Η Θ. Λειτουργία αναπαριστά, δηλαδή κάνει αληθινά και πραγματικά, εκ νέου παρούσα και ενεργητική ανάμεσά μας, τη θυσία, το σταυρό, το θάνατο, την ανάσταση του Κυρίου. Ακριβέστερα, μέσα στην άλλη αντίληψη και οργάνωση του χρόνου που έχει η Εκκλησία στο λειτουργικό χρόνο, μας εξάγει από τον καθημερινό χρόνο της διαρκούς ανακύκλησης, τον χρόνο τον κομματιασμένο σε παρελθόν, παρόν και μέλλον και μας οδηγεί στον χρόνο εκείνο, τον σταθερό και μόνιμο όπου όλα τα γεγονότα, παρελθόντα και μέλλοντα, είναι διαρκώς παρόντα. Έτσι μας κάνει εμάς σήμερα να γινόμαστε αληθινά και πραγματικά σύγχρονοι του Χριστού και να μην υστερούμε σε τίποτε, όταν μετέχουμε στη Θ. Ευχαριστία, από τους μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι έλαβαν μέρος στο Μυστικό Δείπνο.
Με αυτόν τον τρόπο σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, η Εκκλησία μας αναπαριστά τα Πάθη, τον Σταυρό, την Ταφή του Κυρίου. Πηγαίνοντας έτσι στον Επιτάφιο, πηγαίνουμε αληθινά και πραγματικά σε μία κηδεία. Πηγαίνουμε στην κηδεία του Χριστού, του «εσφαγμένου αρνίου». Το «εσφαγμένον αρνίον» είναι ο ποιμήν. Αυτό δείχνει την πραγματική αγάπη. Όποιος αγαπάει δεν συμβουλεύει απλά, δεν διορθώνει, δεν τιμωρεί, παίρνει επάνω του τα λάθη του αγαπημένου του. Η αγάπη είναι συμμετοχή στη ζωή του άλλου, έξοδος από τον εαυτό μας, θυσία.
Η δεύτερη διάσταση είναι ότι ο Νυμφίος Χριστός τελεί τους γάμους Του με τους ανθρώπους ως «αρνίον εσφαγμένον». Γάμος είναι η θυσία. Η θυσία όχι των άλλων αλλά η δική Του. Η νυμφική παστάς του Χριστού είναι ο Σταυρός Του.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χρησιμοποιεί μία πολύ εκφραστική εικόνα
(Ἐπεθύμησε πόρνη! Αγίου Ἰωάννου του Χρυσοστόμου!)
για να δείξει αυτή την πραγματικότητα. Ήταν, λέει, η ανθρωπότητα μεμνηστευμένη με τον Χριστό στον Παράδεισο. Αλλά αντί να δεχθεί να οδηγηθεί στους γάμους με τον Χριστό, εγκατέλειψε τον Χριστό. Εξεπόρνευσε, κυλίστηκε στο βούρκο της αμαρτίας. Και ο Χριστός, σαν μανικός εραστής της ανθρωπότητας, έψαξε να τη βρει, τη ζήτησε, έφθασε στο καταγώγιο που βρισκόταν και όταν παρουσιάστηκε μπροστά της δεν παρουσιάστηκε σαν Θεός, δυνατός, αλλά σαν απλός κοινός άνθρωπος. Για να μην τρομάξει όταν τον δει ή για να μην ντραπεί.
Και δεν της ζήτησε το λόγο, τι έκανες, γιατί έφυγες ή πως κατάντησες έτσι, αλλά απλά την πήρε, την καθάρισε, την ξαναομόρφηνε, την ξαναστόλισε και για να μη του φύγει πάλι, την έκανε σάρκα Του, σώμα Του. Αυτό είναι η Εκκλησία του Χριστού. Το σώμα του Θεού.
Και ένας άλλος πατέρας της Εκκλησίας, ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας χρησιμοποιεί μία εξ ίσου εκφραστική εικόνα. Ο Θεός, λέει, δημιούργησε όλο αυτό το μεγαλειώδες σύμπαν, τ’ αστέρια και τους γαλαξίες, όλη αυτή την ομορφιά και τη φόρεσε σαν στολίδι, όπως οι θερμοί των εραστών στολίζονται για να συγκινήσουν τους αγαπημένους τους. Αλλά όταν οι άνθρωποι δεν συγκινήθηκαν και δεν ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή την αγάπη και έφυγαν μακριά του, ο Θεός έγινε άνθρωπος. Τους πλησίασε πια σαν άνθρωπος. Και τους γιάτρεψε όταν ήταν άρρωστοι, τους τάϊσε όταν ήταν πεινασμένοι, τους ευεργέτησε με κάθε τρόπο μήπως και τους συγκινήσει. Αλλά και όταν πάλι δεν συγκινήθηκαν, ο Χριστός ανέβηκε πάνω στο Σταυρό, άνοιξε την αγκαλιά του και σ’ αυτή την κατάντια που ήτανε με τα αίματα να τρέχουνε από τα χέρια, από το μέτωπο, με σφαγμένη την καρδιά, στέκεται εκεί μήπως και τον λυπηθούν και τον αγαπήσουν. Αυτό είναι η αγάπη του Θεού.
Και αυτό μας οδηγεί στην τρίτη διάσταση, στο γεγονός δηλαδή ότι ο Θεός ήρθε στη γη και έζησε όπως ζούμε εμείς οι άνθρωποι, δούλεψε, κουράστηκε, εγκαταλείφθηκε από τους δικούς του, βρέθηκε μέσα στη μοναξιά, στην έσχατη απελπισία, στην προδοσία, έτσι ώστε να μην υπάρχει τίποτα, καμμιά συνθήκη δική μας, κανένας πόνος που να μην τον έχει περάσει. Και «επί γης κατήλθε ίνα σώση Αδάμ και εν γη μη ευρηκώς», όπως ψέλνουμε σήμερα στην Εκκλησία, «μέχρις Άδου κατελήλυθε ζητών». Και κατέβηκε στον Άδη. Και παραμένει ως «εσφαγμένον αρνίον» εις τους αιώνες.
(Από το Περιοδικό «Σύναξη», τ.18)
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 05 Μαϊου 2020
