… Κι ήταν στα μέρη εκεί, στους Αγίους Τόπους, ένας ασκητής, που ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος του είπε, -είμαστε στην Καινή Διαθήκη, πλέον, στην Εκκλησία- του είπε: «Να κατέβεις στον ποταμό τον Ιορδάνη και να βαπτίσεις αυτούς που θέλουν να βαπτισθούν. Όποιοι κι αν είναι».
Κατέβηκε ο άνθρωπός μας και βάπτιζε. Έλα, όμως, που ήρχοντο και ευειδείς γυναίκες και καλλονές; Και δυσκολευόταν ο άνθρωπός μας. Ανθρώπινο είναι. Άντεξε λίγο, άντεξε παραπάνω, προσπάθησε, αλλά δυσκολεύθηκε περισσότερο, ημέρα τη ημέρα.
Και σηκώνεται και φεύγει.
Και λέει: «Άη-Γιάννη μου, καλά το λες εσύ. Άμα εγώ χάσω την ψυχή μου, εσύ θα με μαλώσεις. Καλά το λες». Κι έφυγε. Πήρε το βουνό. «Φεύγε και σώζου». Πήρε το βουνό! Κι έχει τον αντάμωσε πάλι ο άη-Γιάννης. Είναι παντού ο άη-Γιάννης. Και μάλιστα στις ερημιές, άμα πηγαίνετε, να μη φοβάστε. Και στα έρημα σπίτια, να μη φοβάστε. Είναι ο άη-Γιάννης εκεί.
Και στους κουμπάρους, άμα πηγαίνετε, είπαμε και την άλλη φορά, να μη φοβάστε. Κι αν δεν είναι κανείς εκεί, είναι ο άη-Γιάννης. Σ’ όλες τις ερημιές είναι ο άη-Γιάννης. Σ’ όποια ερημιά και μοναξιά είναι ο άη-Γιάννης. Αυτή είν’ η Εκκλησία μας.
Του λέει [ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος]: «Ε, πού πας, αδελφέ»; «Ε, Γέροντα», λέει. «Μ’ έβαλες εκεί, ξέρεις τι τραβάω, το κακόμοιρο»; «Το ξέρω, μωρέ, και το παραξέρω. Εγώ δεν είμαι από κοντά σου; Εγώ δεν σ’ έστειλα; Εγώ δεν έχω τον λόγο»; «Δεν μπορώ», λέει, «πατέρα μου». «Δεν μπορώ άλλο».
Πιάνει ο άη-Γιάννης και τον εσταυρώνει. Και του πήρε αυτή τη δυσκολία.
«Άντε», λέει, «πήγαινε και δεν έχεις, να πάθεις τίποτε. Αλλά δεν θα πάρεις και μισθό». Το καταλαβαίνετε αυτό;
Λέει: «Άσε, δώσε την ευχή σου, να μην υποφέρω κι ας μην πάρω τίποτα». Ε… χε… χε… Γιατί είμαστε αδύνατοι οι άνθρωποι. Είμαστε αδύνατοι οι άνθρωποι! Έτσι!
Κι έτσι, λοιπόν, η Ελισάβετ έκανε χαρές, που εγκυμονούσε τον μεγαλύτερο άγιο της Εκκλησίας. Η Παναγία δεν έχει μέτρο. Η Παναγία είναι Παν – αγία. Και τελειώσαμε! «Χαίρε, αγία, αγίων μείζων», λεν οι «Χαιρετισμοί» Της.
Μεγάλη υπόθεση ο άη-Γιάννης. Μεγάλη η χαρά των δικαίων και αμέμπτων Ζαχαρίου και Ελισάβετ. Κι έτσι η Εκκλησία μας όρισε, ως πρώτη γιορτή της, προσέξτε το αυτό!, ως πρώτη γιορτή της και ως αρχή της Ευαγγελικής ιστορίας, τη Σύλληψη του Τιμίου και Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου εκ του Ζαχαρίου και της Ελισάβετ, διά θείου θαύματος, δι’ έπεμβάσεως του Θεού, που ικάνωσε τους φυσικούς νόμους και ελειτούργησαν.
Χωρίς σποράν ανδρός ένας γεννήθηκε στον κόσμο. «Ασπόρως, εκ Θείου Πνεύματος». Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος. Ο μόνος αναμάρτητος!
Έβαλε, λοιπόν, η Εκκλησία, την πρώτη γιορτή του Εκκλησιαστικού χρόνου, στις 23 Σεπτεμβρίου. Γιατί; Γιατί την εποχή εκείνη το έτος άρχιζε από τις 23 Σεπτεμβρίου, που ήταν η ημέρα γεννήσεως του Καίσαρος Οκταβιανού Αυγούστου. Γεννήθηκε ο αυτοκράτορας. Ήταν μεγάλη εκείνη η μέρα. Και την έβαλαν ως αρχή του χρόνου. Ως αρχή του χρόνου!
Κι από τότε αρχίζει η Ευαγγελική ιστορία. Γιατί ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι η αρχή του Ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Απ’ τον άη-Γιάννη άρχισε. Τον Πρόδρομο τον Τίμιο.
Θα μου πείτε: «Σήμερα είναι 1η Σεπτεμβρίου». Σε μετέπειτα χρόνους έφεραν την Πρωτοχρονιά στην 1η του μηνός Σεπτεμβρίου. Ε, για να είναι πιο ομαλά τα πράγματα και πιο απλά. Αλλ’ όταν άρχιζαν οι γιορτές, η Εκκλησία μας έβαλε, λοιπόν, τη Σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου στην πρώτη μέρα του χρόνου. Είναι Πρωτοχρονιά.
Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι η αρχή της Ευαγγελικής Ιστορίας. Είναι η αρχή του Ευαγγελίου! Γι αυτό είναι και τόσο μεγάλος άγιος. Αλλά και τόσο, τόσο, τόσο πολύ τον αγαπά ο λαός μας. Και ένα Κάθισμα της εορτής του, στις 23 Σεπτεμβρίου, που ‘ναι και η Φθινοπωρινή Ισημερία, μπαίνομε στο Φθινόπωρο, λέγει για τον άγιο Ιωάννη «Τρυγών η φιλέρημος», που ‘ναι και το θέμα της ομιλίας μας.
Απευθύνεται στον άγιο και του λέει: «Εσύ, που είσαι η φιλέρημος τρυγών». Το τρυγόνι, που ‘ναι σύμβολο του έρωτος, της στοργής και της αγάπης. Το τρυγόνι το φιλέρημο! Γιατί είχε Θείο έρωτα στα σπλάχνα του. Μέγα Θείο έρωτα ο άγιος Ιωάννης.
Και πήγε στις ερημιές, να βρει τον ερωμένο του Θεό. Και να Τον περιμένει ενανθρωπήσαντα. Γιατί οι ερωτευμένοι συνηθίζουν να απομονώνονται, κατά το ανθρώπινο.
Κι εδώ, κατά το Θείο, το πράγμα αποκορυφώνεται. «Εσύ, άη-Γιάννη μου», για να τελειώσομε, «που είσαι το φιλέρημο τρυγόνι, που είσαι ο Πρόδρομος του Κυρίου, εσύ, που εκήρυξες μετάνοια», το δεύτερο Κάθισμα της εορτής, βρείτε το, όσοι θέλετε, να το διαβάσετε κι απ’ το πρωτότυπο, «κι εσύ, που προεπορεύθης του Κυρίου, ως Πρόδρομός Του, εσύ υπήρξες και είσαι για όλους και για τον καθένα μας προστάτης των αμαρτωλών».
Το ‘παμε κι άλλη φορά. Προστάτης των αμαρτωλών ο άη-Γιάννης. Ο κήρυξ της μετανοίας και ο Πρόδρομος του Φιλανθρώπου Χριστού. «Προστάτης των αμαρτωλών και των χειμαζομένων εκ παντοίων θλίψεων». Κι αυτών οι οποίο χειμάζονται. Έχουν χειμώνα μέσα τους και στη ζωή τους.
«Από πολλές και διάφορες θλίψεις. Εσύ, φιλέρημο τρυγόνι, παρακάλεσε τον Κύριο, του Οποίου εστάθης και είσαι Πρόδρομος κι εκήρυξες κάλεσέ Τον, να δώσει σε όλους μας συγχώρεση και το μέγα έλεος».
Ε, ας ικετεύσει, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, επί τη Εορτή της Συλλήψεώς αυτού, ας ικετεύσει τον Κύριο, τον τρισαγαπημένο Χριστό μας, για όλους μας.
Για τον καθένα μας. Για την πατρίδα, για την οικουμένη, για τους πονεμένους και χειμαζομένους και αμαρτωλούς και για όλους τους αποθαμένους. Αμήν.
Από το βιβλίο του Μακαριστού Αρχιμανδρίτου Ανανία Κουστένη, «Λόγοι για τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο», των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2010.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 07 Οκτωβρίου 2021
