«Νεκρός ζωαρχικότατος»!

Στην πρώτη Ωδή του σταυροαναστάσιμου Κανόνος του Μ. Σαββάτου (ο κανόνας αυτός ψάλλεται τη Μ. Παρασκευή το βράδυ και την Κυριακή του Πασχα, πριν από το «Δεύτε λάβετε φως…») οι Ορθόδοξοι υμνούμε τις ακατάληπτες υπερφυσικές διαστάσεις του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού. Ψαλλουμε•

« Ανω σε εν θρόνω και κάτω εν τάφω τα υπερκόσμια και υποχθόνια κατανοούντα, Σωτήρ μου, εδονείτο τη νεκρώσει σου• υπέρ νουν ωράθης γαρ νεκρός ζωαρχικότατος». Δηλαδή• Σωτήρα μου• οι άγιοι Αγγελοι, οι υπερκόσμιες και υπερουράνιες δυνάμεις, βλέποντάς Σε να κάθεσαι άνω, στον Τριαδικό θρόνο ως ομοούσιος με τον άναρχο Πατέρα Σου και το Πανάγιο και συναΐδιο Πνεύμα• ταυτόχρονα δε και οι ψυχές, που βρίσκονται στον άδη, βλέποντάς Σε να κείτεσαι με τη νεκρωθείσα σάρκα Σου μέσα στον τάφο• δηλαδή όλοι αυτοί βλέποντάς Σε και άνω και κάτω, και στον Τριαδικό θρόνο και στον τάφο, «εδονούντο»! Συνεκλονίζοντο από θαυμασμό και δέος για την παράδοξη, ανερμήνευτη και πρωτοφανή αυτή θεωρία της δικής Σου νεκρώσεως! Διότι Συ, φανερώθηκες με τρόπον ακατάληπτο νεκρός, ταυτόχρονα όμως και αιτία και πηγή της ζωής!

Αλλά πως να μη συγκλονισθούν μπροστά στο φοβερό και άρρητο εκείνο θέαμα οι άγιοι άγγελοι και τα επίγεια και τα υποχθόνια; Βεβαια, αλλιώς «εδονούντο» και εθαύμαζαν οι «υπερκόσμιες» δυνάμεις και αλλιώς τα «υποχθόνια». Οι πρώτοι εθαύμαζαν, διότι έβλεπαν τον Κυριο περιβεβλημένο με την άρρητη και απρόσιτη λαμπρότητα του ακτίστου τριαδικού φωτός να συνέχει και να κυβερνά τα σύμπαντα, νεκρόν στον τάφο! Και ταυτόχρονα με τη θεοϋπόστατο και νεκρωθείσαν σάρκα του.

Οι δεύτεροι έβλεπαν, έφριτταν και εθαύμαζαν, διότι έβλεπαν ταυτόχρονα τον Ιδιο Κυριο, αυτόν που κείτεται νεκρός και άπνους μέσα σ’ ἕνα μικρό τάφο, να καταργεί με το θάνατο και την ταφή του τον θάνατο! Να ελευθερώνει τούς απ αἰῶνος δεσμίους του θανάτου και να ανιστά αυτούς, που ήταν θαμμένοι στούς τάφους. Συγκλονίζονταν, διότι από αυτά κατανοούσαν ότι στον Αδη δεν βρισκόταν ένας συνηθισμένος νεκρός, που είχε υποκύψει στον καθολικό νόμο της φυσικής νεκρώσεως, αλλά ένας νεκρός αλλοιώτικος, παράδοξος! Αυτός ήταν εκεί με την «θεοϋπόστατόν» του ψυχή νεκρός «ζωαρχικότατος»• νεκρός που έσφυζε από ζωήν! Νεκρός παντοδύναμος! Νεκρός, που δεν είχε καμιά σχέση με τον θάνατο! Νεκρός, που όμως ήταν αρχηγός της ζωής και της Αναστάσεως. Στη νέκρωση εκείνη του Υιού και Λογου του Θεού ο θάνατος, αν και ήταν πραγματικός και αληθινός, όμως, όσον αφορά τη δύναμη και τις συνέπειές του, ήταν γεγονός ασήμαντο.

Το συγκλονιστικό γεγονός ήταν ότι Αυτός ο «ζωαρχικότατος» νεκρός εθανάτωσε εκείνη την κοσμοϊστορική ώρα τον θάνατο και συνέτριψε τα δεσμά του άδου!…

Κι εμείς οι θνητοί που γευόμαστε τούς καρπούς της νίκης Σου ομολογούμε με δέος και άφατη ευγνωμοσύνη• Απερίγραπτε, άκτιστε, ανερμήνευτε, απεριόριστε Κυριε, προσκυνούμεν τα Παθη και την ταφήν Σου• υμνούμε και δοξάζουμε την αγία Ανάστασή Σου!

Από το περιοδικό «Η δράσις μας», τεύχος Απριλίου 2004.

Κατηγορίες: Άρθρα, Κυριακοδρόμιο (προσέγγιση στο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής και των Μεγάλων Εορτών), Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.