Γαλ. 1,11-19
« Καθ’ υπερβολήν εδίωκον την
εκκλησίαν του Θεού… Ότε δε ευδόκησεν ο Θεός…, ίνα ευαγγελίζωμαι αυτόν εν τοις έθνεσιν…»
(Γαλ. 1,13-16)
Την ιστορία, αγαπητοί μου, την ιστορία της ζωής του αφηγείται στην σημερινή αποστολική περικοπή ο απόστολος Παύλος. Η ζωή του αποστόλου Παύλου, όπως γνωρίζουμε, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος έζησε αγνοώντας το Χριστό. Και όχι μόνο αγνοώντας αλλά και πολεμώντας το Χριστό και τη χριστιανική πίστι. Σαν γνήσιος Ιουδαίος, σαν φανατικός φαρισαίος, εδίωκε τότε την Εκκλησία του Θεού.
Κάποτε όμως ήλθε και γι’ αυτόν η ώρα της θείας χάριτος. Τότε ο Θεός, με ένα όραμα, του απεκάλυψε τον Υιό του, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και του ανέθεσε να τον ευαγγελίζεται στα έθνη, στους ειδωλολάτρες. Από την ημέρα εκείνη έγινε στη ζωή του η μεγάλη αλλαγή. Όλα άλλαξαν· και ο προσανατολισμός του, και η κατεύθυνσί του, και οι σκοποί του, ως και αυτό το όνομά του που από Σαούλ ή Σαύλος έγινε Παύλος. Αυτός, λοιπόν, που μέχρι τότε δίωκε το Χριστό και την Εκκλησία του, τώρα παύει να διώκη. Κι όχι μόνο παύει να διώκη, αλλά και γίνεται στο εξής υπηρέτης της πίστεως που κατεδίωκε. Ο διώκτης κήρυξ!
******************
Πολλές και μεγάλες αλλαγές παρατηρεί κανείς να γίνωνται μέσα στο Ευαγγέλιο από το Χριστό. Το νερό γίνεται κρασί, η τρικυμία γίνεται γαλήνη, τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια πολλαπλασιάζονται και τρέφουν χιλιάδες κόσμο. Και μόνο αυτά; Δαιμονισμένοι ελευθερώνονται από τα πονηρά πνεύματα, τυφλοί βλέπουν το φως τους, λεπροί καθαρίζονται, κωφάλαλοι βρίσκουν τη λαλιά τους, παράλυτοι σηκώνονται στα πόδια τους, κουτσοί περπατούν, μέχρι και νεκροί ανασταίνονται. Αλλά κι αυτά είνε μικρά μπροστά στις άλλες εκείνες αλλαγές, που γίνονται όχι πλέον στο σώμα και την υγεία αλλά στην καρδιά και στην ψυχή των ανθρώπων. Βλέπει ακόμη κανείς το φιλάργυρο και σκληρόκαρδο Ζακχαίο τον τελώνη να μετανοή, να επιστρέφη με το παραπάνω τα κλεμμένα και να μοιράζη στους φτωχούς τα μισά από τα υπάρχοντά του. Βλέπει την πόρνη γυναίκα ν’ αφήνη την ακάθαρτη ζωή και να γίνεται σώφρων. Βλέπει τους δειλούς και φοβισμένους μαθητάς να γίνωνται ατρόμητοι λέοντες. Βλέπει…
Θαυματουργές αλλαγές στη σωματική κατάστασι αλλά και θαυμαστές αλλαγές στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων. Ιδιαιτέρως όμως θαυμαστές είνε οι περιπτώσεις των ανθρώπων εκείνων, που ενώ μέχρι ενός σημείου είχαν εχθρική στάσι απέναντι του Χριστού, από το σημείο εκείνο, όταν τους άγγιξε η χάρις του Θεού, άλλαξαν κ’ έγιναν θερμοί ακόλουθοι του. Βλέπουμε φανατικούς εχθρούς και διώκτες του Χριστού να γίνωνται κήρυκες του ονόματός του και της βασιλείας του. Ας υπενθυμίσουμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις.
Οι φαρισαίοι, μισώντας το Χριστό, έστειλαν κάποτε τους υπηρέτες τους με την εντολή να τον συλλάβουν και να τους τον φέρουν δεμένο. Όταν όμως εκείνοι επέστρεψαν χωρίς να έχουν εκτελέσει την εντολή και τα’ αφεντικά δυσαρεστημένα τους ρώτησαν, «Διατί ουκ ηγάγετε αυτόν;», εκείνοι απήντησαν· «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος», «Ποτέ», δηλαδή, «δεν μίλησε άνθρωπος (τόσο ωραία) σαν αυτόν» (Ιωαν. 7, 45-46). Η τάξι των φαρισαίων παντοδύναμη. Αυτοί ήταν οι εθνικοί και θρησκευτικοί άρχοντες του Ιουδαϊκού λαού. Από τους φαρισαίους ζούσαν και οι υπηρέτες. Είχαν λοιπόν κι αυτοί, σαν υπάλληλοι, ανάγκη την εύνοια των αφεντάδων τους, και ασφαλώς με κάθε τρόπο θα επεδίωκαν να μην τους δυσαρεστήσουν. Διαφορετικά, θα βρίσκονταν πεταμένοι στο δρόμο από τη δυσμένεια των κυρίων τους. Παρ’ όλα αυτά οι υπηρέτες των φαρισαίων εδώ, μη υπολογίζοντας το συμφέρον τους, εκφράζουν το θαυμασμό τους για το Χριστό. Γίνονται κήρυκες του Χριστού-σε ποιους; Στους πιο φανατικούς εχθρούς τους. Τόσο τους είχε κατακτήσει η αλήθεια της διδασκαλίας του. Δεν είνε τούτο θαυμαστό; Και δεν είνε αυτό το μόνο παράδειγμα· υπάρχουν κι άλλα.
Ο Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν ένας τραχύς Ρωμαίος αξιωματικός, λοχαγός του ρωμαϊκού στρατού. Δεχόταν διαταγές από τους ανωτέρους του και τις εκτελούσε με απόλυτη πειθαρχία. Με τον ίδιο τρόπο έδινε κι αυτός διαταγές στους κατωτέρους του, στους Ρωμαίους στρατιώτες, κι αυτοί πειθαρχούσαν τυφλά. Η ρωμαϊκή στρατιωτική αυστηρότης ξακουστή. Οι Ρωμαίοι στρατιωτικοί εκτελούσαν τις διαταγές, όσο σκληρές κι αν ήταν, χωρίς συναίσθημα και συμπόνια. Ακόμα κι όταν επρόκειτο να θανατώσουν άνθρωπο, κάποιον εγκληματία που τα ρωμαϊκά δικαστήρια είχαν καταδικάσει στην έσχατη των ποινών, αυτοί ανάλγητοι εκτελούσαν τη μακάβρια διαταγή. Δεν λυπούνταν μήτε τον κατάδικο, που τελείωνε τη ζωή του μέσα σε φρικτούς πόνους, μήτε τους δικούς του, που έκλαιγαν και ωδύρονταν απαρηγόρητοι. Πλήθος άνθρωποι είχαν θανατωθή με σταυρική εκτέλεσι, όπως συνήθιζαν τότε οι Ρωμαίοι. Και το εκτελεστικό απόσπασμα, που διοικούσε ο Λογγίνος, πολλές τέτοιες εκτελέσεις θα είχε κάνει. Ήλθε όμως και η Μεγάλη Παρασκευή, τότε που ο Λογγίνος έλαβε διαταγή να σταυρώση με τους στρατιώτες του τον Υιόν της Παρθένου, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Η διαταγή εκτελέσθηκε. Αλλ’ όταν είδε τον ήλιο να κρύβη τις ακτίνες του μέσα στο μεσημέρι, όταν ένιωσε το φοβερό σεισμό της γης, όταν άκουσε τα τελευταία λόγια του Εσταυρωμένου, τότε κι αυτός και οι στρατιώτες του γεμάτοι φόβο ωμολόγησαν· «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ. 27,54). Μετά δε την ανάστασι του Κυρίου ο Λογγίνος έγινε ομολογητής της θεότητος και μάρτυρας της πίστεως του Χριστού. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου.
Σ’ αυτούς ήλθε να προστεθή και ο Σαούλ ή Σαύλος που ωνομάσθηκε Παύλος. Ο ίδιος, απευθυνόμενος επισήμως στον βασιλέα Αγρίππα, αφηγείται πως συνέβη η μεταστροφή του· «Εγώ θεώρησα καθήκον μου, ότι πρέπει να καταπολεμήσω πολύ το όνομα του Ιησού του Ναζωραίου· κι αυτό το έκανα στα Ιεροσόλυμα, και πολλούς από τους χριστιανούς έκλεισα εγώ στις φυλακές, έχοντας την εξουσιοδότησι από τους αρχιερείς, και στις καταδικαστικές αποφάσεις έδινα την ψήφο μου για να θανατωθούν. Και τιμωρώντας τους σε όλες τις συναγωγές, τους ανάγκαζα να βλασφημούν, και με υπερβολικά τρελλό μίσος εναντίον τους τους κατεδίωκα μέχρι και στις εκτός (των Ιεροσολύμων) πόλεις. Σε μια τέτοια επιχείρησι, βαδίζοντας προς τη Δαμασκό κατόπιν αδείας και εξουσιοδοτήσεως από τους αρχιερείς, μέρα μεσημέρι είδα στο δρόμο, βασιλιά μου, ν’ αστράφτη εμπρός σ’ εμένα και τους συνοδοιπόρους μου από τον ουρανό ένα φως λαμπρότερο κι απ’ τον ήλιο. Και καθώς πέσαμε όλοι μας στη γη, άκουσα φωνή στην εβραϊκή γλώσσα ν’ απευθύνεται σ’ εμένα και να μου λέη · «Σαούλ Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Είνε σκληρό για σένα να κλωτσάς επάνω σε κεντριά». Κι εγώ είπα· «Ποιος είσαι, κύριε;». Κι αυτός είπε· «Εγώ είμαι ο Ιησούς, που εσύ καταδιώκεις. Αλλά σήκω και στάσου στα πόδια σου· γιατί γι’ αυτό σου φανερώθηκα, για να σε χειροτονήσω υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες και για όσα θα σου αποκαλυφθούν σε μελλοντικές μου εμφανίσεις, γλυτώνοντάς σε από το γένος σου κι απ’ τους ειδωλολάτρες, στους οποίους εγώ σε στέλνω, για ν’ ανοίξης τα μάτια τους, ώστε να επιστρέψουν απ’ το σκοτάδι στο φως κι από την εξουσία του σατανά στο Θεό, ώστε να λάβουν άφεσι των αμαρτιών τους και να συμπεριληφθούν σ’ αυτούς που αγιάζονται με την πίστι σ’ εμένα». Μετά απ’ αυτά, βασιλιά Αγρίππα, δεν έδειξα απειθαρχία στο ουράνιο όραμα, αλλά πρώτα στους κατοίκους της Δαμασκού και των Ιεροσολύμων, αλλά και σε κάθε μέρος της Ιουδαίας και στους ειδωλολάτρες κηρύττω να μετανοούν και να επιστρέφουν στο Θεό, πράττοντας έργα που θα δείχνουν τη μετάνοια» (Πραξ. 26, 9-20).
Οι υπηρέτες, λοιπόν, κατ’ εντολήν των φαρισαίων πήγαν να συλλάβουν το Χριστό, αλλά γύρισαν με αλλαγμένες τις διαθέσεις. Ο Λογγίνος, κατά διαταγή του Πιλάτου εξετέλεσε τη σταύρωσι, αλλ’ εν συνεχεία έγινε διαλαλητής της θεότητος του Χριστού και μάρτυρας της πίστεώς του. Ο δε Παύλος μανιασμένος από μίσος, με δική του πρωτοβουλία και με εξουσιοδότησι των αρχιερέων, πήγαινε στη Δαμασκό για να συλλάβη και να κακοποιήση τους χριστιανούς, αλά κατόπιν έγινε ο μεγαλύτερος απόστολος και κήρυξ του Χριστού σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Τι θαυμαστές αλλαγές!
*************
Δεν έπαυσαν όμως να γίνωνται μεγάλες αλλαγές μέσα στην Εκκλησία δια μέσου των αιώνων. Ανοίγοντας τα συναξάρια και τους βίους των αγίων, βλέπουμε κ’ εκεί όλη την αλλαγή που φέρνει η μετάνοια. Βλέπουμε και διώκτας να γίνωνται υπέρμαχοι της πίστεως (όπως ο βασιλεύς Αντωνίνος στο βίο της Αγίας Παρασκευής-26 Ιουλίου) και δημίους να γίνωνται μάρτυρες του Χριστού (όπως ο δεσμοφύλαξ Αγλάιος στο βίο των 40 μαρτύρων-Μαρτίου).
Αλλά και στις μέρες μας έχουμε αλλαγές. Παρά τη μεγάλη τώρα απιστία και αποστασία, δεν έπαυσαν τα εξομολογητήρια να βλέπουν μεταμορφώσεις. Άσωτοι επιστρέφουν μετανοιωμένοι, παραστρατημένες γυναίκες αφήνουν την αμαρτία και γίνονται σώφρονες, ηθοποιοί πεθαίνουν με το «Μνήσθητί μου, Κύριε», άσπονδοι εχθροί δίνουν τα χέρια, άνθρωποι εκδικητικοί μετανοιώνουν και συγχωρούν, φονιάδες ρίχνουν τα όπλα και εξομολογούνται, μέθυσοι κόβουν το κρασί, καπνισταί το τσιγάρο, ναρκομανείς τις θανατηφόρες ουσίες… Κοντά σ’ αυτούς βλέπουμε και διώκτες να γίνωνται κήρυκες. Αν οι διώκτες άλλων καιρών καταδίωκαν με φονικά όπλα τους χριστιανούς, υπάρχουν όμως και διώκτες με άλλα όπλα. Αλλά και σ’ αυτούς συμβαίνουν θαυμαστές αλλαγές.
Ο γνωστός λ.χ. ιατροφιλόσοφος Αλέξιος Καρρέλ από ορθολογιστής και αρνητής έγινε πιστός και έγραψε βιβλία υπέρ της πίστεως.
Πριν λίγα χρόνια στην αθεΐστικη τότε Ρωσία σε κάποιο θεατρικό διακωμωδούσαν το κείμενο των Μακαρισμών (Ματθ. 5,3-12), αλλ’ ο διάσημος ηθοποιός Ροστόβτσεφ, που έπαιζε το ρόλο του χλευαστού, πάνω στη σκηνή προφέροντας τα λόγια (βλ. Β. Νικηφόρωφ- Βόλγιν, Το οδοιπορικό ραβδί, εκδ. ι. μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1995, σελ. 106-109).
Αγαπητοί μου χριστιανοί,
Προβάλλοντας σήμερα τη θαυμαστή μεταστροφή του αποστόλου Παύλου, πιστεύω ακραδάντως στη δύναμι του Χριστού, που κατά θαυμαστό τρόπο μεταμορφώνει τους ανθρώπους και κάνει τους λύκους να γίνωνται αρνιά και τα γεράκια να γίνωνται περιστέρια. Αν τώρα, κοντά στα παραδείγματα που αναφέραμε εδώ, προστεθή κ’ ένα ακόμη, η αλλαγή δηλαδή και μεταστροφή ενός ακροατού του ταπεινού τούτου κηρύγματος, τότε άξιζε τον κόπο να γράφουν και να διαβαστούν οι γραμμές αυτές.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
