Το δάσος, που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσης,
τώρα να το ξεχάσης,
διαβάτη αποσπερνέ.
Μιαν αυγινή το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κι εκεί είναι τώρα δρόμοι,
διαβάτη αποσπερνέ.
Το σιγαλό τραγούδισμα
που σ’ έσερνε, διαβάτη,
σε μαγικό παλάτι,
δίχως ελπίδα αυγής,
το πήρανε, για κοίταξε,
στερνήν ανατριχίλα,
τα πεθαμένα φύλλα,
που απόμειναν στη γης.
Γενήκαν νεκροκρέβατα
τ’ άγρια του δέντρα τώρα,
και θα τα βρης στη χώρα,
διαβάτη αποσπερνέ.
Μιλτιάδης Μαλακάσης.
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
