Απόβραδο στο χωριό. Οι μεγάλοι βεγγερίζουν στην απλόχωρη αυλή, κάτω από της καρυδιάς τις δροσιές. Εμείς οι μικροί δεν χορταίνουμε να παίζουμε χωστό (κρυφτό), τρέχοντας από δέντρο σε δέντρο, κάτω απ το χαμόγελο του Αυγουστιάτικου φεγγαριού, που αργοταξίδευε άγρυπνο στον ουρανό. Αποσταμένοι στα πεζούλια της αυλής του μπάρμπα Γιώργη, τον ακούγαμε να μας μαθαίνει κάποια μυστικά του αστρόφωτου ουρανού. Τα ονόματα και τις ιστορίες κάποιων άστρων, που ξεχώριζαν τρεμοπαίζοντας στον ξάστερο ουρανοκαθρέπτη. Κι ήταν τόση η χαρά μας, όταν η μάνα, μας έστρωνε να κοιμηθούμε έξω, πάνω στο δώμα του σπιτιού, τις πολύ ζεστές βραδιές.
Γοητευμένη, κοίταζα τα άστρα που τρεμόσβηναν, μύρια καντήλια, στον σκοτεινό ουράνιο θόλο. Κι ένιωθα κοντά μου, πολύ κοντά μου, όχι μόνο τον αστρόφωτο ουρανό, μα και τον Κυριο του ουρανού, που για χάρη μας τον τέντωσε πάνω μας, στέγη ζωγραφιά. Τον ατένιζα μαγεμένη, συνεπαρμένη απ’ την άπειρη πατρική Του αγάπη. Ο Θεός κυβερνά, μεριμνά, αγαπά τον κόσμο Του. Αγαπά και μένα… Τον τόσο δα μικρό άνθρωπο μέσα στα αστροφώτιστα του σύμπαντος χάη… Κι η ευγνώμονη μικρή καρδιά μου ξέσπαγε σε ύμνο λατρευτικό. Δυνατά, να με ακούει όλο το χωριό, με ξαναμμένα τα μάγουλα και την καρδιά τραγουδούσα:
Καθε άστρο που φωτίζει
εις τον θόλο του ουρανού
την αγάπη διηγείται
και τη δόξα του Θεού…
Με φυσούσε το νυχτιάτικο αγέρι στο πρόσωπο• και στην καρδιά το άϋλο χάδι της πατρικής Του αγάπης. Στη γαληνή πνοη της αλαφροονειρευόμουν τρισευτυχισμένη «τη θεωρία του προσώπου Του» στην ανέσπερη παραδεισένια ημέρα…
Περασαν χρόνια… «Την αγάπη μου την πρώτη αφήκα»… Την κοίμησαν της γης οι μέριμνες στης γης τη χωματένια αγκάλη.
Περασαν χρόνια… Αυγουστιάτικο βράδυ, διακοπές, στο δώμα του πατρικού μου, μόνη. Το ολόγιομο αργυρό φεγγάρι ξαγρυπνούσε. Και στον ξάστερο του ουρανού θόλο μυριάδες λαμπερά αστέρια παιχνίδιζαν. Εσβηναν, άναβαν ξανά, στέλνοντας χίλια χαμόγελα, χίλια μηνύματα…
Αυγουστιάτικο βράδυ. Κι εγώ μέσα στου σύμπαντος την ουρανοπνοή αφουγκράστηκα ξανά ευτυχισμένη, το αστρομίνυμα του• Για του Πατέρα την φροντίδα, για του Πατέρα τη στοργή.
« Η αγάπη μου η πρώτη» είχε ξυπνήσει…
Σ.Π.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας’, τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 2008.
