Αγάπη χωρίς ορια!
Ο ΠΑΤΗΡ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ήταν άνθρωπος απέραντης αγάπης. Αγαπούσε τον Θεό με όλη του την ύπαρξη, με όλο του το είναι, και τους ανθρώπους με όλη του την καρδιά. Ό Παππούλης μας αγαπούσε τον καθένα από μας προσωπικά και όχι γενικά και αόριστα. Αισθανόσουν αυτή την αγάπη του την μοναδική και ολοκληρωτική στο πρόσωπό σου και αυτό σε έκανε να τον αγαπάς κι εσύ και να τον σέβεσαι πάρα πολύ.
Ο πατήρ Ευμένιος αγαπούσε τα νέα παιδιά πολύ. Καθόταν μαζί τους και τους μιλούσε ο ολιγομίλητος Παππούλης. τους κερνούσε λεμονάδες, πορτοκαλάδες, γλυκά, καρπούζι και ό,τι άλλο είχε το κελάκι του. Κι αυτά αγαπούσαν τον πατέρα Ευμένιο πολύ και έρχονταν κάθε μέρα στο κελάκι του κατά δεκάδες, ακόμα και με πούλμαν έρχονταν να πάρουν την ευχή του, ιδιαίτερα όταν είχαν εξετάσεις.
Μιά φορά, στον Ευαγγελισμό, όπου νοσηλευόταν ο πατήρ Ευμένιος, ήρθε ένας νεαρός δεκαέξι-δεκαεπτά χρόνων. Μπαίνει μέσα φουριόζος, του φιλά το χέρι και του λέει: «Ήρθα να πάρω την ευχή σου, μεγάλε Παππούλη», τονίζοντας το «μεγάλε» κατά την συνήθη έκφραση των παιδιών. Ο πατήρ Ευμένιος ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Μετά τον σταύρωσε, τον κέρασε και τα είπαν οι δυό τους.
Όσοι ζήσαμε τον Παππούλη από κοντά έχουμε νοιώσει αυτήν την πατρική του αγάπη πάρα πολλές φορές. Άπειρες οι μαρτυρίες πνευματικών του παιδιών, που το ομολογούν.
Αγάπη προσωπική
«ΗΤΑΝ Η ΚΙΝΗΣΗ του Γέροντα, σαν την χήνα, συν το γέλιο, συν ο τρόπος που χτυπούσε το θυμιατό του, πάνω κάτω, πάνω κάτω. Ήταν όλα ένα υπέροχο θρόϊσμα. Τα πόδια, πολλές φορές φαίνονταν και οι κάλτσες του, τα τσουράπια. Ο τρόπος που βουτούσε τον σταυρό, όταν έκανε αγιασμό, τα πολλά νερά που πετούσε.
Αντιλαμβάνεσθε ότι άνθρωποι του ηθικισμού, του γεροντισμού, του ευσεβισμού, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις κινήσεις του Γέροντα, ούτε το γέλιο, ούτε την χαρά του, ούτε την αγάπη του. Δεν ξέρω τι συνέβαινε μέσα του με την αγάπη. Εγώ την αισθανόμουν αυτήν την αγάπη πολύ καλά. Έστω και με τίς αυστηρότητες και τίς αποτομίες και τους θυμούς, που μας έκανε. ‛Η αγάπη του, όμως, ήταν προσωπική στον καθένα. Είχε μιά βαθύτατη λεπτότητα και ευαισθησία, την οποία ήθελε ο ίδιος να περιφρουρήσει. Την περιφρουρούσε και την περιέκρυβε, όπως περιέκρυβε η Θεοτόκος την εγκυμοσύνη της, έτσι περιέκρυβε κι αυτός την ευαισθησία του, η οποία ήταν τόσο λεπτή και τόσο απέραντος. Πολλοί δεν καταλάβαιναν ότι η χαρά του ήταν αποτέλεσμα της στάσεως του απέναντι στην ασθένειά του, την οποία αντιμετώπισε, από την αρχή, ως συμμετοχή στα παθήματα τού Χριστού και στην Ανάσταση.» [Νεόφυτος, Μητροπολίτης Μόρφου]
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
