«Και προς τάφον επείγεται…»
Την Παρασκευή 18 Αυγούστου η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί στο καθολικό της μονής από τους Μητροπολίτες Αττικής Ιάκωβο, Πειραιώς Χρυσόστομο, Ύδρας Ιερόθεο, με τη συμμετοχή 70 περίπου κληρικών και μοναχών και πλήθους λαϊκών που κατέκλυσαν όλο το χώρο του ησυχαστηρίου. Με έκδηλη τη συγκίνηση ο Μητροπολίτης Πειραιώς θα αναμνησθεί την πρώτη του γνωριμία και τη συμβουλή του Καλαβρύτων Τιμοθέου: «Όρθριζε προς αυτόν…» Θα μιλήσει για τις αρετές του, την πραότητα, την ταπείνωση, τη γλυκύτητα του προσώπου του, τη φιλανθρωπία του. Την ώρα αυτή ο κ. Α. ομολογεί πως τον είδε να σηκώνει το χέρι του και να ευλογεί τον κόσμο.
Μετά τον ασπασμό το κουρασμένο, ταλαιπωρημένο αλλά αγιασμένο σκήνωμα του γέροντα, εναπετέθη στον τάφο, εκεί που ήταν η μυγδαλιά… Όταν τον έβγαλαν από το φέρετρο, μέσα σε σεντόνι το σώμα του λύγισε αφήνοντας όλους έκπληκτους. Εναπετέθη στα σπλάχνα της μητέρας γης ζεστό και εύκαμπτο, αν και είχαν περάσει τόσες ώρες.
Πάνω ένα καντηλάκι καίει ακοίμητο και μια μαρμάρινη πλάκα σκεπάζει το σκήνωμά του. Η προφητεία του Ησαΐα, γραμμένη κάτω από το όνομα του γέροντα, ευαγγελίζεται και κηρύττει «περί της εν ημίν ελπίδος».
«Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις».
Σαν επικήδειος.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1967, λίγες μέρες μετά την κοίμηση του π. Αθανασίου, οι γερόντισσες στη Μονή Φανερωμένης έλαβαν μια συλλυπητήρια επιστολή από τον ιερομόναχο της Πάτμου π. Αμφιλόχιο Μακρή. Η επιστολή αυτή δείχνει το σεβασμό του γέροντος Αμφιλόχιου προς τον π. Αθανάσιο. Παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή, που θα μπορούσε να είναι και επικήδειος λόγος.
Πάτμος, 6 Σεπτεμβρίου 1967
Αγαπηταί μοι εν Χριστώ Αδελφαί,
Επληροφορήθημεν προς τινός μετά βαθυτάτης λύπης ότι ο αγαπητός ημίν εν Χριστώ Αδελφός και πολυσέβαστος πνευματικός Πατήρ ημών εκοιμήθη αφού υπέμεινε καρτερικώτατα επί αρκετόν χρόνον την εκ της ασθενείας του δοκιμασίαν εις το Θεραπευτήριον «Ευαγγελισμός».
Ο αείμνηστος εκλεκτός Πατήρ ημών και Ποιμήν της Εκκλησίας του Χριστού ήτο μία μεγάλη απώλεια δι’ ολόκληρον την Εκκλησίαν της Ελλάδος καθότι ήτο δι’ αυτήν ο στοργικώτατος Πατήρ, ο ακάματος εργάτης του θείου Αμπελώνος, ο ακέραιος ιερουργός, ο άγιος Ποιμήν, ο σεμνός λευΐτης.
Δικαίως λοιπόν και σεις, αγαπηταί μοι εν Κυρίω Αδελφαί, θα ευρίσκεσθε εις μεγάλην θλίψιν δια την έλλειψιν τοιούτου πνευματικού Πατρός όστις επί μακρόν αφανώς και πολυτρόπως εκοπίασε και ηγωνίσθη προσευχόμενος δια τας ψυχάς υμών και ολοκλήρου του Ποιμνίου του.
Είναι προς τούτοις πολύ παρήγορον όντως το ότι αφήκεν εις υμάς ιδιαιτέρως ως μίαν ιεράν Παρακαταθήκην την Αγίαν Μονήν της Παναγίας μέσα εις την οποίαν θ’ ακτινοβολή πάντοτε ζωντανόν το άφωνον κήρυγμα του χριστιανικού παραδείγματός του, προσέτι δε και το ιερόν αυτού σκήνωμα με τας θερμάς πατρικάς ευχάς του αι οποίαι θα συνεχίσουν να συνοδεύουν τας επικλήσεις και προσευχάς σας κατά τας ώρας των ιερών ακολουθιών, όπου το πνεύμα του θα ίπταται πολύ πλησίον σας δια να σας ενδυναμώνη, να μυσταγωγή, να νουθετή. Θα συμπροσεύχεται δε εκ της νέα εν ουρανοίς μονής του μαζί με τας αφιερωμένας ψυχάς σας εις την λατρείαν του εν αγίοις αναπαυομένου Θεού ημών, και θα προσφέρη μεθ’ υμών και υπέρ υμών την θυσίαν εν τω επουρανίω θυσιαστηρίω.
Μείνατε όθεν πισταί και σταθεραί εις όσα ηκουύσατε και εδιδέχθητε λόγω και έργω υπ’ αυτού, ομοφρονούσαι και εργαζόμεναι το αγαθόν προς πάντας εν τω συνδέσμω της ειρήνης, της αγάπης και της μακροθυμίας.
Με την τοιαύτην πολιτείαν σας εκτός της ιδικής σας ευτυχίας και πνευματικής προκοπής ,θ’ αναπαύεται και το πνεύμα του πνευματικού υμών Πατρός πράγμα που θ’ αποτελή την γνησιωτέραν εκδήλωσιν της προς αυτόν βαθείας ευγνωμοσύνης και αφοσιώσεως.
Συμμετέχων εις το βαθύτατον πένθος σας εύχομαι όπως ο Κύριος αναπαύση αυτόν μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων, δοξάζων αυτόν και εν ουρανοίς όπως εδόξάσε και τον βίον αυτού επί της γης, και όπως ευμενώς προσδέχεται τας υπέρ υμών των τέκνων του προσευχάς του εν τω επουρανίω πλέον θυσιαστηρίω προσφερομένας, υμών δε γλυκάνη τον πόνον και ενισχύση τας καρδίας εις την δοκιμασίαν ταύτην.
Εις την θλίψιν υμών συμμετέχουσαι ομοίως η Γερόντισσα μετά των Αδελφών του Ευαγγελισμού εύχονται θερμώς όπως η Χάρις του Κυρίου πλουσίως επισκιάση το έργον της Αγίας Μονής σας και επιδαψιλεύση την εξ ύψους παρηγορίαν και ενίσχυσιν εις υμάς και τας μεθ’ υμών αδελφάς.
Με πατρικάς ευχάς και ευλογίας
Αμφιλόχιος Μακρής, Ιερομόναχος.
Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
