Ένα βλάσφημο παιδί.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. Πρέπει βέβαια να πιστεύσουμε πως όλα τα βαπτισμένα νήπια, που πεθαίνουν σε αυτή την νηπιακή ηλικία,1 εισέρχονται στην Βασιλεία των Ουρανών. Αντίθετα δεν πρέπει να πιστεύσουμε πως εισέρχονται στα ουράνια βασίλεια όλα τα παιδιά, αυτά δηλαδή που μπορούν ήδη να μιλήσουν, γιατί σε αρκετά παιδιά κλείεται η πόρτα αυτής της ουράνιας βασιλείας από τους γονείς τους, εάν ανατρέφονται άσχημα.
Ένας άνθρωπος πολύ γνωστός σε όλους σε αυτή την πόλη πριν τρία χρόνια είχε ένα γιο ηλικίας, όπως υπολογίζω, πέντε ετών. Τον αγαπούσε κατά πολύ σαρκικό τρόπο και τον ανέτρεφε με χαλαρότητα. Το παιδί είχε πάρει την συνήθεια, πράγμα που είναι βαρύ και να το λέει κανείς, μόλις κάτι πήγαινε αντίθετα στις διαθέσεις του, να βλασφημά την μεγαλωσύνη του Θεού. Αυτό επλήγη από την επιδημία2 πριν τρία χρόνια και έφθασε κοντά στον θάνατο.
Ενώ το κρατούσε ο πατέρας του στην αγκαλιά του, όπως μου μαρτύρησαν αυτοί που ήταν παρόντες, το παιδί αντικρύζοντας με τρεμάμενα μάτια πονηρά πνεύματα να έρχονται σε αυτό, άρχισε να κραυγάζει: «Εμπόδισέ τους πατέρα. Εμπόδισέ τους, πατέρα». Και κραυγάζοντας απέστρεψε την όψη του, για να κρυφθεί από αυτούς μέσα στην αγκαλιά του πατέρα. Όταν εκείνος ρώτησε το τρεμάμενο παιδί τι βλέπει, αυτό πρόσθεσε: «Μαύροι3 άνθρωποι ήρθαν, και θέλουν να με πάρουν». Αφού το είπε αυτό, αμέσως βλασφήμησε το όνομα της Μεγαλωσύνης, και παρέδωσε την ψυχή του.
Δηλαδή για να δείξει ο Παντοδύναμος Θεός, εξαιτίας ποιας συγκεκριμένης ενοχής παραδόθηκε εκείνο σε τέτοιους εκτελεστές, αυτό το ελάττωμα που ο πατέρας του δεν θέλησε να του το διορθώσει ενόσω ζούσε, αυτό επέτρεψε ο Θεός να το επαναλάβει και την ώρα που πέθαινε. Έτσι αυτός που για καιρό είχε ζήσει ως βλάσφημος κατά θείαν ανοχήν, παρομοίως κατά θείαν κρίσιν βλασφημώντας απέθανε, ούτως ώστε να αντιληφθεί την δικιά του ενοχή ο πατέρας του, πως παραμελώντας την ψυχή του μικρού του γιου, ανέθρεψε έναν μεγάλο υπόδικο του πυρός της γεέννης.
Αλλά αφού παραμερίσουμε σαν μια παρένθεση αυτό το λυπηρό περιστατικό, ας επιστρέψουμε στα ευχάριστα που είχα αρχίσει να διηγούμαι.
Υποσημειώσεις.
1. Ως τέτοια νοείται η ηλικία που το παιδί δεν μπορεί ακόμα να μιλήσει, ό,τι ακριβώς σημαίνει και η ετυμολογία της λέξης «νήπιον» (νη + έπος, Λατ. in – fans σε αντίθεση με το parvulus = παιδί).
2. Πρόκειται για γνωστή επιδημία, που έπληξε τη Ρώμη στα μέσα Ιανουαρίου του 590 και κράτησε περίπου ένα χρόνο, από την οποία και πέθανε και ο προκάτοχος του αγ. Γρηγορίου πάπας Πελάγιος Β’ στις 7 Φεβρουαρίου 590. Επειδή ο άγ. Γρηγόριος την χρονολογεί (προ τριετίας) όπως και πάλι στο 27, 6 και 37, 7) συμπεραίνουμε πως τα κεφάλαια αυτά γράφτηκαν το 593.
3. Mauri, για την ακρίβεια Μαυριτανοί (- γενικότερα Αφρικανοί).
Από το βιβλίο: Βίοι αγνώστων Ασκητών: Αγίου Γρηγορίου, Πάπα Ρώμης, του επικαλουμένου Διαλόγου. Εισαγωγή-μετάφραση-σημειώσεις υπό Ιωάννου Ιερομ.
Εκδότης, Ιερά Σκήτη Αγίας Αννης – Αγιον Ορος. Ιούνιος 2020.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
