Οι λόγοι του γέροντος (Παισίου) έπεφταν πάντα ως βάλσαμο στους ιδικούς μου λογισμούς, στην ιδική μου πνευματική αμέλεια και νωθρότητα.
Φορτωμένος με ποικίλους λογισμούς κατέφθανα ζητώντας παρηγορία και συμβουλή. Έφευγα πάντα ξαλαφρωμένος και χαρούμενος.
Μηρύκαζα τις συμβουλές του και ανέβαινα τον ανηφορικό δρόμο της μοναχικής μου ζωής με σχετική ευκολία. Όπως ανέβαινα και το παραδεισένιο μονοπάτι με το γραφικό γεφυράκι που οδηγούσε στο κελλάκι του. Φεύγοντας για τις Καρυές, παρόλη την ανηφοριά, το ανέβαινα χωρίς να καταλάβω κόπωσι ή κάποια δυσκολία.
Έλεγε: Να έχης πάντα χαρά εσωτερική. Για να το πετύχης αυτό, πρέπει να είσαι τακτοποιημένος εσωτερικά.
Δεν σου φταίει το δύσκολο περιβάλλον. Μπορείς να κινήσαι σε διαφορετική ατμόσφαιρα, αρκεί να λυθής από τον εαυτό σου και τα πάθη σου.
Καλλιέργησε την καρδιακή ταπείνωσι και ο Θεός θα υποχρεωθή να σου δώση την Χάριν του.
Μιλώντας για την ταπείνωσι έλεγε: Πρέπει να ζητούμε από τον Θεό την ταπείνωσι και Αυτός θα μας την δίδη.
Μου αναφέρθηκε σε μια προσωπική του εμπειρία: «Βρέθηκα σε μία ενορία και προσευχόμουν, προετοιμαζόμενος για την Θεία Κοινωνία. Είχα στην προσευχή μου όλο το εκκλησίασμα και έκανα ταπεινούς λογισμούς. Παρακαλούσα τον Θεό να βάλη στην Βασιλεία Του, όλον τον κόσμο που έβλεπα μπροστά μου και τελευταίον και εμένα. Έφθασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας και πλησίασα ως συνηθίζεται, ως μοναχός, να κοινωνήσω πριν τους λαϊκούς. Ακούω τον ιερέα με αυστηρά φωνή να μου λέγει: Παΐσιε σήμερα θα κοινωνήσης τελευταίος. Ταράχθηκα προς στιγμήν αλλά σύντομα κατάλαβα ότι ο Θεός δια του ιερέως μου έδωσε απάντησι στο ιδικό μου αίτημα ταπεινώσεως. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο ιερεύς ήλθε και μου έβαλε μετάνοια αναρωτώμενος πως το έκανε αυτό, αφού με εκτιμούσε; Ο Θεός με έβαλε τελευταίον στην Βασιλεία Του (Στην Θεία Κοινωνία). Ήταν ακριβώς αυτό που του είχα ζητήσει»!
Άλλοτε αναφερόμενος στις εορτές έλεγε: Ο Θεός μας δίδει ιδιαίτερα δώρα στις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές.
Μας μεθά ο Θεός από την Χάριν Του κι αυτό πολλές φορές δεν μπορούμε να το κρύψουμε!
Τις μεγάλες εορτές διπλή Χάρι μας δίδει ο Θεός.
Όταν του ανέφερα ότι δυσκολεύομαι να διαβάσω στην τράπεζα της Μονής κατά τις μεγάλες εορτές διότι συγκινούμαι εύκολα, μου πρότεινε: Να αποφεύγης διακριτικά σ’ αυτές τις περιπτώσεις διότι θα χάσης την πνευματική σου κατάστασι.
Πολύτιμο πράγμα που γίνεται εμφανές ο διάβολος θέλει να μας το κλέψη!
Με τον έπαινο των άλλων αλλά και με τους υπερήφανους λογισμούς, χάνουμε την κατάνυξί μας, που είναι δωρεά του Θεού.
«Υπερηφάνεια εστί πλούτου και ιδρώτων απώλεια». (Κλίμαξ Λογ. Κβ’ Περί υπερηφανείας).
Εάν υπερηφανευθούμαι θα παραχωρήση ο Θεός δια λόγους παιδείας πτώσι. Έτσι και θα καταλάβουμε την πνευματική μας πτωχεία.
Τον ερώτησα κάτι σχετικά με την προσευχή: Όταν είμαι κατάκοπος από το διακόνημά μου στον κήπο και μπω στο Ναό, κατά την ώρα του εσπερινού κάνω την πιο θερμή προσευχή του λέγω και δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς γίνεται αυτό; Μου έδωσε απάντησι που με κατάπληξε και με κάλυψε πλήρως.
Η σάρκα μας είναι αντάρτης και δυστυχώς πολλές φορές επιβάλλεται στο πνεύμα. Όταν όμως λόγω κοπώσεως ατονεί, παίρνει επάνω του το πνεύμα και κυριαρχεί ο πνευματικός μας κόσμος!!! Η προσευχή πάντα ξεκουράζει. Όταν χρειάζεσαι ξεκούρασι τότε να προσεύχεσαι!
Όταν έχης προσοχή στην προσευχή σου, θα έχης και επιμέλεια στην ζωήν σου. (Εννοούσε την πνευματική επιμέλεια).
Η προσευχή σου θα είναι και ο έλεγχος στην πνευματική σου πορεία, διότι αν σφάλης κάπου, θα φροντίσης να διορθωθής για να προσευχηθής.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει σχετικώς: «Ο κρατών απαύστως την της προσευχής βακτηρίαν, ου προσκόψει… Προσευχή γαρ εστί Θεού τυραννίς ευσεβής» (Κλίμαξ Λογ. Κη’ Περί προσευχής).
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
