-Ξένε, που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,
πες μου ποιός είναι ο τόπος σου και ποιά πατρίδα έχεις;
-Στ’ αγαπημένο μου χωριό πάντα χαρές και γέλια.
Στ’ αλώνια τραγουδιών φωνές, ξεφάντωμα στ’ αμπέλια.
Κι όταν χορεύη η λεβεντιά, της Πασχαλιάς τη μέρα,
βροντοχτυπάει το τούμπανο και κελαηδεί η φλογέρα.
Στη μακρινή πατρίδα μου έχει ευωδιά και χάρη
το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι˙
στους κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί και χιόνια
και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια.
Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια
γλυκολαλούνε πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.
Η ασημένια θάλασσα μ’ αφρούς την περιζώνει
κι ο ουρανός με τ’ άστρα του τη χρυσοστεφανώνει.
Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώση,
τη δόξαζ’ η παλληκαριά, την φώτιζεν η γνώση.
Και τώρ’ από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη,
Πρόβαλε πάλ’ η Λευτεριά, σαν πρώτα αντρειωμένη!
-Φτάνει!… Τη χώρα που μου λες τη γνώρισα, την είδα!
Τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα!
Γεώργιος Δροσίνης.
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
