Τί χαριτωμένο ταίριασμα κι ἀδέρφωμα:
Θάλασσα καὶ δάση
κι ἀπ’ τὸ δρόμο τοῦ βουνοῦ ξαπόσταμα
στ’ ἀκροθαλάσσι.
Θάχωμε προσκέφαλό μας τὶς ἀγράμπελες
καὶ σκαμνί τα ρείκια
καὶ στρωσίδι μαλακὸ στὰ πόδια μας
βρεμένα φύκια.
Ἀπ’ τον κυματόδαρτο ὄχτο πεῦκα ἀκρόγερτα
καὶ σκυφτὰ πλατάνια
βουτηχτῆ θὰ ρίχνουν ἴσκιο πράσινο
σὲ βάθη οὐράνια.
Θὰ φυσᾶ ἀπ’ τὴ θάλασσα κι ὅταν, βραδιάζοντας,
ξεψυχάει ὁ μπάτης,
ἡ στεριὰ θὰ στέλνει ἀπόγειο ὁλόδροσο
τὸ ἀνάσασμά της.
Γύρωθε κι ἀπάνωθέ μας στὰ ψηλώματα
σμίγοντας ζευγάρι
τὰ πουλιὰ θὰ διαλαλοῦν ἀφρόντιστα
τῆς ζωῆς τὴ χάρη.
Καὶ στ’ αὐτί μας, ψιθυρίζοντας, ροδόπλαστα
σὰ νεράιδας χείλη,
θὰ μᾶς λέη τὰ μυστικὰ τῆς θάλασσας
ἕνα κοχύλι.
Ἕλληνες ποιητὲς γιὰ τὴ θάλασσα, ἀνθολόγ. Ἀντώνης Φωστιέρης – Θανάσης Νιάρχος, Καστανιώτης, Ἀθήνα. 1997
