταύρωσε κι έγινα εντελώς καλά, θέλω κάτι να του φέρω.
-Ε, του είπε η Ελενίτσα, δώσε ό,τι θέλεις σε κάποιον που έχει ανάγκη. Ο Γέροντας έχει πολύ λίγες ανάγκες.
Θεραπεία άμεση του χεριού.
Η ανεψιά του Ελένη μου είπε μια μέρα. Προχθές ήρθε ένα ζευγάρι από την Ξάνθη. Ο Γέροντας ήταν κουρασμένος, αλλά όταν του είπαν πως ήρθαν από την Ξάνθη είπε: «Καλά θα σας δω για λίγο». Ο Γέροντας ξάπλωσε στο κρεββάτι του και σκεπάστηκε. Η γυναίκα κάθισε σε μια καρέκλα απέναντί του. Ο Γέροντας τους έλεγε διάφορες ιστορίες με τις οποίες απαντούσε στα ερωτήματα που ήθελαν να του θέσουν. Στο τέλος στήλωσε τα μάτια του στο δεξί χέρι της γυναίκας, της το έπιασε με καλωσύνη και την ερώτησε: «Τί έχει το χέρι σου»; Η γυναίκα, που κρατούσε εκείνη τη στιγμή τα πόδια του ξαπλωμένου Γέροντα, είπε συγκινημένη: «Το χέρι μου, το χέρι μου», γιατί το χέρι της την πονούσε από καιρό και έκανε θεραπεία, αλλά δεν το είχε πει στον Γέροντα. Και πρόσθεσε: «Και αυτό το ξέρετε Γέροντα;». Ακούσαμε και εμείς και μπήκαμε μέσα. Από εκείνη την ώρα το χέρι της έγινε καλά και οι πόνοι σταμάτησαν. Οι γυναίκες που μπήκαν στο κελί του Γέροντα άκουσαν το σύζυγο της γυναίκας που ήταν γιατρός να εξηγεί ότι το χέρι της γυναίκας του πονούσε επί ένα χρόνο περίπου και ότι με την ευχή του Γέροντα πέρασε ο πόνος από εκείνη την ώρα.
Ύστερα από ένα μήνα ένα πούλμαν γεμάτο ήρθε από την Ξάνθη να δει τον Γέροντα και να πάρει ευχή.1
Θαύμα της προσευχής.
Ο γιός μου αρρώστησε. Δεν έτρωγε, έκανε εμετούς, είχε διάρροια. Όπως συμβαίνει καμιά φορά, δεν δώσαμε και πολύ μεγάλη σημασία, ούτε και σε γιατρό πήγαμε το παιδί, αλλά από τηλεφώνου μας είπε κάποιος γιατρός τι να το ταΐζουμε. Όμως το παιδί δεν έτρωγε. Ήταν Σάββατο βραδάκι κι όπως κρατούσα το μωρό στα χέρια μου είδα πως έκλεισε τα ματάκια του, είχε μελανιάσει και φοβήθηκα πως θα πέθαινε στην αγκαλιά μου.
Το άφησα στο πορτ- μπεμπέ και τηλεφώνησα στον Γέροντα.
-Παππούλη, είπα, ο Ρ. πεθαίνει. Ο Παππούλης απάντησε.
-Είναι εντεροϊός. Πάρε το παιδί και πήγαινε στα εικονίσματα, κάνε μετάνοιες και λέγε ένα τέταρτο: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον Ρ.». Τώρα αμέσως. Κι εγώ θα είμαι πάνω από το παιδί. Δεν πιστεύεις πως θα είμαι πάνω από το παιδί;
-Πιστεύω Παππούλη πως δεν υπάρχει απόσταση για τον Θεό, είπα, και θα προσεύχομαι.
Πήρα το πορτ – μπεμπέ κι άρχισα με κλάματα να παρακαλώ το Θεό να ελεήσει τον Ρ. Δεν πέρασε το τέταρτο κι ο Ρ. άνοιξε τα μάτια του με κοίταξε και είπε «μαμά, μαμ». Τώρα, του είπα, περίμενε να περάσει το τέταρτο.
Απ’ εκείνη τη στιγμή ζωντάνεψε, έφαγε και ανέλαβε σε δύο μέρες.2
ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ
Επίκληση και άμεση θεραπεία.
Την πρώτη εβδομάδα των Νηστειών του 1992 έτους, δυο – τρεις μήνες μετά την Κοίμηση του Γέροντος, αρρώστησα από βαρύ κρύωμα. Έτσι όπως δεν δίδω σημασία και ιδιαίτερη προσοχή χειροτέρεψα. Έκανα ιγμορίτιδα πυώδη. Μάτια και μύτη έτρεχαν ασταμάτητα, ο πονοκέφαλος ήταν αβάσταχτος και δεν μπορούσα πλέον να ακουμπήσω την μύτη μου. Ήταν Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, κι εγώ στον Άγιο Δημήτριο Αμπελοκήπων. Νόμισα προς στιγμήν πως θα λιποθυμήσω. Βάζω τότε μια δυνατή κραυγή εσωτερική: «Γέροντα, δεν βλέπεις πως θα τρελλαθώ από τον πόνο; Σε παρακαλώ, σταύρωσέ με να μου περάσει».
Μόλις που πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου κι ο πονοκέφαλος, η καταρροή, η δακρύρροια, η υπερευαισθησία της μύτης κόπηκαν αμέσως, «με το μαχαίρι». Η αρρώστια με τα βαρειά συμπτώματα από την μια πλευρά και η απόλυτη υγεία από την άλλη, χωρίς την παραμικρή ενόχληση ή λείψανα της αρρώστιας του αμέσως προηγουμένου δευτερολέπτου ήσαν γεγονός.
Τώρα τα μάτια μου δάκρυσαν από δέος, χαρά, ευγνωμοσύνη στον Θεό και στον άγιό Του και του ψιθύρισα: «Σ’ ευχαριστώ, Παππούλη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ».

Την άνοιξη του 1992 η μάνα μου αρρώστησε από ειλεό. Πήγε στο Νοσοκομείο επαρχιακής πόλεως. Ο ειλεός χειροτέρευε και οι γιατροί απεφάσισαν να την εγχειρίσουν. Με έπιασε τρόμος γιατί την προηγούμενη φορά που εγχειρίστηκε στο ίδιο νοσοκομείο, λίγο να την χάσουμε. Εγώ ήμουν εδώ στην Αθήνα και η μεταφορά της εδώ, δεν μπορούσε πια να γίνει. Τότε σήκωσα τα μάτια μου στον Γέροντα. Στην φωτογραφία που είναι δίπλα στην εικόνα της Παναγίας μας και του είπα: «Παππούλη, λύσε τον ειλεό. Αν την ανοίξουν, θα την σκοτώσουν». Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και μου τηλεφώνησαν, πως «παρά πάσαν ελπίδα ο ειλεός λύθηκε». Έβαλε πάλι ο Παππούλης το θαυματουργό του χεράκι και στερέωσε την ψυχή μας την ταλαίπωρη.

Ο γιος μου εφρόντισε και πήρε Κρατική υποτροφία από την Κυβέρνηση μεγάλης, ξένης και μακρυνής χώρας για να κάνει διατριβή στο Τ.Ι.Τ.Ε.Κ. ένα από τα μεγαλύτερα Πολυτεχνεία του κόσμου. Τον επόμενο χρόνο πήγε ο άλλος γιος μου να τον επισκεφθεί. Εκεί ο καθηγητής του Τ.Ι.Τ.Ε.Κ. και Γενικός Διευθυντής των Μ.Μ.Ε. της χώρας εκείνης κ. Ν., του πρότεινε να πάει να κάνει διατριβή σε ένα θέμα που έχει για τα Μ.Μ.Ε. Το παιδί δεν είχε πάρει ακόμα το πτυχίο του και του είπε πως θα έρθει στην Ελλάδα να τακτοποιήσει εκκρεμότητές του και θα του απαντήσει. Ήθελε να κερδίσει λίγο χρόνο, γιατί δεν είχε σκεφτεί ποτέ να πάει για διδακτορικό στην πολύ μακρινή αυτή χώρα. Ξαφνικά άρχισε να του αρέσει η προοπτική αυτή, αλλά όταν απήντησε στον κ. Ν. ήταν πλέον αργά. Το θέμα το πήρε άλλος. Το παιδί λυπήθηκε. Τότε ανέλαβα δράση. Του υπέδειξα και υπέβαλε αίτηση απ’ εδώ, μέσω της Πρεσβείας της χώρας εκείνης, αλλά προσέκρουσε στο γεγονός ότι ο αδελφός του ήταν στο ίδιο Πολυτεχνείο και δεν γινόταν δύο αδέλφια, στο ίδιο ίδρυμα να έχουν την μεγάλη υποτροφία MOBASSI. Αποφασίσαμε να υποβάλλουμε την αίτηση από την εκεί πρεσβεία μας. Είχα μόλις 10 μέρες να συγκεντρώσω δικαιολογητικά, να μεταφραστούν και να υποβληθούν μέχρι 31/3/1999. Παρενεβάλοντο και οι αργίες της εθνικής εορτής 25ης Μαρτίου. Αποδύθηκα σε ένα αγώνα δύσκολο, στον οποίο κάλεσα σε βοήθεια τον Γέροντα Πορφύριο «Παππούλη μου, τον βάφτισες. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να προλάβω να τα υποβάλλω τα δικαιολογητικά». Στις 30/3 τα δικαιολογητικά, υπεβλήθησαν με το αίτημα εάν δεν του δώσουν υποτροφία, να τον δεχτούν με δικά μας έξοδα. Θα μας απαντούσαν σε ένα μήνα, κι εγώ όλον αυτόν τον μήνα παρακαλούσα τον Γέροντα να κάνει το θαύμα του να δεχθούν τον γιο μου. Δεν τολμούσα να του πω «να πάρει την υποτροφία». Ντρεπόμουν να του ζητήσω τέτοιο πράγμα. Θεωρούσα πως θα του ζητούσα χρήματα. Άλλωστε το κυριότερο ήταν να τον δεχθούν. Σ’ ένα μήνα ο κ. Ν. είπε στον πρώτο γιο μου ότι δέχεται και τον άλλο γιο μου για διδακτορικό, αλλά σε ένα μήνα θα απαντήσουν εάν θα του δώσουν ή όχι υποτροφία. Η χαρά μου που δέχτηκαν και αυτόν στο Τ.Ι.Τ.Ε.Κ. ήταν μεγάλη. Δεν τολμούσα τώρα ούτε τον Γέροντα να παρακαλέσω να του δώσουν και την υποτροφία, ούτε και τον Θεό. Μόνο τους ευχαριστούσα και η καρδιά μου γέμιζε ευγνωμοσύνη.
Πιστός στο ραντεβού του ο καθηγητής κ. Ν. απήντησε σε ένα μήνα πως απερρίφθη το αίτημα για υποτροφία. Ο δεύτερος γιος θα πήγαινε στο Τ.Ι.Τ.Ε.Κ. με δικά του έξοδα – ένα εκατομμύριο, περίπου, τον μήνα. Είπα «δόξα τω Θεώ» που τον δέχτηκαν. Πέρασαν περίπου μήνας κι ανέβαινα στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στο Μήλεσι.

Από το βιβλίο: Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου. Αθήναι, Σεπτέμβριος 2009.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Θαυμαστά γεγονότα, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.