… Ἐγώ, Ἀθηναῖοι, σᾶς ἐκτιμῶ καὶ σᾶς ἀγαπώ, ἀλλὰ θὰ ὑπακούσω στὸν θεό καὶ ὄχι σὲ σᾶς· καὶ ὅσο θὰ ἀναπνέω καὶ θὰ ἔχω τὴν δύναμη, δὲ θὰ σταματήσω νὰ φιλοσοφῶ καὶ νὰ σᾶς παρακινῶ καὶ νὰ κάνω ὑποδείξεις, σὲ ὅποιον ἀπὸ σᾶς τύχει νὰ συναντήσω, λέγοντας αὐτὰ ποὺ συνηθίζω: «Ἄνθρωπε σπουδαῖε, ἐνῶ εἶσαι Ἀθηναῖος, πολίτης τῆς μεγαλύτερης καὶ τῆς πιὸ φημισμένης πόλης γιὰ τὴν σοφία καὶ τὴν ἰσχὺ της, δὲν ντρέπεσαι ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ πασχίζεις νὰ ἀποκτήσεις ὅσο γίνεται περισσότερα χρήματα, φήμη καὶ τιμές, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ τὴν φρόνηση καὶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ πῶς ἡ ψυχὴ σου θὰ γίνει ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη οὔτε φροντίζεις οὔτε μεριμνᾶς;»
Γιατί, νὰ τὸ ξέρετε καλά, αὐτὰ διατάζει ὁ θεὸς καὶ ἐγὼ νομίζω, ὅτι ποτὲ δὲν ὑπῆρξε μεγαλύτερο καλὸ γιὰ τὴν πόλη ἀπὸ τὴν δική μου δραστηριότητα στὴν ὑπηρεσία τοῦ θεού.
Γιατί ἐγὼ δὲν κάνω τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τριγυρίζω καὶ νὰ προσπαθῶ νὰ σᾶς πείσω ὅλους, νέους καὶ γέρους, νὰ μὴ φροντίζετε πρῶτα ἀπὸ ὅλα καὶ μὲ τόσο ζῆλο γιὰ τὸ σῶμα σας καὶ τὰ χρήματα ἀλλὰ γιὰ τὸ πῶς θὰ κάνετε τὴν ψυχή σας ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη.
Σᾶς λέω, ὅτι «δὲν δημιουργεῖται ἀπὸ τὰ χρήματα ἡ ἀρετή ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τὰ χρήματα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἀγαθὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ στὴν ἰδιωτικὴ καὶ στὴν δημόσια ζωή». …
(Ἀπολογία Σωκράτους, 29d – 30a-b)
