Θεραπεία ασθενούς!
«Η μεγάλη μου κόρη, Σουλτάνα, γεννήθηκε το έτος 1963. Επειδή εργαζόμασταν στη Γερμανία και εγώ και η σύζυγός μου, μόλις απογαλακτίσθηκε την άφησα να μεγαλώσει κοντά στους γονείς της συζύγου μου. Το καλοκαίρι του 1967 ή 68 ήρθαμε με άδεια εξ αιτίας του ότι το παιδί μας αρρώστησε. Πράγμα όμως περίεργο, κανένας γιατρός δεν ήταν σε θέση να μας εξηγήσει την αρρώστια της. Δεν αφήσαμε γιατρό που να μην τρέξουμε για το παιδί μας. Που ήταν γιατρός και δεν φθάσαμε. Όπου «ακούγαμε» γιατρό τρέχαμε.
Τα χρήματα που ξοδέψαμε, ο κόπος μας, η αγωνία μας, είδαν αποτέλεσμα τη διάψευση των ελπίδων. Ακολουθήσαμε κάθε αγωγή που μας συνιστούσαν. Το παιδί μας όμως «έλειωνε» και θεραπεία δεν ερχόταν. Είχε απομείνει όπως λέμε «πετσί και κόκκαλο», κάθε μέρα όλο και περισσότερο «στέγνωνε», ξεχώριζαν κυριολεκτικά τα κοκκαλάκια του κάτω από το δέρμα. Κάποια στιγμή, μετά από πολλές περιπέτειες μάθαμε ότι παρουσιάσθηκε ένα αγιονέρι στην εκκλησία της Παναγίας στη Νεάπολι (Βοΐου).
Το πήγα, το έβρεξα. Όμως πέρασαν μέρες και δεν είδαμε καμία βελτίωση. Πήγαμε στην πηγή της Παναγίας στο Χορηγό όπου υπάρχει το αγίασμα της Ζωοδόχου Πηγής. Πάλι δεν έγινε τίποτε. Μετά από τρεις μέρες το πήγα στον «Άγιο Αθανάσιο». Το παιδί πλέον ήταν σε άθλια κατάσταση, δεν μιλούσε. Το έβαλα κάτω από την εικόνα του Αγίου, το έβρεξα. Στη στιγμή αποκοιμήθηκε. Φοβηθήκαμε.
Κοιμόταν βαθιά για περίπου 24 ώρες, χωρίς να ξυπνήσει καθόλου, ούτε για νερό. Όταν ξύπνησε ήταν ένα κανονικό, υγιέστατο παιδί. Από τότε, γιατρό δεν «είδε». Σήμερα η Σουλτάνα μου, ζει στη Θεσσαλονίκη, έχει την οικογένειά της, τα παιδάκια της. Δοξάζω το Θεό και τον Άγιο Αθανάσιο».
Η/Υ ΠΗΓΗ:
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Άγιος Αθανάσιος: Το θαύμα που τον καθιέρωσε Πολιούχο Παιανίας και η μακραίωνη ιστορία του εκεί ναού του!
Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε, πως ορθώς τιμάται στην πόλη της Παιανίας, στις 2 Μαΐου, η μνήμη του Αγίου Αθανασίου, μιας και σύμφωνα με τον Κώδικα των Καυσοκαλυβίων και το δίστιχο του Λαυριωτικού Κώδικα (Ι 70), είναι η ιστορικά αποδεδειγμένη ημερομηνία της κοιμήσεως του και όχι της ανακομιδής των λειψάνων του, που για το γεγονός αυτό δεν έχουμε την παραμικρή ιστορική αναφορά. Αξιοσημείωτο είναι επίσης, ότι και όλη η ανέκδοτη ποιητική υμνολογία κατά την 2α Μαΐου, περιστρέφεται στην ετήσια μνήμη του και όχι στην ανακομιδή των λειψάνων του, για την οποία ούτε απλή αναφορά δεν γίνεται. Για ποιο λόγο όμως καθιερώθηκε η κυρίως μνήμη του την 18η Ιανουαρίου, μαζί με αυτή του Αγίου Κυρίλλου, δεν γνωρίζουμε. Το πιθανότερο όμως είναι, για τον ίδιο λόγο που καθιερώθηκε και η γιορτή των τριών Ιεραρχών.
Πως όμως πρόεκυψε Πολιούχος της πόλεως της Παιανίας ο Άγιος Αθανάσιος;
Ο Άγιος Αθανάσιος καθιερώθηκε ως Πολιούχος και προστάτης αρχικά του χωριού του Λιοπεσίου και μετέπειτα της πόλης της Παιανίας, όταν επιτέλεσε ένα μεγάλο θαύμα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, που ανάγκασε μέχρι και τους Τούρκους να τον σέβονται και να τον τιμούν! Έκτοτε και εις το διηνεκές, ο Άγιος είναι ο φύλακας του τόπου από ορατούς και αόρατους εχθρούς, ο φρουρός του από κάθε εχθρική επιδρομή, ο έφορος του στις ανάγκες και ο ρύστης του από συμφορές και κακώσεις.
Το θαύμα περιγράφει με γλαφυρό τρόπο, στο βιβλίο του Γεωργίου Χατζησωτηρίου «Ιστορία της Παιανίας και των Ανατολικά του Υμηττού Περιοχών», η Παιανιώτισσα, Παγώνα Χούντα:
«Στον Άη Θανάση πήγαιναν οι παππούδες μας για να λειτουργηθούν. Τότε, πριν χτιστεί το χωριό (εννοεί προ του 1690) δεν ήταν άλλη εκκλησία εκεί γύρω. Όλος ο κόσμος που έμενε στο χωριό του Κόκλα πήγαινε κι έπαιρνε νερό στο πηγάδι του Άη-Θανάση, γιατί δεν υπήρχε άλλο. Στο ίδιο πηγάδι πότιζαν και τα άλογα τους οι Τούρκοι. Εκεί έπλεναν τα ρούχα των Τούρκων και τα δικά τους οι Έλληνες. Το νερό τότε ήταν άφθονο και τρεχούμενο, ερχόταν από τη Σέζα. Το πηγάδι, ήταν ανάβαθο και αστείρευτο. Γύρω από το πηγάδι υπήρχαν δώδεκα πολύ παλιές γούρνες για πλύσιμο και για πότισμα. Τις θυμάμαι όταν ήμουν ακόμη μικρή. Τώρα είναι λίγες (σημ. δεν υπάρχει καμιά). Οι γιαγιάδες μας, συνεχίζει η αφηγήτρια, όταν ήταν γιορτή, χόρευαν γύρω από εκείνο το πηγάδι. Οι Τούρκοι είχαν διατάξει μία φορά τον χρόνο να μαζεύονται εκεί οι νέες και να χορεύουν μπροστά τους. Ήθελαν να δουν ποια κορίτσια ήσαν όμορφα για να τα πάρουν. Αυτή η συνήθεια κρατήθηκε και όταν ακόμη «τραβήχτηκε» το χωριό αργότερα, πιο πάνω (εννοεί την ίδρυση του χωριού, μετά
το 1690)».
Και συνεχίζει:
«Τα βάσανα όμως των παιδιών που χόρευαν γύρω από το πηγάδι, μπρος στα μάτια του Τούρκου, τα έβλεπε ο Άη-Θανάσης. Αυτοί όμως δεν τον λογάριαζαν. Για πολύ καιρό οι Τούρκοι είχαν απαγορεύσει να ανάβουν οι παππούδες μας τα καντήλια του. Κάποιο βράδυ, ο Άγιος φανερώθηκε στην προγιαγιά του Θανάση Χριστόδουλου και της είπε :
«Γιατί μένει η εκκλησία θεοσκότεινη; Να μου ανάβετε κάθε μέρα τα καντήλια».
– «Πώς να τα ανάψω αφού είναι οι Τούρκοι»;
– «Να πας και να μη φοβηθείς», είπε ο Άγιος.
Από τότε πήγαινε αυτή ή ο γιος της νύχτα για να κάνει τη χάρη του. Περνούσαν μέσα από τα άλογα των Τούρκων που έμεναν εκεί κοντά. Τα άλογα χλιμίντριζαν και τα σκυλιά γαύγιζαν, αλλά οι Τούρκοι δεν τους έβλεπαν. Ένα βράδυ είδαν τον Χριστόδουλο και του έριξαν. Η σφαίρα όμως εξοστρακίστηκε, γύρισε πίσω και σκότωσε τον Τούρκο που τον τουφέκισε…».
Υπάρχει όμως και μία άλλη εκδοχή του θαύματος που λέει πως ανήμερα της εορτής του Αγίου στις 2 Μαΐου, κάτι είχε συμβεί και οι Λιοπεσιώτες είχαν καταφύγει περίτρομοι στην εκκλησία. Οι Τούρκοι δεν έμπαιναν μέσα, ιδίως οι ντόπιοι, γιατί φοβόντουσαν τον Άγιο, επειδή είχε κάνει κι άλλα θαύματα παλαιότερα. Κάποιος όμως διοικητής Τούρκος, όταν έμαθε ότι από φόβο δεν έμπαιναν στην εκκλησιά οι στρατιώτες του, αψήφησε τον Άγιο. Καβάλησε το άλογό του και έφθασε έξω από την πόρτα της εκκλησίας. Επειδή εκείνη ήταν αμπαρωμένη από τους Έλληνες, πυροβόλησε για να σπάσει τη κλειδαριά. Η σφαίρα όμως εξοστρακίστηκε και τον σκότωσε. Οι στρατιώτες, ύστερα απ’ αυτό, φοβήθηκαν κι έφυγαν. Έτσι σώθηκαν!
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Nextdeal.gr
