Μία εκπληκτική ησυχία επεκράτησεν επί πολλάς ημέρας μεταξύ των τομέων των υψωμάτων Ντίκ και Χάρρυ. Δια τους εμπείρους στρατιωτικούς ήσαν φανερά τα σημεία. Κάποιος από τους αντιπάλους συνεκέντρωνε δυνάμεις δια να εκδηλωθή αιφνιδιαστικώς την ώραν, που θα έκρινε κατάλληλον.
Αι αμερικανικαί υπηρεσίαι πληροφοριών δεν έμειναν, φυσικά, άπρακτοι. Αναγνωριστικά αεροπλάνα ήρχισαν να εξερευνούν σπιθαμήν προς σπιθαμήν την εχθρικήν περιοχήν. Και ελάμβανον αεροφωτογραφίας, παρά τον κίνδυνον των αντιαεροπορικών πυροβόλων. Αι υπηρεσίαι κατασκοπείας συνέλεξαν και αυταί τας πληροφορίας των από πατριώτας Κορεάτας, οι οποίοι ευρίσκοντο εις την άλλην πλευράν των εχθρικών γραμμών. Όλα αυτά εμελετήθησαν και κατόπιν προσεκτικής κριτικής ιδού το συμπέρασμα:
Πέντε ολόκληρα κινεζικά συντάγματα, δυνάμεως 16 έως 18 χιλιάδων ανδρών, είχον συγκεντρωθή δια να προσβάλλουν μίαν περιοχήν, την οποίαν υπερήσπιζον μόνον δύο τάγματα. Τον αριστερόν τομέα της περιοχής, εις τον οποίον περιελαμβάνετο και το ύψωμα Ντικ, κατείχε το Ελληνικόν τάγμα. Τον δεξιόν τομέα με το ύψωμα Χάρρυ κατείχεν αμερικανικόν τάγμα του 15ου Συντάγματος.
Και ετίθετο το αγωνιώδες ερώτημα εις τους συμμάχους και τους ημετέρους στρατιωτικούς: Ποίον από τα δύο υψώματα θα επεχείρει να καταλάβη ο εχθρός; Το Ντικ ή το Χάρρυ; Και τα δύο παρείχον σημαντικά πλεονεκτήματα εις τον εχθρόν, ώστε ήξιζε να προσπαθήση να τα καταλάβη.
Τα πράγματα απέδειξαν, ότι οι Κινέζοι ανεζήτησαν το αδυνατώτερον σημείον.
Ο λοχαγός Τζαϊδάς, διοικητής του 1ου λόχου, ο οποίος κατείχε το κέντρον της Ελληνικής παρατάξεως, συνέστησεν ιδιαιτέρως εκείνας τας ημέρας να αυξήσουν περισσότερον τα μέτρα ασφαλείας. Οι υπολοχαγοί Αλεβίζος, Μπουζής και Χρυσός παρηκολούθουν αγρύπνως τας θέσεις της μάχης. Ενώ ο υποδιοικητής Καφφάτος ανέλαβε να παρακολουθή και συμπληρώνη τας ενεργείας των.
Οι Κινέζοι απεφάσισαν να επιχειρήσουν την κατάληψιν του υψώματος Ντικ. Εξέλεξαν την αριστεράν πλευράν του Ντικ, την οποίαν εθεώρουν ως την περισσότερον ευπρόσβλητον και κατάλληλον δι’ αιφνιδιασμόν. Όπισθεν των ολιγαρίθμων προφυλακών ηκολούθουν αι κύριαι δυνάμεις του εχθρού, αποτελούμεναι από τρία τάγματα. Ακριβώς όμως εις εκείνο το σημείον ο υπολοχαγός Μπουζής είχε τοποθετήσει δύο φυλάκια εις απόστασιν 70 μέτρων εο εν από το άλλο. Εις το πρώτον ευρίσκοντο οι στρατιώται Μπάτζογλου, Θεοδώρου και Ζαβαλιάρης. Και εις το δεύτερον ήσαν οι στρατιώται Μπρικόρης, Κορομηλάς και Τζελάκης.
Πρώτος αντελήφθη τους Κινέζους ο Μπάτζογλου. Ειδοποίησε τους συντρόφους του και είχε το θάρρος να αφήση τους δύο πρώτους Κινέζους ανιχνευτάς να τον πλησιάσουν εις τα δέκα μέτρα. Και την κατάλληλον στιγμήν εξαπέστειλε δύο σφαίρας. Η πρώτη εύρε τον ένα Κινέζον εις την κοιλίαν. Ο άλλος, όταν είδε τον σύντροφόν του να πίπτη, έστρεψε αποτόμως δια να φύγη. Εκείνην την στιγμήντον εύρεν η δευτέρα σφαίρα του Μπάτζογλου και τον εφόνευσε. Σχεδόν αμέσως ήρχισε να βάλλη ο Θεοδώρου με το πολυβόλον του και ο Ζαβαλιάρης με το αυτόματον. Ηκολούθησαν και τα πυρά του δευτέρου φυλακίου. Και με τον τρόπον αυτόν η πρώτη ομάς του εχθρού διεσκορπίσθη κακή κακώς.
Οι Κινέζοι όμως ήσαν αποφασισμένοι να προχωρήσουν οπωσδήποτε, αφού μάλιστα ήσαν υπέρτεροι αριθμητικώς. Κατέλαβον λοιπόν θέσεις και ήρχισαν να ρίπτουν χειροβομβίδας και να απαντούν με ριπάς αυτομάτων όπλων. Ένας μάλιστα ερυθρός επλησίασε συρόμενος την θέσιν του Μπάτζογλου και έρριψε μίαν χειροβομβίδα. Συνέβη τότε εν από τα σπανιώτερα πολεμικά περιστατικά. Καθώς ο Μπάτζογλου εκάθητο μέσα εις εν χωμάτινον κοίλωμα, βάθους 50 εκατοστών, η χειροβομβίς έπεσεν ακριβώς ανάμεσα εις τα σκέλη του. Χωρίς να χάση την ψυχραιμίαν του, την ήρπασεν αστραπιαίως και την έστειλε οπίσω. Η χειροβομβίς εξερράγη άνω της κεφαλής του Κιτρίνου, ο οποίος επλήρωσεν ούτω ακριβά το θράσος του.
Ενώ συνεχίζεται η μάχη, αι μεγάλαι κινεζικαί δυνάμεις, αι οποίαι ηκολούθουν τας προφυλακάς, προσεπάθησαν να κινηθούν προς τα εμπρός. Σκοπός των ήτο να συντρίψουν την αντίστασιν των εξ γενναίων. Η κίνησις αύτη συνωδεύθη με τρομακτικήν βροχήν βλημάτων όλμων. Εστρέφετο δε όχι μόνον εις την περιοχήν των φυλακίων, αλλά και εις ολόκληρον τον τομέα του 1ου λόχου. Ο σκοπός των ήτο φανερός: να εμποδίσουν πάσαν ενίσχυσιν των φυλακίων. Συνέβη όμως εντελώς το αντίθετον: Οι όλμοι του λόχου και του τάγματος εσχημάτισαν πύρινον τείχος, το οποίον αι κινεζικαί δυνάμεις ήτο αδύνατον να υπερβούν. Αντιθέτως, ο ανθυπολοχαγός Καμενίτσας ηδυνήθη να σπεύση με 20 στρατιώτας και να ενισχύση τα φυλάκια.
Μόλις έφθασαν αι ενισχύσεις, οι Έλληνες επετέθησαν με την σειράν των. Οι Κινέζοι ήρχισαν τότε να εξασθενούν και να χάνουν το θάρρος των προ της Ελληνικής ανδρείας. Τρομοκρατημένοι από την μανίαν των μαχητών της, συνέλεξαν τους νεκρούς και τους τραυματίας των, όσους ηδυνήθησαν, και ετράπησαν εις άτακτον φυγήν.
Κάποτε εκόπασεν η μάχη και ο ανθυπολοχαγός Καμενίτσας, κατά διαταγήν του λοχαγού Τζαϊδά, εξηρεύνησε με προφανή κίνδυνον το πεδίον της μάχης. Ήτο κατεσπαρμένον από Κινέζους νεκρούς και τραυματίας και από άπειρον πολεμικόν υλικόν.
Θα ενθυμήσθε ασφαλώς τους δύο πρώτους Κινέζους ανιχνευτάς, οι οποίοι εκτυπήθησαν εξ αποστάσεως 10 μέτρων. Μόλις επήγαν οι στρατιώταί μας να τους παραλάβουν, ο τραυματισμένος εις την κοιλίαν τους έρριψε μίαν χειροβομβίδα. Ήτο όμως εξηντλημένος από την αιμορραγίαν και η χειροβομβίς του δεν υπερέβη το εν μέτρον. Ο ανόητος με την πράξίν του αυτήν εύρεν ευκαιρίαν να γνωρίση την περίθαλψιν των ελευθέρων ανθρώπων.
Αφού οι Κινέζοι αντελήφθησαν ότι ήτο αδύνατος η κατάληψις του Ντικ, μετά την αποτυχία των, επετέθησαν την επομένην με όλας τας δυνάμεις των εναντίον του Χάρρυ. Τέσσαρας λυσσώδεις επιθέσεις ενήργησαν την εσπέραν εκείνην και τρεις φοράς κατέλαβον την κορυφήν, αλλά ισάριθμοι αμερικανικαί αντεπιθέσεις τους ηνάγκασαν να αποχωρήσουν.
Όταν εξημέρωσεν, η Αστερόεσσα – η Αμερικανική σημαία – εξηκολούθει να κυματίζη εις την κορυφήν το υψώματος. Εφαίνετο ως να έστελλε τους χαιρετισμούς της εις την Ελληνικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν εις την κορυφήν του Ντικ.
Εφημερίς «Στρατιωτικά Νέα» Φ. Θωμόπουλος (Διασκευή).
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
