Αυτός που θα αξιωθή να μαρτυρήση, πρέπει να έχη πολλή ταπείνωση και να αγαπάη πολύ τον Χριστό. Άν προχωρήση εγωιστικά στο μαρτύριο, θα τον εγκαταλείψη η Χάρις. Θυμάσθε, ο Σαπρίκιος που έφθασε μεχρι το μαρτύριο Και όμως αρνήθηκε τον Χριστό; «Γιατί με φέρατε έδώ;», είπε στους δημίους. «Καλά, δεν είσαι Χριστιανός;», του λένε. «Όχι», απαντά. Και ήταν ιερέας! Μου λέει ο λογισμός ότι πήγαινε να μαρτυρήση εγωιστικά Και όχι ταπεινά• δεν πήγαινε στο μαρτύριο για την πίστη του, για την αγάπη του Χριστού, γι’ αυτό τον εγκατέλειψε η Χάρις. Γιατί, όταν κινήται κανείς εγωιστικά, δεν δέχεται την Χάρη του Θεού Και επόμενο είναι σε μιά δυσκολία να αρνηθή τον Χριστό.
– Γέροντα, πολλές φορές λέμε ότι σε δύσκολες ώρες ο Θεός θα δώση δύναμη.
– ο Θεός θα δώση δύναμη σε έναν ταπεινό άνθρωπο που έχει καθαρή καρδιά, που έχει καλή διάθεση. Άν δη ο Θεός πραγματικά καλή διάθεση, ταπείνωση, θα δώση πολλή δύναμη. Δηλαδή θα εξαρτηθη από την διάθεση του ανθρώπου, για να του δώση δύναμη ο Θεός.
– Γέροντα, είπατε να έχη ταπείνωση και καλή διάθεση ο άνθρωπος. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια και καλή διάθεση;
– Όταν λέμε ταπείνωση, εννοούμε τουλάχιστον στο θέμα αυτό του μαρτυρίου να έχη ταπείνωση. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αλλά τότε να ταπεινωθή Και να πή: «Θεέ μου, είμαι υπερήφανος• τώρα όμως δώσ’ μου λίγη δύναμη να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου Και να εξοφλήσω τίς αμαρτίες μου». Όποτε, αν έχη ταπεινή διάθεση Και πηγαίνη στο μαρτύριο με μετάνοια, τότε δίνει πολλή Χάρη ο Θεός. να μήν πάη δηλαδή με υπερήφανη διάθεση, με τον λογισμό ότι θα γίνη μάρτυρας και θα του γράψουν μετά τό συναξάρι Και ακολουθία, θα του κάνουν εικόνα με φωτοστέφανο. Μου είπε κάποιος: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να φθάσω μεχρι πέμπτου ούρανοΰ». «Καλά, του λέω, ο Απόστολος Παύλος έφθασε στον τρίτο ουρανό, εσύ ζητάς να φθάσης στον πέμπτο;». «Γιατί, μου λέει, δεν γράφει να ζητάμε τα «κρείττονα»;». Ακούς εκεί κουβέντα! Πάντως, αν πάη κανείς στο μαρτύριο, για να έχη δόξα στον Παράδεισο, καλύτερα να μή σκεφθή να μαρτυρήση.
Ένας γνήσιος, ένας σωστός Χριστιανός, αν ήξερε ότι Και στον Παράδεισο που θα πάη θα έχη πάλι βάσανα, θα εχη μαρτύρια, πάλι θα λαχταρούσε να πάη εκεί. δεν πρέπει να σκεφτώμαστε ότι, αν υποφέρουμε κάτι έδώ στην γη, θα είμαστε καλύτερα εκει στον Ουρανό. να μήν πάμε έτσι μπακαλίστικα. Έμεις θέλουμε τον Χριστό. Ας ύπάρχη μαρτύριο, ας μαρτυρούμε κάθε μερα, ας μας δέρνουν κάθε μερα, Και δυο Και τρεις φορές την ημέρα• δεν μάς απασχολεί. Τό μόνο που μας απασχολεί είναι να είμαστε με τον Χριστό.
– Μπορεί, Γέροντα, ένας να ζή ράθυμα Και, όταν χρειασθή, να όμολογήση θαρρετά;
– για να το κάνη κανείς αυτό, η καρδιά του πρέπει να εχη μεσα καλωσύνη, θυσία. Γι’ αυτό είπα να καλλιεργηθή η αρχοντιά, το πνεύμα της θυσίας. ο ένας να θυσιάζεται για τον άλλο. Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο Και την -Αγία Άγλαΐδα; Είχαν την ελεεινή εκείνη ζωή στην Ρώμη, αλλά μόλις κάθονταν να φάνε, ο νους τους πήγαινε στους φτωχούς. Έτρεχαν να δώσουν πρώτα φαγητό στους φτωχούς Και ύστερα έτρωγαν αυτοί. Παρόλο που ήταν κυριευμένοι άπό πάθη, είχαν καλωσύνη Και πονούσαν τους φτωχούς. Είχαν θυσία, γι’ αυτό ο Θεός τους βοήθησε. Και η Άγλαΐδα, αν Και ζούσε αμαρτωλή ζωή, αγαπούσε τους αγίους Μάρτυρες Και ενδιαφερόταν για τα άγια Λείψανα. Είπε στον Βονιφάτιο να πάη με άλλους υπηρέτες της στην Μικρά Ασία, για να πλήρωση Και να μαζέψη τα άγια Λείψανα των Μαρτύρων Και να τα μεταφέρη στην Ρώμη. Κι εκείνος της είπε χαμογελώντας: «Αν σού φέρουν Και το δικό μου λείψανο, θα το δεχθής;». «Μήν αστειεύεσαι μ’ αυτά», τού λέει εκείνη.
Τελικά, όταν έφθασε στην Ταρσό Και πήγε στο αμφιθέατρο, για να αγοράση τα άγια Λείψανα, παρακολούθησε τα μαρτύρια των Χριστιανών Και αμέσως συγκλονίσθηκε άπό την καρτερία τους. Έτρεξε, ασπάσθηκε τα δεσμά Και τις πληγές τους Και τους ζήτησε να προσευχηθούν, για να τον ενίσχυση ο Χριστός να όμολογήση δημόσια ότι είναι Χριστιανός. Μαρτύρησε λοιπόν Και αυτός στο αμφιθέατρο Και οι σύντροφοι του αγόρασαν το Λείψανο του Και τό μετέφεραν στην Ρώμη, όπου Άγγελος Κυρίου είχε πληροφορήσει την Άγλαΐδα για τό γεγονός. Έτσι έγινε εκείνο που χαριτολογώντας είχε προφητεύσει ο Βονιφάτιος, πριν φύγη άπό την Ρώμη. Ύστερα εκείνη, άφου μοίρασε την περιουσία της, έζησε με άσκηση Και πτώχεια ακόμη δεκαπέντε χρόνια και άγιασε. Βλέπετε, δεν είχαν βοηθηθη, γι’ αυτό είχαν παρασυρθη στο κακό Και είχαν παρεκτραπη. Είχαν όμως πνεύμα θυσίας Και ο Θεός δεν τους άφησε.
Τί λεβεντιά είχαν οί Άγιοι!
– Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!
– Άμα πέθαινες, πρίν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν θα ήταν ευλογία άπό τον Θεό. αλλά άν τυχόν ανέβαινες εκεί Και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο. Οί Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε Και ο Χριστός Και άντεχαν στους πόνους. Τί αγάπη είχαν οί άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά! η Αγία Σολομονή με τα επτά παιδιά της, ενας-ενας, μαρτύρησαν όλοι. ο Άγιος Λογγΐνος έκανε τραπέζι σ’ αυτούς που πήγαν να τον συλλάβουν Και τους φιλοξένησε. Εκείνοι βιάζονταν να τους δείξη ποιος είναι ο Λογγίνος, για να τον αποκεφαλίσουν Και εκείνος τους έλεγε: «Θα σας τον δείξω!». Όταν τους είπε ότι είναι ο ίδιος, εκείνοι δίστασαν, αλλά ο Άγιος Λογγίνος τους παρακάλεσε να εκτελέσουν την εντολή που είχαν, Και έτσι τον αποκεφάλισαν. Και ο Άγιος Γεδεών ο Καρακαλληνός τί καρτερία είχε! «Πάρτε το χέρι, είπε στους δήμιους, πάρτε Και το πόδι, πάρτε Και την μύτη. για να μην τα πολυλογώ, πάρτε τα όλα!». Φοβερό! Άλλα, για να φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να μην άγαπάη τον εαυτό του και να άγαπάη τον Θεό. η
Η μητέρα μπαίνει μεσα στην φωτιά, για να σώση το παιδί της. Επειδή η αγάπη της είναι ισχυρότερη από το κάψιμο της φωτιάς, δεν καταλαβαίνει πόνο. η αγάπη για το παιδί της σκεπάζει τον πόνο. Πόσο μάλλον η αγάπη για τον Χριστό!
Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη άπό τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και άπό τό δοξάρι του βιολιού. Όταν φούντωση η αγάπη για τον Χριστό, τότε τό μαρτύριο είναι πανηγύρι• η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα άπό λουτρό, γιατί τό κάψιμο χάνεται άπό τό κάψιμο της θείας αγάπης. Τό γδάρσιμο είναι χαΐδεμα. ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και τό μυαλό, Και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νους του είναι στον Χριστό Και πλημμυρίζει η καρδιά του άπό χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο Και ένιωθαν τέτοια χαρά, λες Και πήγαιναν σε πανηγύρι! ο Άγιος Ιγνάτιος έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία». την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει: «Θέλω αυτήν να παντρευτώ Και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα». Άπό την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η
«τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.
Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν τό αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες Και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σάν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι άπό αγάπη προς τον Θεό Και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό η θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας Και αποκτάμε υγεία Και, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη Και να αγιάσουμε.
Δεν συγκρίνονται, φυσικά, όλοι οι αγώνες των Όσίων, οι νηστείες, οι αγρυπνίες κ.λπ., ούτε Και τα βασανιστήρια όλων των αγίων Μαρτύρων με το Πάθος τού Κυρίου μας, διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός θεϊκά, Και γλυκαίνονταν οι πόνοι τους από την μεγάλη Του αγάπη. Στον εαυτό Του όμως ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη Και υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του. Αυτήν την αγάπη τού Χριστού προς τον άνθρωπο εάν αισθανθή κανείς, τότε μόνο θα είναι Και εσωτε-ρικά πραγματικά άνθρωπος. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος Και από τα δημιουργήματα τού Θεού, αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος τού Κυρίου Και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπη. η γη, Και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε. Οι πέτρες, Και αυτές κομματιάσθηκαν. Οι τάφοι, Και αυτοί σείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κε-κοιμημένους από χρόνια Και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη Και Λυτρωτή τους Θεό.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
