Ο ΒΙΑΙΟΣ ξυλοδαρμός τοῦ σταθμάρχη τοῦ «Μετρό» (13-ις Ιανουαρίου 2021)…
… ἀπό δύο δεκαεννιάχρονους μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια δεκάδων ἐπιβατῶν, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν ἀπό τούς συρμούς, δέν πρέπει νά μᾶς σοκάρει. Οὔτε νά μᾶς ἐντυπωσιάζει. Λυπᾶμαι, ἀλλά θά εἶμαι ὠμός σήμερα. Ζοῦμε σέ μιά κοινωνία, ἡ ὁποία καθημερινῶς ἐκπέμπει ἀπολύτως συγκεκριμένο μήνυμα: ἡ βία εἶναι ἐπιλογή καί τό «νταβαντζηλίκι» νόμος. Ἡ βία προστατεύεται. Ἡ βία ἀποσιωπᾶται. Ἡ βία ἐνίοτε ἔχει πολιτική κάλυψη. Ἕως καί διαδηλώσεις ὀργανώνονται ὑπέρ τοῦ δικαιώματος ἀκραίων στοιχείων νά εἰσβάλλουν στά πανεπιστήμια καί νά τά ρημάζουν. (Κατά τήν καθ’ ἡμᾶς Ἀριστερά, ὅσοι εἰσέβαλαν στό Καπιτώλιο εἶναι φασίστες ἀλλά ὅσοι εἰσβάλλουν καί καταστρέφουν τά πανεπιστήμια εἶναι …δημοκράτες.) Καί βεβαίως –τό κυριότερο– ἡ βία παραμένει ἀτιμώρητη!
Εἴτε διαιτητή ξυλοκοπήσεις, εἴτε πολιτικό ἀρχηγό ἀπειλήσεις πώς θά ξυλοκοπήσεις, εἴτε πανεπιστημιακό «χτίσεις», εἴτε σταθμάρχη ξυλοκοπήσεις, εἴτε πεντάχρονη βιάσεις, εἴτε τόν ξυλοδαρμό δεκαπεντάχρονης διατάξεις (συνέβη πρό ἑβδομάδος στήν Ἑρμοῦ μέ ἐντολή δεκαεξάχρονης!), εἴτε σέ σχολική κατάληψη βιάσεις, εἴτε Βουλευτή χαστουκίσεις, εἴτε λιμενικό προπηλακίσεις (πολιτικός ἀρχηγός ὤν), τὁ νομικό ἀποτέλεσμα εἶναι σχεδόν πάντα τό ἴδιο: «Προσήχθη στήν δικαιοσύνη καί ἀφέθηκε ἐλεύθερος μέ περιοριστικούς ὅρους».
Καί ὅταν, μετά δύο τρία χρόνια γίνει ἡ δίκη, «ἀθῶος». Καθότι οἱ βασικοί μάρτυρες παθαίνουν ἀμνησία. Ἀρνοῦνται νά ἐπαναλάβουν τίς καταθέσεις τους χωρίς κάλυψη ἀπό τήν πολιτεία καί τελικῶς τά «γυρίζουν». Ἀνακαλοῦν. «Ἔχω οἰκογένεια καί παιδιά!».
Τό ἴδιο δέν συνέβη καί προχθές ἄλλως τε μέ τούς «ἐξωσχολικούς», οἱ ὁποῖοι εἰσέβαλαν στήν Πανεπιστημιούπολη, συνέλαβαν, κλείδωσαν, κράτησαν ὅμηρο καί ἐξευτέλισαν τόν Πρύτανη τῆς ΑΣΟΕΕ. Εἴτε συνελήφθησαν, εἴτε ὄχι, ἕνα καί τό αὐτό. Ἐλεύθεροι! Ὅταν λοιπόν παντοῦ στήν κοινωνία ἡ βία γίνεται ἀνεκτή καί ὅταν παντοῦ στό διαδίκτυο καί στίς τηλεοράσεις μεταδίδονται ἀποκρουστικές σκηνές βίας σάν καί αὐτές πού εἴδαμε στό «Μετρό» καί ὅταν βεβαίως σέ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις ἡ διαλυμένη οἰκογένεια δέν ἔχει καμμία ἐπιρροή στήν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας τῶν μελῶν της, τί περιμένουμε ἄραγε ἀπό τούς αὐθάδεις καί μᾶλλον ἀγράμματους 19άρηδες; Χαμένες ὑποθέσεις εἶναι. Καί νά συλληφθοῦν καί νά τιμωρηθοῦν ἔχουν ἤδη διαμορφωθεῖ ὡς χαρακτῆρες. Εἶναι σέ πορεία δίχως ἐπιστροφή. Δύσκολα διορθώνεται ἡ ζημιά.
Ἐπαναλαμβάνω: Ζοῦμε σέ μιά χώρα πού κανείς δέν φοβᾶται τόν νόμο. Πού κανείς δέν σέβεται τόν νόμο. Ὁ κίνδυνος σύλληψης γιά τόν δράστη εἶναι ἀδιάφορος ὅταν ἡ πιθανότης ἐγκλεισμοῦ σέ σωφρονιστικό κατάστημα εἶναι ἐλαχίστη. Καί νά σᾶς πῶ καί κάτι ἀκόμη; Ὅταν κατάσχονται 2 τόνοι ἡρωίνης καί δέν τιμωρεῖται σχεδόν κανείς. Ὅταν γίνεται διάρρηξη σέ οἰκία εἰσαγγελέως καί δέν ἐξεγείρεται κανείς. Ὅταν ἀνακριτές ἀλλάζουν χώρα, μεταναστεύουν μή ἀντέχοντας ἀπειλές καί δέν νοιάζεται κανείς. Ὅταν πυροβολοῦνται στό φῶς τῆς ἡμέρας κακοποιοί μέ καλασνίκοφ καί δέν διερωτᾶται τί κρύβεται ἀπό πίσω κανείς. Ὅταν προπηλακίζονται ἀκαδημαϊκοί καί δέν φωνάζει κανείς. Ὅταν βλαστάρια εὔπορων ἐπιχειρηματιῶν ἀφήνουν στόν τόπο ἀνθρώπους τοῦ μόχθου καί δέν ἀσχολεῖται κανείς. Ὅταν βλαστάρια ἀκτοπλόων ἐπιτίθενται μέ μπουνιές καί κλωτσιές σέ ἀστυνομικούς πού τόλμησαν νά τούς ἐλέγξουν καί δέν συγκινεῖται κανείς, τότε μέσα σέ ποιό κοινωνικό κλῖμα θά μεγαλώσει ὁ ἀδαής ἀγράμματος 19άρης γιά νά σεβαστεῖ τόν σταθμάρχη τοῦ «Μετρό»;
«Τίποτε» δέν εἶναι στά μάτια του ὁ σταθμάρχης. Μηδέν. «Τίποτε» δέν τοῦ λέει ἡ στολή του. Μηδέν. Γιατί ὅταν πηγαίνει στό γήπεδο, ὅταν βλέπει τηλεόραση, ὅταν κατεβάζει stories ἀπό τό youtube, ὅταν βγαίνει γιά διασκέδαση, αὐτό τοῦ μαθαίνουν. Τήν βία καί τήν ἰσχύ. Ἀπό τήν στιγμή πού θά ἀντιληφθεῖ ὅτι εἶναι ἕνα ἀναλώσιμο «τίποτα» γιά τούς ἀποπάνω –στατιστική γιά τά νεκροταφεῖα– τότε καί αὐτός θεωρεῖ «τίποτα» τούς κατά τήν ἀντίληψή του κάτω ἀπό αὐτόν. Καί συμπεριφέρεται ἀναλόγως. Μήν μᾶς σοκάρουν οἱ εἰκόνες λοιπόν. Ἡ βία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἐπιλογή. Ὁ νόμος ἐκπίπτει. Ἡ ὑπακοή ἀντικαθίσταται ἀπό τήν ἀνυπακοή. Εἰδικῶς ἄν αὐτή διαφημίζεται ὡς ὑπευθυνότητα (!!) ἀπό τό βῆμα τοῦ Κοινοβουλίου.
Καί βεβαίως ὅλα αὐτά συμβαίνουν γιατί τό ἠθικό ἐποικοδόμημα ἔχει καταρρεύσει ἐντελῶς.
Διασταυρώνεσαι μέ ἕναν ἀπρόσεκτο ὁδηγό στόν δρόμο καί τόν «στολίζεις» μέ ὅλα τά κοσμητικά ἐπίθετα τοῦ κόσμου στόν ἀναιδῆ ἑνικό, λές καί τόν ἤξερες ἀπό χθές. Μπαίνεις σέ λεωφορεῖο ἤ μετρό καί δέν σηκώνεσαι ἀπό τήν θέση στήν θέα ἡλικιωμένου ἀκόμη καί ἄν αὐτός εἶναι ἕτοιμος νά λιποθυμήσει. Σέ σταματᾶ στόν δρόμο γιά ἔλεγχο ἀστυνομικός καί τόν ἀπειλεῖς μέ μετάθεση στόν Ἕβρο. Τί δέν καταλαβαίνουμε ἄραγε; Τά θεμέλια τῆς κοινωνίας μας καί τῆς δημοκρατίας μας εἶναι βαθύτατα διαβρωμένα. Καί ὅποιος τολμᾶ νά ὑπενθυμίζει τήν παλαιά ἠθική ἀρχή τοῦ σεβασμοῦ πρός τόν μεγαλύτερο ἀπωθεῖται καί χλευάζεται ὡς συντηρητικός. Πόσο μακριά μπορεῖ νά πάει νομίζουμε μιά κοινωνία χωρίς ἱεραρχία, χωρίς ἀρχές, χωρίς τρόπους, χωρίς σεβασμό, μέ ἀπέχθεια πρός τόν νόμο καί μέ βασική ἐπιλογή τήν βία; Ὄχι μακριά.
Προτείνω στήν Κυβέρνηση νά μελετήσει τρία φαινόμενα κοινωνικά ἐκ πρώτης ὄψεως ἀλλά κατ’ οὐσίαν βαθύτατα πολιτικά: τήν ἐξέλιξη τοῦ ἐγκλήματος στίς μέρες μας –γιά ποιούς λόγους σκοτώνουν οἱ ἄνθρωποι καί πῶς σκοτώνουν ἀκόμη καί μέ χαριστικές βολές, πρῶτον. Θά ἐντυπωσιαστεῖ ἀπό τό πόσο Τρίτος Κόσμος γίναμε. Κυριλέ Κολομβία εἶναι ἡ Ἑλλάς μέ μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό της. Τήν βία τῶν ἀνηλίκων –βροχή τά περιστατικά κάθε μέρα, ἁπλῶς δέν βιντεοσκοποῦνται, δεύτερον. Οἱ νέοι ἔχουν βιαιότητα μεσηλίκων. Καί τήν βία καί τήν κακοποίηση μέσα στίς οἰκογένειες σέ κρίση, τρίτον.
Τό νομοσχέδιο γιά τήν ὑποχρεωτική συνεπιμέλεια –γι’ αὐτό φωνάζω– εἶναι νάρκη στήν ζωή 150.000 χωρισμένων ζευγαριῶν, ἀφορᾶ μαζί μέ τά παιδιά τούς 350.000 κόσμο. Προτείνω στόν Πρωθυπουργό νά ζητήσει ἀπό τούς συνεργάτες του τά ἀγαπημένα του data (δεδομένα) γιά νά δεῖ πάνω σέ ποιά βάση ἀρχῶν ἐπικάθεται ἡ κοινωνία καί νά διαπιστώσει πῶς τό κοινό ἔγκλημα μπορεῖ νά ὁδηγήσει στήν ἀπονομιμοποίηση τῆς κυβέρνησής του. Ἡ πανδημία, ἡ ἀνεργία καί τό περιθώριο καθώς ἔν τινι μέτρῳ καί τά ἐθνικά θέματα δέν εἶναι διαχειρίσιμα ὅταν ἐπιδροῦν σέ μιά κοινωνία ὑπό διέγερση. Τό πιθανότερο εἶναι ὅτι ὅλα ὅσα συμβαίνουν πίσω ἀπό τούς τέσσερεις τοίχους στά σπίτια τοῦ καθενός νά λειτουργήσουν ἐν τέλει ὡς πολλαπλασιαστής ἐξελίξεων ὅταν αὔριο θά κλείνουν ἐπιχειρήσεις, θά ἀπολύονται ἄνθρωποι καί θά διασπείρονται φῆμες γιά ὀπισθοχωρήσεις στά ἐθνικά. Χωρίς ζωή, χωρίς ἀρχές, χωρίς ἠθικό πλαίσιο, χωρίς μέλλον καί προπάντων χωρίς ὄνειρο –αὐτή εἶναι ἡ πρώτη γενιά πού δέν ὀνειρεύεται– ὅλα εἶναι πιθανά. Ἀκόμη καί καταστάσεις τύπου «Τζόκερ».
Τό ἐπεισόδιο στό «Μετρό» εἶναι ἁπλῶς τό παγόβουνο.
