Για πολύ καιρό, συμμεριζόμουν και εγώ την γενική αντίληψι ότι οι μεγάλοι μας χειρουργοί εθεωρούντο κορυφές στον κλάδο τους, επειδή είχαν μια τέλεια επιδεξιότητα. Σιγά – σιγά έμαθα να αντιλαμβάνωμαι ότι η ένδειξις, δηλαδή η απόφασίς τον, εάν ο ασθενής πρέπη να χειρουργηθή ή όχι, είναι συχνά πολύ πιο δραματική από την τεχνική εργασία στο χειρουργικό τραπέζι και ότι το να αρνηθή ο γιατρός να κάμη μια εγχείρησι, μερικές φορές αποτελεί το σημαντικότερο Ιατρικό και ανθρώπινο έργο του. Μια τέτοια περίπτωσις, που μου παρουσιάστηκε πριν από 25 χρόνια, έχει μείνει ιδιαίτερα ζωντανή στη μνήμη μου. Όχι μόνο επειδή η εσωτερική αναστάτωσι και οι εσωτερικές συγκρούσεις όλων μας, όσοι λάβαμε μέρος, έβαλαν τα νεύρα μας στην πιο σκληρή δοκιμασία που μπορώ να σκεφτώ, αλλά ακόμη γιατί σ’ αυτή την περίπτωσι, για πρώτη φορά εγώ ένιωσα φανερά την επέμβασι της Δυνάμεως από το υπερπέραν στα δικά μας τα γήινα γεγονότα.
