Το 1922 συνιστά ένα εθνικό ορόσημο τόσο στην ελληνική όσο και στην τουρκική ιστορία. Η νεώτερη ελληνική ιστορία έχει χωριστεί ουσιαστικά σε δύο περιόδους, πριν και μετά τη χρονολογία αυτή. Γεγονός που ακόμα συζητείται και ερευνάται στις μέρες μας και συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη βιβλιογραφία από κάθε άλλο θέμα στην Ελλάδα. Αποτελεί εθνική ήττα και το άδοξο τέλος της Μεγάλης Ιδέας, η οποία παρέμενε πολιτική επιδίωξη και συναισθηματικό δράμα για γενιές Ελλήνων. Κι όπως αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος στον Ε. Βενιζέλο (στις 7/9/22) «… ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας, το ελληνικό κράτος και σύσσωμο το ελληνικό Έθνος έπεσαν […] σε μια βαθιά χαράδρα από την οποία καμία δύναμη δεν θα είναι ικανή να τους ανασύρει και να τους σώσει».
Από την άλλη μεριά (την απέναντι πλευρά του Αιγαίου), οι Τούρκοι θεωρούν ότι το 1922 αποτελεί την ημερομηνία – ορόσημο της εθνικής τους ολοκλήρωσης και απελευθέρωσης. Αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης πολιτικής δεκαετιών, προσεκτικών βηματισμών, η μικρασιατική καταστροφή είναι η «μέρα που το «εθνικό έδαφος εξαγνίστηκε, ο Άλλος (ο Έλληνας) εκδιώχθηκε από την αιώνια πατρίδα» (Τ. Artunkal, “La figure du grec dans les manuels scolaires tures” στο S. Vaner (επιμ.), “Le different greco – ture, Paris 1988, σελ. 225).
Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» ολόκληρη την μελέτη σε rar μορφή.
