Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Α προς Κορινθίους επιστολή Παύλου, ΙΣΤ. 13 – 24.
Αδελφοί, γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε. Πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω.
Παρακαλώ δέ υμάς, αδελφοί, οίδατε την οικίαν Στεφανά, ότι εστίν απαρχή της Αχαϊας και εις διακονίαν τοις αγίοις έταξαν εαυτούς, ίνα και υμείς υποτάσσησθε τοις τοιούτοις και παντί τω συνεργούντι και κοπιώντι. Χαίρω δέ επι τη παρουσία Στεφανά και Φουρτουνάτου και Αχαϊκού, ότι το υμών υστέρημα ούτοι ανεπλήρωσαν’ ανέπαυσαν γάρ το εμόν πνεύμα και το υμών. Επιγινώσκετε ούν τους τοιούτους.
Ασπάζονται υμάς αι εκκλησίαι της Ασίας. Ασπάζονται υμάς εν Κυρίω πολλά Ακύλας και Πρίσκιλλα σύν τη κατ’ οίκον αυτών εκκλησία. Ασπάζονται υμάς οι αδελφοί πάντες. Ασπάζεσθε αλλήλους εν φιλήματι αγίω.
Ο ασπασμός τη εμή χειρί Παύλου. Εί τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. μαράν αθά. Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μεθ’ υμών. Η αγάπη μου μετά πάντων υμών εν Χριστώ Ιησού: αμήν.
Απόδοση.
Αδελφοί, αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! Να είστε γενναίοι και δυνατοί! Όλες τις πράξεις σας να τις εμπνέει η αγάπη.
Έχω να σας ζητήσω κάτι, αδελφοί: γνωρίζετε την οικογένεια του Στεφανά, που υπήρξαν ο πρώτος καρπός του κηρύγματος στην Αχαΐα κι αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των πιστών. Γι’ αυτό κι εσείς πρέπει να ακούτε τέτοιους ανθρώπους καθώς και όποιον εργάζεται και κοπιάζει μαζί τους. Είμαι πολύ χαρούμενος από την παρουσία κοντά μου του Στεφανά, του Φορτουνάτου και του Αχαϊκού, γιατί αυτοί αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας σας. Μου ξεκούρα¬σαν την ψυχή, όπως και τη δική σας. Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλετε αναγνώριση.
Σας στέλνουν χαιρετισμούς οι εκκλησίες της Ασίας. Πολλούς χριστιανικούς ασπασμούς σας στέλνουν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα και όλη η εκκλησία που συναθροίζεται σπίτι τους. Σας στέλνουν χαιρετισμούς όλοι οι αδελφοί, χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με αδελφικό φίλημα.
Ο χαιρετισμός αυτός γράφεται από μένα τον Παύλο με το ίδιο μου το χέρι. Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό ας είναι χωρισμένος από το σώμα της εκκλησίας: Μαράν αθά — ο Κύριος έρ¬χεται! Η χάρη του Κυρίου Ιησού να είναι μαζί σας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού που μας ενώνει, η αγάπη μου είναι μαζί με όλους σας.
Αμήν.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννης Τρίτος.
ΚΑΤΑΘΟΝ!
«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε».
Στην εποχή μας, αγαπητοί μου, έχει γίνει μια τρομερά σύγχυσις και αλλαγή εις τας σκέψεις και τα αισθήματα των ανθρώπων. Αξίαι ατίμητοι που εστήριξαν εις το παρελθόν άτομα και λαούς, λησμονούνται, τα αιώνια ανταλλάσσονται με τα φθαρτά, οι χαρακτήρες φθείρονται μέσα εις νεωτεριστικάς νοσηράς εκδηλώσεις. Υπό το κάλυμμα δήθεν της προόδου, οικογενειακαί αρχαί γρανιτώδεις προδίδονται και αγναί παραδόσεις εγκαταλείπονται. Βεβαίως η κατάστασις αυτή, ίσως μόνον με διαφορετικήν όψιν, θα παρουσιάζετο και εις την εποχήν των Αποστόλων, γεγονός το οποίον ανάγκασε τότε τον Απόστολον Παύλον να γράψη προς τους Κορινθίους τα ανωτέρω βαρυσήμαντα λόγια, τα οποία, νομίζω, ότι θα είναι πολύ χρήσιμον να αναλύσωμεν εκτενέστερον.
1. «Γρηγορείτε».
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η ζωή της αρετής, απαιτεί διαρκή εγρήγορσιν. Είναι οι εχθροί πολλοί και δυνατοί. Ιδιαιτέρως ο διάβολος, ο οποίος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη». Δι’ αυτό η Αγία Γραφή μας συνιστά εις πολλά σημεία να γρηγορώμεν. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν», διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος.
Αυτή η εγρήγορσις, η αγρυπνία, είναι ο καλύτερος φρουρός, που προφυλάσσει την ψυχήν μας από τον υπούλως ερχόμενον εχθρόν, ο οποίος εμφανίζεται «ως κλέπτης εν νυκτί». Σήμερον μάλιστα, όπως ελέχθη, με τας νέας αντιλήψεις περί ζωής, με τα νέα ιδεολογικά ρεύματα που πνέουν γύρω μας, με τας συγχρόνους συνθήκας ζωής, όπου η ατιμία ενδύεται το ένδυμα της προοδευτικότητος, η απάτη το χρυσό χαρτί της υποκριτικής ευγενείας, η ανηθικότης την μάσκαν της εξελίξεως, η δε απιστία κραδαίνει την μάχαιραν της δήθεν επιστημονικής αληθείας, απαιτείται μεγάλη προσοχή και εγρήγορσις, διότι από στιγμής εις στιγμήν ημπορεί ο εχθρός να εισέλθη εις το οχυρόν της ψυχής μας υπούλως και να το κυριεύση. Όσον δε περισσότεροι, λόγω της ανωμαλίας των καιρών και του κατακλυσμού της απιστίας και διαφθοράς, καθίστανται οι κίνδυνοι, επί τοσούτον μεγαλυτέρα θα πρέπη να είναι η εγρήγορσίς μας και η φρούρησις του ψυχικού μας θησαυρού. Ένας δε τέτοιος θησαυρός είναι η πίστις.
2. «Στήκετε εν τη πίστει».
Ωνομάσαμεν θησαυρόν την πίστιν. Και είναι. Διότι εις την πορείαν της ζωής μας η πίστις είναι ο πυρσός που μας κατευθύνει εις το ασφαλές τέρμα. Η πίστις είναι το όπλον δια του οποίου κατανικώμεν τον εχθρόν. Η πίστις είναι ο θυρεός, η μακρά ασπίς, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.
Η πίστις είναι η δύναμις η «νικήσασα τον κόσμον». Εις αυτήν την πίστιν, μας συνιστά ο μέγας Απόστολος να σταθούμε εδραίοι και σταθεροί και αμετακίνητοι. Διότι όποιος έχει αυτήν την πίστιν είναι ακαταμάχητος. Τι ατύχημα μέγα είναι δια τον άνθρωπον να χάση την πίστιν του! Όλα γύρω του τότε γίνονται σκοτάδι, ερημιά. Ο άνθρωπος ομοιάζει με αετόν χωρίς φτερά και η ζωή ωσάν πορεία θανάτου. Αδελφέ, ας μείνωμεν σταθεροί στην πίστιν, αν θέλωμε αληθινά την ευτυχία μας.
3. «Ανδρίζεσθε».
Βέβαια, δια να κρατήση κανείς την πίστιν και να νικήση εις τον μεγάλον αυτόν αγώνα, θα χρειασθή να πολεμήση με σθένος. Η αρετή θέλει ανδρείαν. Έχει βέβαια ο δρόμος της και η πορεία γοητείαν, αλλά την ιδίαν στιγμήν απαιτείται και ηρωική διάθεσις. Διότι απέναντι στας επιθέσεις του εχθρού, η στάσις του χριστιανού δεν ημπορεί να είναι η υποχώρησις. Διότι υποχώρησις σημαίνει θάνατος. Είναι αλήθεια ότι η αμαρτία εμφανίζεται ελκυστική, με γοητευτικά χρώματα, απατηλή. Ομοιάζει με μεθυστικό ποτό, που μόλις το πιής ζαλίζεσαι και ζης σε φανταστικό κόσμο. Είναι πλανεύτρα η αμαρτία, όπως πλάνο είναι το τραγούδι των σειρήνων. Όμως, αργότερα, όταν περάσουν αι πρώται εντυπώσεις, τότε εκδηλώνονται όλαι αι συνέπειαι. Η πικρία, η απογοήτευσις, τα συντρίμματα, τα ψαλιδισμένα όνειρα, τα ερειπωμένα σχέδια του παγιδευθέντος ανθρώπου. Τότε…
Στη ζωή υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Εις την πρώτην ανήκουν εκείνοι που δεν αγωνίζονται διόλου και παραδίδονται αμαχητί στον εχθρό. Γι’ αυτούς δεν αξίζει να κάνωμε λόγο. Είναι μια δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, που αρχίζουν καλά τον αγώνα, αλλά τους λείπει η ανδρεία και παραδίδονται γρήγορα ή αργά εις τον εχθρόν. Κρίμα ! Και είναι και η τρίτη κατηγορία ανθρώπων, που αρχίζουν τον αγώνα, που πολεμούν με ανδρείαν μέχρι τέλους και νικούν. Τέτοιους μας θέλει ο Απόστολος Παύλος. Γενναίους και ανδρείους. Νέοι και νέες! Ενδυθήτε την πανοπλίαν του Θεού. Μην εγκαταλείπετε τα οχυρά σας! Μην προδίδετε τα όσια και τα ιερά. Πολεμήστε με ανδρεία. Και θα νικήσετε.
4. «Κραταιούσθε».
Είναι αυτό το τελευταίο σημείο του αγώνος. Δεν πρέπει να λησμονούμεν ότι έχομεν Αρχηγόν αήττητον, ο οποίος παραστέκει στο πλευρό μας και όταν βλέπη ότι κινδυνεύωμεν, έρχεται αμέσως να μας βοηθήση, ψιθυρίζοντας στην καρδιά μας: «Μη φοβού, Εγώ μετά σου ειμί».
Ναί! Όταν μέσα μας πιστεύσωμεν ότι ο δρόμος που επήραμε είναι ο καλύτερος, όταν η ψυχή μας δονηθή από τα ιερά σκιρτήματα της αρετής και της πίστεως, όταν πάρωμε την απόφασιν να μείνωμεν μέχρι τέλους εις τας επάλξεις της τιμής και του χρέους, τότε τα ιερά μας και τα φρούριά μας δεν θα τα πάρη ο εχθρός. Την σημαίαν μας, που είναι το σύμβολον των ιερών και των ιδανικών μας, δεν θα την υποστείλη ο διάβολος. Ορθοί και αήττητοι θα μείνωμεν εις τας επάλξεις, αφού μαζί μας, εμψυχωτής και υπερασπιστής, θα είναι ο Χριστός.
Αδελφέ! Πολλοί από ημάς εφωτίσθημεν με το χριστιανικόν φως από νεαράς ηλικίας. Εγνωρίσαμεν τον νόμον του Θεού. Συνεκινήθημεν από την ιερότητα του αγώνος. Ίσως ίσως ερρίφθημεν από την πρώτην στιγμήν και εις την πνευματικήν μάχην με ενθουσιασμόν και ζήλον. Τι κάμαμε άραγε; Εφυλάξαμε κρατερώς τα πνευματικά μας φρούρια ή τα παρεδώσαμεν εις τον εχθρόν; Η πίστις μας ήτο γρανιτόκορμη ή από καλάμι;
Αγαπητοί,
Στη Βραζιλία φυτρώνει ένα φυτό, που το λένε «κάταθον», το οποίον σημαίνει «δολοφόνος». Αυτό είναι από τα αναρριχώμενα φυτά. Στην αρχή σέρνεται στο έδαφος, και άμα βρει κανένα δένδρο κοντά του, αναρριχάται επ’ αυτού, φουντώνει, δεν αφήνει κλαδάκι ακάλυπτο, και όταν φθάση στην κορυφή, το ατυχές δένδρο είναι πια ξερό. Το πνίγει μέσα στον θανάσιμο εναγκαλισμό του ο «δολοφόνος».
Τον ίδιον επικίνδυνον, ύπουλον και θανάσιμον εναγκαλισμόν κάνει στον άνθρωπο η αμαρτία. Εισέρχεται σιγά σιγά μέσα μας και κάμνει βαθμιαίαν κατοχήν. Ύστερα γίνεται ο απόλυτος κύριος της καρδιάς μας. Και τελικά μας σκοτώνει…
Αδελφέ…
Αυτό δεν πρέπει να το πάθωμεν ημείς. Θα είναι η μεγαλυτέρα συμφορά στη ζωή μας. Ένας τρόπος υπάρχει να την αποφύγωμεν. Να ακούσωμεν καλά και να εφαρμώσωμεν με ακρίβειαν και θέρμην ψυχής το σύνθημα που μας δίδει σήμερα ο Απόστολος Παύλος.
«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε».
Θα θελήσωμεν άραγε;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 114 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς.
