Από το γεροντικό.
Πήγε κάποτε ο αββάς Μακάριος ο μέγας στον αββά Αντώνιο, στο βουνό, και όταν χτύπησε την πόρτα, βγήκε ο αββάς Αντώνιος και τον ρώτησε: «Ποιος είσαι εσύ;» «Είμαι ο Μακάριος», απάντησε. Όταν τον άκουσε εκείνος, μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα, αφήνοντάς τον έξω. Αφού πέρασε πολλή ώρα, είδε την υπομονή του, του άνοιξε και του είπε με πρόσχαρη διάθεση: «Από πολύν καιρό επιθυμούσα να σε δω, καθώς άκουγα για εσένα». Ύστερα τον περιποιήθηκε και τον ξεκούρασε, γιατί ήταν πολύ κουρασμένος.
Όταν βράδιασε, ο αββάς Αντώνιος έβρεξε φοινικοβλαστούς για να δουλέψει, και ο αββάς Μακάριος του είπε: «Επίτρεψέ μου να βρέξω και εγώ». «Βρέξε», του απάντησε εκείνος, και αυτός πήρε ένα μεγάλο δεμάτι και το έβρεξε. Κάθισαν να πλέκουν αποβραδίς, συζητώντας για τη σωτηρία της ψυχής, και το σχοινί που έπλεκαν, κατέβαινε από το παράθυρο στη σπηλιά. Όταν πήγε το πρωί ο άγιος Αντώνιος στη σπηλιά και είδε πόσο πολύ εργόχειρο έκανε ο αββάς Μακάριος, είπε: «Πολλή δύναμη βγαίνει από αυτά τα χέρια».
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 2-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
