Αρχές του Καλοκαιριού του 2006 (διαγωνισμός της Eurovision), η νεολαία της Ευρώπης επικροτούσε και επιβράβευε τα αποκρουστικά τέρατα, τους βραχνούς άρρυθμους ήχους, τους στίχους με τα σκοτεινά νοήματα.
Ηταν σατανιστές οι μεταμφιεσμένοι; Ηταν εμπορικό το φρικώδες μασκάρεμα; Στόχευε σε φάρσα; Σε… πλάκα; Είναι διεστραμμένοι; Ο Θεός να τους κρίνει και να τους λυπηθεί. Εξ άλλου αυτοί είναι 4-5. Η νεολαία όμως της Ευρώπης και της Ελλάδας μας, είναι εκατομμύρια.
Η Ευρώπη, αιώνες τώρα, αναγνωρίζει την ομορφιά, την αναπαράγει και την συντηρεί και στη φύση και στις τέχνες και στη μουσική. Διεκδικεί τίτλους αιωνιότητας (Ρωμη), Φωτός (Παρίσι), με παγκόσμιο πνευματικό φάρο την Αθήνα. Θελει να λέγεται λίκνο του πολιτισμού και δικαίως, μέχρι πριν λίγο.
Και ξαφνικά, τι έγινε; Τι έγινε με τα παιδιά μας; Ποιός τους πήρε το «ΦΩΣ» και δεν βλέπουν; Ποιός τους μόλυνε τα ακούσματα και δεν συγκινούνται από τις μελωδίες; Ποιός τους σύγχισε το νου και δεν αφουγκράζονται τη σκέψη και τον σφυγμό των εκατοντάδων ποιητών που μεγαλούργησαν σ αυτή την Ηπειρο;
Τι φταίει, Θεε μου; Που σφάλαμε εμείς οι γονείς και επέτρεψες να κερδίσει τόσο έδαφος η ασχήμια και η αμαρτία;
Τα δύστυχα τα νιάτα μας, τα καϋμένα τα παιδιά μας! Δεν έπαιξαν σε αυλές λουλουδιασμένες. Δεν άκουσαν τα αηδόνια και τον γκιώνη την άνοιξη, ούτε τα τριζόνια τις καλοκαιριάτικες νύχτες, ούτε τα’ αφρισμένο κύμα τον χειμώνα να σκάει στα βράχια, με τους γλάρους να συνοδεύουν το τρεχαλητό του στην άμμο.
Πως να ακούσουν και να δουν; Παντα μια τηλεόραση σκέπαζε τους ήχους που έβαλε ο Θεός γύρω μας και τις εικόνες που μας πλημμυρίζει η φύση, επιδοτημένη απ τη θεία Αγάπη.
Δεν άκουσαν ιστορίες απ τη γιαγιά και πολύ περισσότερο απ τη μάννα που λείπει, ώστε να πλάσουν στο μυαλό τους εικόνες με ομορφιά απ’ τις γύρω παραστάσεις, που είναι ανύπαρκτες, αποκλεισμένες από το μπετό και το βουητό της κυκλοφορίας των πόλεων.
Εμείς μαζεύαμε λουλούδια στο βουνό και κοχύλια στη θάλασσα. Τα παιδιά μας έχουν προσέξει άραγε τα… κοχυλάκια; Ηλεκτρονικά παιχνίδια και πλαστικά τέρατα, συνοδεύουν τα ξένοιαστα χρόνια τους και γεμίζουν τα όνειρά τους με εφιάλτες. Εξοικειώθηκαν πια. Κι ενώ βυθίζονται σε ένα κόσμο τεχνητό και ψεύτικο, που όλα αγοράζονται με το χρήμα, έφυγε κι η μάννα απ το σπίτι για να φέρει κι άλλα λεφτά να αγοράσουμε κίβδηλα εργαλεία διαπαιδαγώγησής τους. Κι έτσι, κρύφτηκε η αλήθεια και το φως από τα μάτια τους.
Μονα, χωρίς τη μάννα κοντά τους, ψάχνουν να βρουν την ομορφιά που εμείς είδαμε, αλλά τα ψεύτικα καταφύγια που τους χτίσαμε, την κρύβουν. Κι εκεί μέσα παγιδευμένα και μόνα, βλέπουν κι ακούν και νοούν για ομορφιά, αυτό που ψήφισαν τον Μαιο του 2006 κι εμείς οι μεγάλοι τρομάξαμε.
Μηπως πρέπει τώρα να συνέλθουμε και να κάνουμε μια επανάσταση και να τους ελευθερώσουμε την ορατότητα και τον αέρα, που αναπνέουν;
Να ξαναφέρουμε τη μάννα κοντά τους; (το δικαιούνται).
Να παραδεχθούμε ότι κάναμε λάθος, που περιπλέξαμε τόσο τη ζωη μας και δυσκολέψαμε τα πάντα γύρω μας.
Ας τα κάνουμε πάλι όλα απλά, αλλά με τη βαρύτητα που έδιναν οι παλιοί στα βασικά πράγματα, που ανοίγουν τα μάτια και την τρυφερή καρδιά ενός παιδιού στην ομορφιά, πριν η ασχήμια διαποτίσει περισσότερο το νου και την καρδιά τους και δούμε κι άλλους ανήλικους φονιάδες, βιαστές η διαστροφικούς δολοπλόκους, που μας παραλύουν από φόβο για το μέλλον τους…
Ας… οπισθοδρομήσουμε λοιπόν για να σωθούν τα νιάτα μας, η Ελπίδα μας, τα αγαπημένα μας παιδιά!!!
Βαρβάρα Βεργή-Μηλιου
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Μαρτίου 2007.
