Β’ Κορ. 6,16-7,1
«Και έσομαι αυτών Θεός, και
αυτοί έσονται μοι λαός»
(Β’ Κορ. 6,16)
Προφητικά λόγια της Π. Διαθήκης υπενθυμίζει ο απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου στην περικοπή αυτή. Είνε λόγια από τα βιβλία Έξοδος, Λευϊτικόν, και μάλιστα από τον προφήτη Ιεζεκιήλ (37,26-28). Τους λέει ότι, αφ’ ότου πιστεύσατε στο Χριστό, αποτελείτε μια ιδιαίτερη πολιτεία που ονομάζεται λαός του Θεού. Πλησιάσατε στο Θεό, και ο Θεός πλησίασε σ’ εσάς και περπατεί ανάμεσά σας. Ήλθε τόσο κοντά σας, ώστε γίνατε ένας ιερός ναός, μέσα στον οποίο ο Θεός κατοικεί και λατρεύεται. Ο ι. Χρυσόστομος ερμηνεύοντας αυτή την περικοπή (ΙΓ’ ομ. εις Β’ Κορ., 3) παρατηρεί· « ‘Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω’, την πλείονα προς αυτούς σχέσιν δηλών… Εννόησον τις εμπεριπατεί σοι, τις ενοικεί…», δηλαδή· με τα λόγια αυτά δείχνει «τη στενότερη σχέσι μ’ αυτούς…Σκέψου ποιος περπατεί ανάμεσά σου, ποιος κατοικεί εντός σου» (Ε.Π.Ε. 19[81], 370). Μέσα σε τούτο τον κόσμο, συνεχίζει ο Παύλος τα προφητικά λόγια, είσθε βέβαια μειοψηφία, αλλά μπορείτε να μην αφομοιωθήτε απ’ αυτόν. Έχετε υποχρέωσι να ζήτε μ’ έναν άλλο τρόπο, μια αγία ζωή, όχι όπως θέλει ο κόσμος, αλλ’ όπως θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό ξεχωρίστε από τον κόσμο και την νοοτροπία του, μη μιμείσθε και μην αγγίζετε την ακάθαρτη ζωή του. Μ’ αυτά δεν εννοώ να βγήτε τοπικώς από τον κόσμο, να εγκαταλείψετε τον κόσμο. Δεν σας λέω να καταφύγετε όλοι στα σπήλαια και να γίνετε μοναχοί. Μείνετε μέσα στην κοινωνία, αλλά να ζήσετε κατά το ευαγγέλιο.
Ναι, μειοψηφία αποτελούν οι γνήσιοι χριστιανοί, μειοψηφία που διαφέρει από τους άλλους. Διότι αν δεν διαφέρη, όπως είπαμε και άλλοτε, θα λέγωνται μεν χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα θα είνε κι αυτοί ειδωλολάτρες. Ένας δε πραγματικός χριστιανός, όπως εκήρυττε ο ι. Χρυσόστομος, μπορεί με το ζήλο του να διορθώση ολόκληρο δήμο, ολόκληρο λαό. Κι ότι αυτό μπορεί να γίνη πραγματικότης, έχουμε παράδειγμα τους πρώτους αποστόλους, που με τη φωτεινή διδασκαλία και την αγία ζωή τους περιώδευσαν έθνη και λαούς και ίδρυσαν τις τοπικές χριστιανικές εκκλησίες.
Και ερωτάται· Εμείς που ζούμε στα τέλη του 20ου αιώνος, μικροί και μεγάλοι, μπορούμε να λεγώμεθα λαός του Θεού; Δυστυχώς αξία δακρύων είνε η κατάστασίς μας. Είμαστε λαός του Θεού; Ας προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε ειλικρινώς σ’ αυτό το ερώτημα αναφέροντας μερικά παραδείγματα.
*********************
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, κανείς δεν θα τολμούσε να βλασφημήση το Χριστό. Όποιος βλασφημεί το Χριστό, την υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους, αυτός δεν πρέπει να ονομάζεται χριστιανός, ούτε καν άνθρωπος, αλλ’ ούτε και διάβολος· διότι, όπως λέει η Γραφή, «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσουσι» (Ιακ. 2,19). Ο δε Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε· «Αν υβρίσης την μάνα μου και τον πατέρα μου, σε συγχωρώ· αλλ’ αν υβρίσης το Χριστό και την Παναγία, δεν έχω μάτια να σε δω». Άλλοτε στην πατρίδα μας δεν ακουγόταν βλασφημία. Σήμερα η βλασφημία είνε τόσο εξαπλωμένη, ώστε κι από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα ακούγονται αισχρές βλασφημίες και ουδείς καταδιώκεται. Γίνεται μάλιστα και σκέψις μεταξύ των επισήμων, ν’ αποποινικοποιηθή η βλασφημία, δηλαδή οι βλάσφημοι να μη καταδιώκωνται ποινικώς· καταδιώκεται όμως όποιος τολμήση να υβρίση τον ανώτατο άρχοντα της πολιτείας. Μεγάλος, βλέπετε, είνε ο πρωθυπουργός, μεγάλος ο πρόεδρος της δημοκρατίας, αλλά μικρός, πολύ μικρός ο Χριστός. Και να σκεφθή κανείς, ότι ήταν κάποτε εποχή που βλασφημία δεν ακουγόταν κι ο βλάσφημος δεν είχε θέσι στην Ελλάδα, στην ελληνική Μικρά Ασία και στον Πόντο…
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, δεν θα υπήρχε τόση διαφθορά, σαρκολατρία, εξαχρείωσι του τύπου κα των λοιπών μέσων μαζικής ενημερώσεως, κλοπή, σπατάλη, αδικία, εκμετάλλευσις, μέθη, ψευδορκία, χαρτοπαιξία, μαγεία, σατανισμός, φόνοι, γυμνισμός, πορνεία, μοιχεία, ανδρική ενδυμασία και ανάλογη αλλαγή στην ψυχοσύνθεσι των γυναικών, θηλυπρέπεια των ανδρών, σκάνδαλα, ποικίλα άλλα εγκλήματα, αμέτρητα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως, όπου η νεολαία διασκεδάζει μέχρι των πρωϊνών ωρών, ενώ στις εκκλησίες δεν εκκλησιάζεται παρά μόνο το 2% των χριστιανών μας κι αυτοί ως επί το πλείστον μεγάλης ηλικίας.
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, οι άνδρες και οι γυναίκες που έρχονται σε γάμο, θα γεννούσαν όσα παιδιά τους δίνει ο Θεός και θα τα ανέτρεφαν σωστά, ενώ τώρα γονείς και γιατροί γίνονται παιδοκτόνοι. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας ερεύνης οι εκτρώσεις- που δεν διώκονται πλέον ποινικώς- έχουν φτάσει τις 500.000 το χρόνο! Φρίξον ήλιε, αναστέναξον γη. Πως μας ανέχεται ο Θεός; Έκτρωσι=φόνος. Σε μια διαδήλωσι κατά των εκτρώσεων η πινακίδα, που κρατούσε ένα μικρό παιδί, έγραφε· «Μάνα, γιατί με σκοτώνεις;» Αλλοίμονό μας! Από πλευράς δε δημογραφικής συντελείται μία γενοκτονία πρωτοφανής. Στη γειτονική μας Τουρκία ένας πεθαίνει και δώδεκα Τούρκοι γεννιώνται· εδώ ένας Έλληνας πεθαίνει και μισός γεννιέται…
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, πολλοί από τους νέους μας που εισάγονται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα προσέρχονταν στις τάξεις του κλήρου, θα γίνονταν κληρικοί. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Έχουμε έλλειψι ιερέων. Και εκπληρώνεται στις ημέρες μας μία φοβερά προφητεία που λέει, ότι θα ‘ρθη καιρός που δεν θα γίνωνται κληρικοί και οι χριστιανοί θα βαδίζουν χιλιόμετρα για να βρουν ορθόδοξον ιερέα. Στα ακριτικά ιδίως χωριά, όπου η ανάγκη είνε μεγαλύτερη, το πρόβλημα είνε πιο οξύ. 2.000 εφημεριακές θέσεις είνε κενές. Το παιδάκι μας να γίνη δάσκαλος, καθηγητής, δικηγόρος, γιατρός αξιωματικός,…· παπάς όχι!
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, όλη η νομοθεσία του κράτους μας θα ήταν σύμφωνη με το Ευαγγέλιο. Δεν θα είχαμε ούτε ένα νόμο της πολιτείας που να έρχεται σε σύγκρουσι με τον αιώνιο νόμο του Θεού. Ενώ τώρα βλέπει κανείς να ψηφίζωνται κατά καιρούς πλήθος αντιχριστιανικοί νόμοι. Άλλοτε εν ονόματι του εκχριστιανισμού καταργούν εκκλησιαστικούς κανόνας αγίων συνόδων και πατέρων. Άλλοτε εν ονόματι της δημοκρατίας επιτρέπουν στους αιρετικούς και αλλόθρησκους να κινούνται ανενόχλητοι και να προπαγανδίζουν μέσα στην πατρίδα μας ιδρύοντας σταθμούς και τυπογραφεία. Άλλοτε για λόγους σκοτεινούς μεταρρυθμίζουν την παιδεία, καταργούν τη διδασκαλία της ωραίας ελληνικής γλώσσης όπου εγράφη το Ευαγγέλιο και τα έργα των μεγάλων πατέρων και διδασκάλων, καθιερώνουν τη δημοτική και το μονοτονικό σύστημα. Άλλοτε εν ονόματι δήθεν της επιστήμης επιτρέπουν να διδάσκωνται στα σχολεία θεωρίες αναπόδεικτες και υλιστικές, όπως π.χ. ο άνθρωπος δεν είνε δημιούργημα του Θεού αλλά κατάγεται από τον πίθηκο. Άλλοτε εν ονόματι του εξευρωπαϊσμού τροποποιούν το οικογενειακό δίκαιο, εξισώνουν σε όλα τη γυναίκα και την χειραφετούν από τον άνδρα, αφήνουν ασύδοτη και χωρίς πειθαρχία τη νεολαία να σαπίζη μέσα στη διαφθορά. Άλλοτε εισάγουν τον πολιτικό «γάμο» με την αξίωσι να είνε ισόκυρος με το ιερό μυστήριο του εκκλησιαστικού γάμου. Άλλοτε νομιμοποιούν και χρηματοδοτούν τις εκτρώσεις, που είνε ωμός φόνος. Άλλοτε όχι μόνο απογυμνώνουν την Εκκλησία από την περιουσία της, αλλά και θέλουν να επεμβούν στα εσωτερικά της και να την κομματικοποιήσουν. Άλλοτε… Κι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή του κακού. Δεν το μάθατε, δεν τ’ ακούσατε; Γίνεται συζήτησις περί ριζικής αναθεωρήσεως του Συντάγματος, σαν να μην έφταναν οι τροποποιήσεις του παρελθόντος. Και ενώ σε όλα τα μέχρι τώρα συντάγματα ωρίζετο ρητώς, ότι ανώτατος άρχων πρέπει να είνε χριστιανός ορθόδοξος, η βουλή των Ελλήνων αυτό το έσβησε και σήμερα μπορεί να εκλεγή πρόεδρος δημοκρατίας και οπαδός οποιασδήποτε θρησκείας, αρκεί μόνο να είνε Έλληνας. Δηλαδή, μπορεί να εκλεγή και μασόνος και άθεος και χιλιαστής και οποιοσδήποτε άλλος. Που είσαι, Κολοκοτρώνη και οι άλλοι αείμνηστοι άνδρες του ’21, που θεσπίσατε το σύνταγμα της Ελλάδος να αρχίζη «Εις το όνομα της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος»! Τώρα κι αυτό σε λίγο θ’ αφαιρεθή!
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού, ο θεσμός της οικογένειας θα ήταν αδιάλυτος. Θα ίσχυε ο λόγος του Θεού «Ους ο ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. 19,6) και διαζύγια δεν θα υπήρχαν. Στα παλαιότερα χρόνια τα ανδρόγυνα ήταν αγαπημένα και αχώριστα δια βίου. Μόνο το φτυάρι του νεκροθάφτη χώριζε το ανδρόγυνο ή κάτι ακόμη χειρότερο, η συζυγική απιστία, δηλαδή η μοιχεία, για την οποία το παραχωρεί και ο νόμος του Θεού. Τόση αγάπη είχαν, ώστε υπήρχαν περιπτώσεις που το πρωί πέθαινε ο άνδρας και το βράδι η γυναίκα. Το διαζύγιο ήταν άγνωστο. Τώρα; Εκτός από τον ένα και μόνο λόγο, για τον οποίο επιτρέπει το Ευαγγέλιο το διαζύγιο, θεσπίστηκαν πλήθος άλλοι λόγοι, κ’ έτσι φτάσαμε να ζητούν και να παίρνουν προβάλλοντας ασήμαντες αφορμές, για ψύλλου πήδημα όπως λέει η παροιμία, ή και για το τίποτα. Αφ’ ότου ιδίως ψηφίσθηκε ο πολιτικός «γάμος», τα διαζύγια αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο. Δεν είνε υπερβολή να πούμε, ότι από τις εκτρώσεις ζουν οι γιατροί κι από τα διαζύγια οι δικηγόροι…
Είμαστε λαός του Θεού; Αν ήμασταν λαός του Θεού…Αλλά ας μην προχωρήσουμε άλλο στην έρευνα. Φτάνουν αυτά τα στοιχεία για να δοθή η απάντηση στο ερώτημα.
************
Θα πήτε· Και ποιος φταίει γι’ αυτή την κατάστασι; Η ευθύνη για το ελεεινό κατάντημα του τόπο μας βαρύνει όλους. Ιδίως όμως ευθύνεται η Εκκλησία, που πρέπει να μάχεται στην πρώτη γραμμή για την εξυγίανσι και την κατά Χριστόν καλλιέργεια του τόπου μας. Δυστυχώς όμως η εκκλησία αμελεί, απουσιάζει, ή ασχολείται περί άλλα.
Έτσι όπως γίναμε σήμερα, δυστυχώς δεν είμαστε ευσεβής χριστιανικός λαός. Δεν τιμούμε και δεν λατρεύουμε τον Κύριο. Μάλλον μοιάζουμε με τους Ιουδαίους που τον σταύρωσαν. Μήπως δεν τον σταυρώνουμε κ’ εμείς καθημερινώς με τη συμπεριφορά μας; Εν τούτοις ο Χριστός, ο ελευθερωτής της πατρίδος και ευεργέτης του γένους μας- στον οποίο οι προπάτορές μας του ’21 έχουν κάνει τάμα, τάμα ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής, να κτισθή προς δόξαν του ένας περίλαμπρος ναός-, δεν μας εγκατέλειψε. Εξακολουθεί να δείχνη με όλους τους τρόπους την αγάπη και την πρόνοιά του. Ακούγεται όμως και το παράπονο του Χριστού για μας· ένα παράπονο όμοιο μ’ εκείνο που είχε για τους Ιουδαίους, όπως το εκφράζει συγκινητικά ένας ύμνος της Μ. Εβδομάδος· «..Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάννα, χολήν· αντί του ύδατος, όξος· αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε…».
Λαός του Θεού! Ας ελπίσουμε, ότι θ’ ανατείλουν καλύτερες ημέρες στο έθνος μας και η Ελλάς, η μικρά μας πατρίδα, θα γίνη και πάλι χώρα αγίων, λαός του Θεού, που θα εργασθή ιεραποστολικώς για να εξαπλωθή παντού η Ορθοδοξία, το καύχημα και η ελπίδα μας.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
