Οι συκοφαντίες εις βάρος του Μακαριστού Ιερομ. Αθανασίου Χαμακιώτη – Νεκταρίου, Μητροπ. Αργολίδος.

«Λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων».

Ας μη νομίσουμε ότι ο βίος του γέροντα ήταν ανθόσπαρτος. Ανέβηκε πολλές φορές το δικό του Γολγοθά. Όχι μόνον κινδύνεψε από αθέους, αλλά και από ανθρώπους του εκκλησιαστικού χώρου. Κάποια μέρα τον συνάντησε θυμωμένος ένας κληρικός. Του μίλησε με οργή με πολύ άσχημα λόγια. Ο γέροντας λυπήθηκε αφάνταστα. Δεν αντιμίλησε. «Δούλον Κυρίου ου δει μάχεσθαι, άλλ’ ήπιον είναι προς πάντας». Πήγε αμέσως στην εκκλησία, άναψε κερί και έπεσε στα γόνατα προσευχόμενος με δάκρυα όλη τη νύχτα να συγχωρήσει ο Θεός τον ιερέα.
Ο μακαρισμός, αλλά και συνάμα προειδοποίηση του Χριστού, «μακάριοί έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών», ασφαλώς δεν αναφέρεται μόνον στους χριστιανούς της εποχής του Νέρωνα ή του Διοκλητιανού, αλλά στους χριστιανούς κάθε εποχής. Ειδικά τους αγίους τους βρίσκουν μερικές φορές σκληρές δοκιμασίες. Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου συχνά τους πολεμούν είτε με διωγμό, είτε με συκοφαντίες, είτε με τον ύπουλο πόλεμο της σπίλωσης και της ηθικής εξόντωσης.
Γράφει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.
«Κατ’ οικονομίαν γαρ Θεού το δοκίμιον ταις ψυχαίς των διαφόρων παραχωρείται θλίψεων, ίνα φανεραί γένοιντο πάντως αι γνησίως αγαπώσαι τον Κύριον».
Δηλαδή, κατ’ οικονομία Θεού παραχωρείται στις ψυχές η δοκιμασία των διαφόρων θλίψεων για να φανερωθούν οι ψυχές που τον αγαπούν ειλικρινά.
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς συμπληρώνει:
«Η γαρ προς Θεόν αγάπη, δια της των πειρασμών θλίψεως, μάλιστα κομίζεται το δοκίμιον».
Δηλαδή, η αγάπη προς τον Θεό δοκιμάζεται κυρίως με τη θλίψη των πειρασμών.
Γι’ αυτό και τους αγίους δεν τους θαυμάζει κανείς μόνον την ώρα της προσευχής, ή όταν θαυματουργούν, αλλά κυρίως την ώρα του πειρασμού και της δοκιμασίας. Τότε φανερώνεται το μεγαλείο της ψυχής τους και οι μεγάλες αρετές τους.
Έμελλε, λοιπόν, και ο γέροντας να δοκιμάσει το πικρό ποτήριο της συκοφαντίας. Κάποιος φθόνησε το γέροντα και θέλησε να τον εκδικηθεί. Σχεδίασε μια πλεκτάνη με όργανο μια γυναίκα. Αυτή πήγε δήθεν να εξομολογηθεί στον π. Αθανάσιο. Ο ανύποπτος και αγαθός γέροντας την δέχτηκε με την ίδια καλοσύνη που δεχόταν όλους. Ξεκίνησε, υποτίθεται να εξομολογείται και στα μισά άρχισε να φωνάζει και να βρίζει το γέροντα. Βγήκε έξω οργισμένη και παίζοντας θέατρο έλεγε:
-Ορίστε ο πνευματικός που θεωρείτε καλό και άγιο, μου έκανε ανήθικες προτάσεις.
Ο γέροντας έμεινε έκπληκτος. Αντιμετώπισε τη συκοφαντία με σιωπή και προσευχή. Η γυναίκα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Άρχισε να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, να διασύρει το γέροντα και να σκανδαλίζει πολλούς ανθρώπους. Μια βρόμικη μέθοδος, που διαβάζουμε στα συναξάρια και την γεύτηκαν αρκετοί άγιοι όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο αββάς Μακάριος κ. ά. «Εν οδώ ταύτη η επορευόμην, έκρυψαν παγίδα μοι». Όμως το ψεύδος δεν μπορεί να αντέξει στη λάμψη της αλήθειας. Ο αίτιος της συκοφαντίας αποκαλύφθηκε. Δεν πέρασαν πολλές μέρες και παραφρόνησε. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και έπειτα από δέκα μέρες πέθανε. Αλλά και το όργανο της συκοφαντίας δεν έμεινε ατιμώρητο. Την έπιασαν φοβεροί πόνοι στην κοιλιά, φοβήθηκε, μεταμελήθηκε για ό,τι έκανε και άρχισε να γυρνάει πάλι από σπίτι σε σπίτι και από γειτονιά σε γειτονιά και να διαψεύδει τη συκοφαντία. Και όταν διακήρυξε την πλεκτάνη παντού, σταμάτησαν οι πόνοι και ησύχασε. Και ο «άγιος ηγιάσθη έτι».
«Ο ίδιος», όπως σημειώνει ο π. Α. Φ., «ποτέ δεν ήθελε να ακούει ή να σχολιάζει σκάνδαλα κληρικών, ούτε τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούσαν. Επιτιμούσε αυστηρά τους ιεροκατηγόρους, τους ψιθυριστές που σκανδαλίζουν το λαό του Θεού και μηδέν ωφελούντας». Και αν καμιά φορά άκουγε για κάποιο σκάνδαλο, επιτιμούσε τον εαυτό του λέγοντας: «Φτου σου, Αθανάσιε!», σαν να ήταν αυτός υπεύθυνος.
Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων, να θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για όλους και για όλα.
«Είπεν ο Αββάς Μωυσής, ότι οφείλει άνθρωπος αποθανείν από του εταίρου αυτού του μη κρίνειν αυτόν εν τίνι… και ει τις βαστάζει τας αμαρτίας αυτού ου βλέπει τας του πλησίον».
Δηλαδή:
Οφείλει κάθε άνθρωπος να πεθάνει απέναντι του συντρόφου του, ώστε να μην τον κατακρίνει σε τίποτα… και όποιος συναισθάνεται τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον του.

Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Θαυμαστά γεγονότα, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.