(Ἡ βιογραφία τοῦ π. Γεωργίου γράφτηκε ἀπό τόν υἱό τοῦ Γρηγόριο
καί συμπληρώθηκε ἀπό μαρτυρίες τοῦ ἀδελφοῦ του π. Θεοδώρου.)
Ὁ Γεώργιος γεννήθηκε στίς 4 Νοεμβρίου 1929 στό Κρίμσκι Ρωσσίας ἀπό τόν Θεόδωρο Χαραλαμπίδη καί τήν Βασιλική. Εἶχε ἄλλα ἕξι ἀδέλφια: τόν Δημήτριο, τόν Ἀναστάσιο, τόν Θεόδωρο, τήν Σοφία, τήν Κυριακή καί τήν Ματρώνα.
Ὁ πατέρας του Θεόδωρος τοῦ Γεωργίου, ἦταν καπνέμπορος στό Νοβοροσίσκι μέ 70 Ρωσσίδες ἐργάτριες. Καλλιεργοῦσε 500 στρέμματα καπνοχώραφα καί ἐπεξεργαζόταν τόν καπνό.
Ὁ Γεώργιος ἀγαποῦσε ἀπό μικρό παιδί τόν Θεό. Τήν βαθειά του πίστη τοῦ τήν ἐμφύτευσε ἡ θεοσεβής μητέρα του Βασιλική, πού τόν δίδαξε τήν ἀδιάλειπτη προσευχή ἀπό μικρό παιδί.
Τό 1932 πρόσφυγες ἦλθαν στόν Πειραιᾶ καί ἀμέσως μετά ἐγκαταστάθηκαν στήν Δράμα καί κατόπιν στίς Κρηνίδες Καβάλας. Ἦταν μέν πλούσιοι πρόσφυγες, ἀλλά ἀντιμετώπισαν δυσκολίες ἐπιβίωσης, ἀφοῦ τά κεφάλαια πού ἔφεραν σέ ρωσσικά χρήματα δέν ἔγιναν δεκτά ἀπό τήν Τράπεζα, ὁπότε καί ἐπτώχευσαν. Ἔτσι ἐπιβίωσαν, χάριν στήν φροντίδα τοῦ ἱερέα τῆς περιοχῆς.
Ἡ μητέρα του τόν μικρό Γεώργιο τόν ξυπνοῦσε τά μεσάνυχτα γιά νά προσευχηθοῦν. Καί συνέβαινε τό ἑξῆς παράδοξο. Ἐπειδή δέν ἔβρεχε τότε, μετά τήν νυχτερινή προσευχή, τό πρωΐ τά χωράφια τῆς οἰκογένειάς τους ἦταν ποτισμένα, ἐνῶ τά συνορεύοντα γύρω-γύρω ἦταν σκασμένα ἀπό τήν ξηρασία. Τό γεγονός προκαλοῦσε θαυμασμό τῶν γειτόνων.
Ὁ Γεώργιος ὅταν ἦταν στήν παιδική ἡλικία ἔκανε αὐτοσχέδια ἱερά σκεύη καί μάζευε τους φίλους του κάνοντας ἀναπαράσταση τῆς θ. Λειτουργίας, ὡς ἱερέας ὁ ἴδιος. Τίς Κυριακές μάζευε τούς φίλους του καί τούς ἔβαζε στήν γραμμή, ὁδηγώντας τους στήν Ἐκκλησία.
Ἀγαποῦσε πολύ τόν μοναχισμό, ἀλλά ὁ πατέρας του δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά γίνη μοναχός. Σπούδασε στήν Ἐκκλησιαστική Σχολή τῆς Ξάνθης. Ἀπεφοίτησε καί ἀφοῦ νυμφεύθηκε τήν Παρθένα Σελαλμαζίδου, κόρη τοῦ ἱερέως Ἰωάννου Σελαλμαζίδη, ποντιακῆς καταγωγῆς, χειροτονήθηκε διάκονος στήν Ἱερά Μητρόπολη Ξάνθης. Ἀπέκτησε ἑπτά παιδιά. Ἡ Βασιλική ἀπεβίωσε ἀπό ἰατρικό λάθος, ἡ Δέσποινα ἀπέκτησε 4 τέκνα, ὁ ἱερέας Θεόδωρος ἔγγαμος χωρίς τέκνα, ἐγώ ὁ Γρηγόριος 3 τέκνα, ἡ Μαρία 3 τέκνα, ὁ Θεοδόχος 3 τέκνα καί ἡ Βασιλική πού πῆρε τό ὄνομα τῆς ἤδη ἀποθανούσης πρώτης ἀδελφῆς της, ἄγαμη.
Ὅταν φοιτοῦσε στήν Ἐκκλησιαστική Σχολή Ξάνθης τήν περίοδο τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς, ἦρθαν οἱ κουμμουνιστοσυμμορῖτες γιά παιδομάζωμα καί διέταξαν ἔξω ἀπό τήν αὐλή τῆς Σχολῆς νά βγοῦν οἱ μαθητές καί νά τούς ἀκολουθήσουν. Ὁ Διευθυντής τῆς Σχολῆς, π. Ἀθανάσιος Παντοκρατοριανός, μαζί μέ τόν πατέρα του τούς παραπληροφόρησε ὅτι δῆθεν εἶναι ναρκοπεδευμένο τό μέρος ἀπό τόν στρατό καί θά σκοτώνονταν ὅλοι οἱ μαθητές καί αὐτοί, ἄν ἔβγαιναν ἔξω νά τούς ἀκολουθήσουν. Ἔκανε ἕνα τέχνασμα ὁ Διευθυντής καί γιά νά ἀποδείξη ὅτι λέει ἀλήθεια, ἔρριξε ἕνα σκυλάκι μαζί μέ μία χειροβομβίδα καί πίστευσαν οἱ ἀπαγωγεῖς ὅτι εἶναι ναρκοπεδευμένο τό μέρος καί ἔτσι ἐγκατάλειψαν τό ἄνομο σχέδιό τους καί ἔφυγα. Ἔτσι γλύτωσαν οἱ μαθητές τό παιδομάζωμα μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Ὡς διάκονος ἀνέλαβε καθήκοντα πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ξάνθης ἐπί ἀρχιερατείας Ἐπισκόπου κ. Ἀντωνίου. Ὑπηρέτησε ὡς Ἱερεύς στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἐλευθερίου, πού τόν ἐπέκτεινε.
Ὅταν χειροτονήθηκε ἱερέας, κάποτε πῆγε νά καταλύση τό ὑπόλοιπο τῆς θ. Κοινωνίας καί ἀντίκρυσε ἔκπληκτος τό Ἅγιο Ποτήριο νά ἔχη μέσα αἷμα καί σάρκα. Ρώτησε τότε τόν Ἐπίσκοπο του τί πρέπει νά πράξη κι ἐκείνος τοῦ εἶπε νά τό καταλύση.
Θερμός στήν πίστη ἔχαιρε ἐκτιμήσεως καί ἀπό τους Χοτζάδες τῆς Ἐπαρχίας. Μέ ἐπαφές πού εἶχε, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δημιουργούσε σέ κάποιους τήν ἐπιθυμία νά ἐκχριστιανισθοῦν. Ἀπέδειξε μέ ἕνα παράδειγμα τήν ὀρθότητα τῆς χριστιανικης πίστης ὡς ἑξῆς: Διάβασε Ἁγιασμό καί πρότεινε στόν Χότζα νά διαβάση καί ἐκεῖνος κατά τήν πίστη του. Ἀσφάλισαν κατόπιν τά διαβασμένα ὕδατα στόν Μιναρέ μέ δύο κλειδιά. Μετά ἀπό ἡμέρες ἔφεραν ἕνα κατσίκι διψασμένο νά πιῆ νερό ἀπό τόν «ἁγιασμό» τοῦ Χότζα. Τό ζῶο ἀφοῦ μύρισε τό νερό, ἀνέτρεψε τό δοχεῖο μέ τά κέρατά του. Κατόπιν τό ἔβαλαν νά δοκιμάση ἀπό τόν ἁγιασμό τοῦ παπα-Γιώργη. Τό ζῶο ἀφοῦ μύρισε τόν ἁγιασμό, βύθισε ὅλο τό κεφάλι του στό νερό καί ἤπιε ὅλο τόν ἁγιασμό.
Ὁ Χότζας, ὅταν εἶδε τό θαῦμα, ζήτησε νά γίνη χριστιανός. Ὅταν τό πληροφορήθηκαν καί οἱ ἄλλοι Χοτζάδες, ἀποφάσισαν νά βαπτισθοῦν. Μόλις ὅμως τό ἔμαθε ὁ Μουφτῆς τό γεγονός, ζήτησε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο τήν ἐκτόπιση τοῦ παπα- Γιώργη, τήν διάψευση τοῦ γεγονότος καί τήν διακοπή ἐπαφῶν μέ τους Χοτζάδες.
Ὁ Μητροπολίτης ζήτησε ἀλλάγή τακτικῆς ἀπό τόν παπα-Γιώργη γιά εὐνόητους λόγους, ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε στήν ὁμολογία του. Ζήτησε γιά τόν λόγο αὐτό νά ὑπηρετήση στό στράτευμα, ὥστε νά ἀπομακρυνθῆ. Ἔτσι μέ συστατική ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου καί Βασιλικό Διάταγμα κατετάγη ὡς Ὑπολοχαγός στό Σῶμα Στρατιωτικῶν Ἱερέων. Ὑπηρέτησε ἐπί δεκαπενταετία στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις μέ ἀγάπη καί θεῖο ζῆλο. Μεγάλη ἦταν ἡ προσφορά του στήν στρατευομένη νεολαία. Ὑπηρέτησε στό Κιλκίς, στήν Καβάλα καί στό 424 Στρατιωτικό Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης.
Ὅταν ὑπηρετοῦσε στό στράτευμα, ἕνας συνταγματάρχης, ὀνόματι Κατωπόδης, κατά τήν διάρκεια στρατιωτικῆς ἄσκησης, βγῆκε τήν νύχτα ἀπό τήν σκηνή του καί ὅταν γύρισε εἶχε στραβώσει 900 μοῖρες τό στόμα του. Στό νοσοκομεῖο παρά τίς προσπάθειες τῶν γιατρῶν δέν θεραπεύτηκε. Ὁ παθών κάλεσε τόν παπα-Γιώργη νά τόν διαβάση. Ἐπειδή κατά τήν ἄποψη τοῦ παπα-Γιώργη εἶχε ὑποστῆ ἐπίθεση κακοῦ πνεύματος, τοῦ διάβασε ἐξορκισμό κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁποίου οἱ γιατροί γελοῦσαν λέγοντας ὅτι εἶναι ψύξη καί εἶναι περιττός ὁ κόπος. Ὅταν ἔφτασε στό σημεῖο «δαιμόνιον ἀκάθαρτον ἔξελθε, φύγε, δραπέτευσον», ἴσιαξε τό στόμα τοῦ ἀσθενοῦς, πού εἶπε ἔκπληκτος «νάτος, νάτος πάτερ φεύγει», καί περιέργραφε τόν δαίμονα μέ χρῶμα κόκκινο καί μέ κέρατα.
Τό 1969 ἦλθε σέ προσωπική δημόσια ἀντίθεση μέ τόν δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο ἐνώπιον χιλιάδων λαοῦ. Τοῦ ζήτησε νά ἐπαναφέρει τήν χώρα στό Κοινοβουλευτισμό, νά ἐπαναφέρη τούς ἐξόριστους, διότι ἄλλως εἶναι ἐπίορκος. Ὁ δικτάτωρ τόν μετέθεσε δυσμενῶς στόν Ἕβρο καί σύντομα τόν ἀπέλυσε γιά τήν ἀντιδικτατορική του δράση μέ προσωπική διαταγή.
Τό θέμα ἀποκαταστάσεώς του ἦλθε ἀργότρερα στήν Βουλή, ἀλλά δέν διακαιώθηκε, παρ’ ὅτι ζητήθηκε κατά πλειοψηφίαν ἀπό ὅλα τά κόμματα. Δύο φορές θῦμα μοναδικό, χωρίς δικαίωση.
Μετά τήν ἀπόλυσή του ἀπό τό στράτευμα ἔμεινε ἀρκετό χρονικό διάστημα ὡς ἀνεπιθύμητος σέ διαθεσιμότητα, χωρίς ἐνορία καί μισθό, παρά τό ὅτι ἦταν πολύτεκνος καί κατά πάντα ἄξιος καί καλλίφωνος ἱερέας.
Ἀκολούθησε ἡ πρόσληψή του ἀπό τόν Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παῦλο, στήν ἐνορία τοῦ Διαβατοῦ. Ἐκεῖ συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μία ἐνορίτισσα, βοηθός στό πνευματικό ἔργο τῆς Ἐνορίας, ἀπεβίωσε ἔξαφνα. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, καί ἐνῶ εὑρισκόμουν μαζί του στήν Βέροια, πληροφορηθήκαμε τά περί θανάτου ἀπό κάποιον ἐνορίτη. Μέ ρώτησε ὁ πατέρας μου, ἄν ἤθελα νά πᾶμε νά τήν ἀναστήσουμε. Ἐγώ (Γρηγόριος) ἀπορημένος ρώτησα, ἄν μποροῦμε νά τήν ἀναστήσουμε καί μοῦ ἀπάντησε: ΄΄Καί βέβαια μποροῦμε΄΄. Τότε συμφώνησα καί ἀναχωρήσαμε ἀμέσως γιά τό χωριό.
Μπήκαμε στόν Ἱερό Ναό γιά νά πάρη Μεγάλο Ἁγιασμό καί τήν θ. Κοινωνία. Κρατῶντας ἐγώ ἕνα κερί ἀναμμένο, πήγαμε στό σπίτι τῆς θανούσης. Ἐκεῖ ἀντικρύσαμε τόν γιατρό, πού μετά τήν νεκροψία ἐξέδωσε τό πιστοποιητικό θανάτου. Ὁ γιατρός μᾶς ἀποδοκίμασε λέγοντας ὅτι ἔχει παγώσει τό λείψανο καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ θ. Κοινωνία στό νεκρό. Ὁ πατέρας μου τόν πληροφόρησε ὅτι θά τήν ραντίση μέ Ἁγιασμό παρά τήν ἀντίρρηση τοῦ γιατροῦ.
Ἀπευθύνθηκε στήν θανοῦσα μέ τά ἑξῆς λόγια: ΄΄Φωτεινή, ἄνοιξε τά μάτια σου΄΄, καί ἀμέσως τήν ράντισε. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος!, ἄνοιξε τά μάτια της. Στήν συνέχεια τήν πρόσταξε: ΄΄Φωτεινή, ἄνοιξε τό στόμα σου΄΄, καί ἐκείνη τό ἄνοιξε. Τήν κοινώνησε τά Ἄχραντα Μυστήρια καί ἡ Φωτεινή σηκώθηκε καί κάθησε . Ὁ γιατρός καί οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ἄφωνοι μπρός στή θεία δύναμη. Ἔκτοτε ἔζησε ἄλλα 17 ἔτη ἀκόμη καί συνέχιζε ὡς ὑπερήλικη νά βοηθᾶ στόν Ναό.
Δόξα στόν Κύριο πού μέ ἀξίωσε καί μέ ἐλέησε νά ζήσω αὐτό τό σπάνιο γεγονός, πού ὅλοι στό χωριό τό γνωρίζουν καί τό βεβαιώνουν. Ζεῖ ἀκόμη ἡ κόρη της ἡ κυρία Ἑλένη Παπαδοπούλου- Μουρατίδου τοῦ Γεωργίου, πού ἦταν παροῦσα στήν νεκρανάσταση τῆς μητέρας της.
Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἦταν καλός, ἔβλεπε ὁ παπα-Γιώργης στό κεφάλι του φωτοστέφανο, ἐνῶ στόν κακό κέρατο στό κεφάλι του. Πολλές φορές διάβαζε ἀνθρώπους ἀπό ἀπόσταση καί θεραπευόταν ἀμέσως.
Προσευχόταν ἀδιαλείπτως ὅ,τί καί ἄν ἔκανε καί κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καί μέ τό κομποσκοίνι. Ἡ βασική προσευχή του ἦταν ἡ Εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν μέ». Ὅταν δέν εἶχε ἐνοριακά καθήκοντα, ἔκανε Ὄρθρο, Ἑσπερινό, Ἀπόδειπνο, Παρακλήσεις, Ἁγιασμούς, Εὐχέλαια στό σπίτι. Ὅταν ἀναφερόταν στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, δέν ἔλεγε ποτέ ὁ Χριστός, ἀλλά ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὅταν συνάντησε τόν π. Ἄνθιμο τόν Πνευματικό στήν Ἁγία Ἄννα, ὁ π. Ἄνθιμος τοῦ εἶπε: «Παιδί μου, ἐσύ δέν σταματᾶς νά προσεύχεσαι ποτέ!». Στήν θ. Λειτουργία στό «Σέ ὑμνοῦμεν…» γονάτιζε καί ἀκουμποῦσε τό πρόσωπό του στό ἔδαφος.
Κρατοῦσε τίς νηστεῖες ὅλες καί «θεοδώριζε», δηλαδή μία ἑβδομάδα δέν ἔτρωγε καί δέν ἔπινε τίποτε. Ἔκανε τρόπον τινά δῶρο στόν Θεό τόν κόπο τῆς νηστείας.
Ἦταν ἀφιλοχρήματος καί ἐλεήμων.
Γνώριζε Βυζαντινή Μουσική καί ἦταν πολύ καλλίφωνος. Τά μικρά παιδιά τά ἔφερνε στό Ψαλτήρι γιά νά μάθουν νά ψάλλουν.
Γνώριζε ἁγιογραφία καί ψηφιδωτό.
Ἦταν πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δέν καλλωπιζόταν καί συνιστοῦσε καί στους συναδέλφους του νά πράττουν τό ἴδιο.
Ἦταν Πνευματικός-ἐξομολόγος καί εἶχε πολλά πνευματικά τέκνα.
Στό Νοσοκομεῖο ΑΧΕΠΑ πού νοσηλεύτηκε κάποτε, συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός. Ἤμουν παρών καί ἡ ἀδελφή μου Βασιλική, ὅταν ἕνας δημοσιογράφος ἐξ Ἀθηνῶν μέ τό ὄνομα Τόλης μέ βαρύ ἐγκεφαλικό, κατέληξε ἐγκεφαλικά νεκρός. Οἱ γιατροί πληροφόρησαν τήν σύζυγό του, ὅτι θά τόν ἀποσυνδέσουν ἀπό τά μηχανήματα καί πρέπει νά εἰδποιήση τό γραφεῖο κηδειῶν νά τόν παραλάβη. Τότε ἡ γυναῖκα του γεμάτη ἐλπίδα καί πόνο ζήτησε βοήθεια ἀπό τόν πατέρα μου, διοτι ἀγαποῦσε πολύ τόν θανόντα.
Θέλοντας νά κάνη μετόχους τοῦ θαύματος ὅλους τούς παρισταμένους ἀσθενεῖς ρώτησε, ἄν θέλουν νά προσευχηθοῦν μαζί του, ὥστε ὁ Τόλης νά σηκωθῆ καί νά φάη μαζί τους τό μεσημεριανό φαγηγό, καί δέχθηκαν. Ὅλοι μαζί προσευχήθηκαν καί ὁ θανών ἄνοιξε τά μάτια του. Οἱ γιατροί βεβαίωσαν τήν πλήρη θεραπεία του λέγοντας ἔκπληκτοι : «Ἕνας ὁ Λάζαρος καί ἔνας ἐσύ Τόλη». Ζήτησε ὁ ἀναστάς νά φάη καί ἔφυγε δοξάζοντας τόν Θεόν.
Ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στό χωριό Βαλτοχώρι Βεροίας. Ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ τόν παρεκάλεσε νά τόν εὐλογήση γιά νά κερδίση τό ΠΡΟ-ΠΡΟ μέ τήν συμφωνία τά μισά πού θά κερδίση θά τά δώση στήν Ἐκκλησία. Δίστασε ὁ πατέρας μου, διότι προεῖδε ὅτι ὁ πρόεδρος δέν θά τηρήση τόν λόγου. Ὁ πρόεδρος ἐπέμενε ὅτι θά τηρήση τόν λόγο του. Τελικά τόν εὐλόγησε καί τό θαῦμα ἔγιεν. Κέρδισε 1.500.000 δραχμές.
Ὁ πατέρας τοῦ ζήτησε νά παραδώση στήν ἐκκλησιαστική ἐπιτροπή τό 50%, ὅμως ὁ πρόεδρος ἀρνήθηκε μέ τήν δικαιολογία, ὅτι θά τά παίξη ὅλα ξανά καί θά κερδίση περισσότερα, ὅπως ὁ ἄφρων πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔτσι ὁ πρόεδρος παρέβη τήν συμφωνία τους καί, ὅπως ἦταν φυσικό καί τόν εἶχε προειδοποιήσει ὁ πατέρας μου ὅτι θά τά παίξη ὅλα καί θά τά χάση ὅλα, ἔτσι καί ἔγινε. Τά ἔχασε ὅλα.
Μία ἡμέρα πληροφορηθήκαμε τόν θάνατο κάποιου συγγενῆ σέ νοσοκομεῖο ἔπειτα ἀπό ἐγχείρηση. Τοῦ εἶχαν ἀφαιρέσει τό πεπτικό σύστημα. Πήγαμε μαζί στό σπίτι του καί πρίν τόν διαβάση μέ πῆρε στό διπλανό δωμάτιο καί μέ ρώτησε ἄν θέλω νά τόν ἀναστήσωμε. Ἐγώ εἶχα μία ἀπορία· ἀφοῦ δέν εἶχε πεπτικό σύστημα πῶς θά γίνη; Μοῦ ἐξήγησε ὅτι δέν εἶναι ἐμπόδιο αὐτό τό θέμα. Μοῦ ἔθεσε ὅμως ἕναν ὅρο, πού ἦταν ἀπαραίτητο νά προηγηθῆ. Μοῦ ζήτησε κάτι πού πρέπει νά προσφέρω στό Θεό, θυσία λογική: νά ὑποσχεθῶ ἐκείνη τήν στιγμή ὅτι θά γίνω μοναχός. Μετά νά καλέσωμε τόν νεκρό, καί ἦταν βέβαιος ὅτι θά ἀναστηθῆ.
Λυποῦμαι ἀπαρηγόρητα πού ἀρνήθηκα καί ἐμπόδισα τό Ἅγιο Πνεῦμα νά χαρίση τήν ζωή στόν θανώντα, ὥστε νά δοξασθῆ τό Πανάγιο ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄς μέ συγχωρέση ὁ Θεός.
Εἶχε ἕναν ἀδελφό τῆς μητέρας του ψευδομάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀμετάπιστο. Στόν κῆπο αὐτοῦ τοῦ θείου ὑπῆρχε ἕνα δένδρο, ἀραβική ἀκακία, καί τοῦ εἶπε ὅτι θά σταυρώση τό δένδρο, καί, ἄν ἔχω δίκαιο ὅτι εὑρίσκεσαι σέ πλάνη, τό δένδρο θά ξεραθῆ αὐθημερόν. Ἔτσι καί ἔγινε, τό δένδρο ξεράθηκε αὐθημερόν.
Ἡ δράση του στήν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης καθώς καί τό ποιμαντικό του ἔργο τόν ἀνέδειξε πνευματικό παράγοντα τοῦ τόπου. Ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος τόν ἀποκαλοῦσε: «Ἀλέξανδρε Μέγα πού δέν τόν χωράει ἡ Μακεδονία».
Στόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο πήγαινε ἀνελλιπῶς καί συλλειτουργοῦσε ἀπό τότε πού ξεκίνησε νά χτίζεται ἡ καινούργια Ἐκκλησία. Τόσο πολύ εὐαισθητοποιήθηκε, ὥστε ἔκανε ἐράνους καί λαχειοφόρες ἀγορές καί προσέφερε πάρα πολλά χρήματα. Ἀνήκε στούς κτίτορες τοῦ Ναοῦ.
Τότε ἔπαιζαν πολλά παιδάκια στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα τό φώναξε καί τοῦ εἶπε: «Ἐσύ, νά προσέχης νά μήν κάνης ἁμαρτίες, γιατί θά γίνης ἱερέας ὅταν μεγαλώσεις», ὅπως καί ἔγινε. Ἐπίσης μάζευε τά παιδάκια στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας καί τά μάθαινε τήν Κλίμακα τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς.
Στό τέλος τῆς ἱερατικῆς του διακονίας ὑπηρετοῦσε στά Κοιμητήρια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στήν Πυλαία τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖ προετοίμασε τόν τάφο του καί διάβαζε τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά μήν παραλειφθῆ κάτι, ὅταν θά γίνη ἡ κηδεία του.
Τό Μ.Σάββατο τοῦ ἔτους 1987, ὅπως ἦταν ὅλοι μαζί στό σπίτι καθισμένοι στόν καναπέ, ὁ παπα-Γιώργης ἤρεμα ἐξέπνευσε. Πῆγε κοντά του ὁ γυιός τοῦ π. Θεόδωρος καί τόν φώναξε: «Πατέρα ξύπνα». Ἐνῶ τά ἄλλα ἀδέλφια ἔκλαψαν πικρά, ἐπανῆλθε τότε ὁ παπα-Γιώργης γιά λίγο καί εἶπε: «Τά δάκρυά σας μέ ἔφεραν πίσω. Γιατί μέ φέρατε παιδιά; Μέ πῆραν Ἄγγελοι καί ἔφευγα. Ἦταν πολύ ὡραία καί φωτεινά, δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε πόσο χαρούμενος ἤμουν».
Ἦταν μόλις 58 ἐτῶν ὁ χαρισματικός ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου παπα-Γιώργης, ὅταν μετέστη στήν ὄντως ζωή καί ἐτάφη στά Κοιμητήρια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Πυλαίας Θεσσαλονίκης τό 1987.
Τήν εὐχή του νά ἔχωμε. Ἀμήν.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο (Τρίτος τόμος). Εκδότης ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ» Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής. Απρίλιος 2020
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
