Όλη η ζωή του γέροντα ήταν «Χριστού ευωδία». Αλλά και πολλές φορές ευωδίαζε στην κυριολεξία. Γράφει η κ. Σ. Ξ.:
«Δεν θα ξεχάσουμε το άρωμα που νιώθαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, όχι πάντα βέβαια. Ήταν κάτι σαν το άρωμα της Παναγίας της Μαλεβής. Μερικές φορές αυτή η ευωδία ξεχυνόταν και έξω από την εκκλησία μέχρι τη γέφυρα. Και όταν αργότερα μετέβη στο μοναστήρι, σε πολλές λειτουργίες νοιώθαμε το άρωμα. Πολλές φορές όμως και τώρα σε ολονυκτία ή και σε λειτουργία στο μοναστήρι ο τάφος του ευωδιάζει! Μα και ένα πρόβλημα ακόμη αν μας απασχολεί σήμερα και πάμε στον τάφο του η απάντηση μας δίδεται με την ευωδία!».
Η κ. Π. Λ. διηγείται:
«Ο γέροντας είχε περάσει πλευρίτιδα και φορούσε μάλλινες φανέλες. Όταν ίδρωνε πήγαινε να αλλάξει. Κάποιες φορές, όταν ήταν στη Νερατζιώτισσα, μου έδινε τη φανέλα του να την απλώσω, και η οποία πάντα ευωδίαζε!».
Ένα από τα πνευματικά παιδιά του γέροντα, η κ. Σ. Κ., ήταν τακτικότατη στη Νερατζιώτισσα. Ο άνδρας της όμως αντιδρούσε. Κάποια μέρα ο γέροντας περνούσε έξω από το σπίτι τους. Ο άνδρας καθόταν στην εξώπορτα. Τον είδε να περνάει, αλλά δεν τον γνώριζε. Ένιωσε τότε ένα δυνατό άρωμα. Τάχασε και φώναξε τη γυναίκα του.
-Σ. έλα γρήγορα να δεις!
-Τι είναι;
Ο γέροντας είχε προχωρήσει.
-Κοίταξε, πέρασε αυτός ο παπάς και μοσχομύριζε, ευωδίαζε.
Η κ. Σ. τον αναγνώρισε.
-Είναι ο π. Αθανάσιος… απ’ τη Νερατζιώτισσα!
Ο σύζυγος έσκυψε το κεφάλι προβληματισμένος.
-Αυτός είναι πράγματι άγιος, ομολόγησε.
Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
