Τα Πάθη τα σεπτά!
Με την Μεγάλη εβδομάδα, μπήκαμε ήδη στην καρδιά της Πνευματικώτερης Περιόδου του Εκκλησιαστικού μας έτους, είμαστε πλέον, θα μπορούσαμε να πούμε, στην καρδιά όλου του εκκλησιαστικού έτους .
Όλη η Περίοδος του Τριωδίου που αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, και τελειώνει το Μ. Σάββατο, έχει κορωνίδα την Μ. Εβδομάδα, την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας.
Τα Πάθη του Κυρίου μας, δεν αρχίζουν την ημέρα που αρχίζουν τα φρικτά Του βασανιστήρια, αλλά όλη η επίγειος ζωή του είναι ένα Πάθος .
Α΄
Από τη στιγμή που εκκένωσε Εαυτόν «μορφήν δούλου λαβών» (Φ.λ. β΄ 7) αρχίζει η προσφορά της Θυσίας Του.
Βηθλεέμ … Αίγυπτος … Ναζαρέτ … «Ούκ είχε πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. η΄ 20) .
Θυσία … η φρικτή αγωνία της Γεθσημανή, οι εξευτελισμοί … αρχόντων και λαού, ραπίσματα, το φοβερό φραγγέλωμα.
Ερώτ.: Τί ήταν το φραγγέλωμα ;
Απάντ.: Εγύμνωναν τον κατάδικο, τον έδεναν σε πάσαλο. ΄Επαιρνε ο δήμιος το φραγγέλιον = ένα ξύλο, που στην άκρη είχε λουριά με δεμένα μολύβια ή οστά ανθρώπου . Και με αυτό κτυπούσαν τον κατάδικο, μέχρι θανάτου. Με τα πρώτα κτυπήματα, έφευγε το δέρμα και φαινόταν η διάταξη των μελών και των τενόντων. Ο κατάδικος έχανε την όψη του. Έτσι κτύπησαν τον Κύριον .
Θυσία, ο ακάνθινος Στέφανος και όλη η ψυχική και σωματική
ταλαιπωρία των προηγουμένων ωρών. Στο Σταυρό, σταλαγματιά – σταλαγματιά το αίμα Του … Όλες τις αμαρτίες επάνω Του …
Ο αναμάρτητος = όλος αμαρτία … «τον μή γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτία εποίησεν, ίνα ημείς γενόμεθα δικαιοσύνη Θεού εν αυτώ» (Β΄ Κορ. ε΄ 21). Πήρε επάνω του, όλου του ανθρωπίνου γένους τας αμαρτίας .
Έτσι ο αθώος, εξ αιτίας μας, έγινε ο μεγάλος ένοχος και υπόδικος εμπρός στη Θεία Δικαιοσύνη .
Τιμωρήθηκε για μας, εκείνος .
Ερώτ.: Ποια ήταν η κατ΄ εξοχήν τιμωρία του Κυρίου ;
Απάντ.: Τιμωρία όχι μόνον ο Σταυρός, ο Θάνατος … οι πόνοι .. στο Σταυρό … Ήταν η εγκατάλειψη εκ μέρους του Πατρός και η τιμωρία της Θείας Δικαιοσύνης, που ξέσπασε επάνω Του .
Τι σημαίνουν, αυτές οι δύο φράσεις, δεν μπορεί καμμιά διάνοια να εννοήση . Και αν δεν μας τις απεκάλυπτε η Αγία Γραφή θα ήταν αδύνατο να τις φαντασθούμε. Ο Αναμάρτητος και Άγιος θα γινόταν κατάρα . «Ο εν κόλποις του Πατρός προαιωνίως ανακείμενος» θα εγκαταλειπόταν από τον Πατέρα. «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του Νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γαλ. γ΄ 13). Και ο ίδιος ο Κύριος, καθώς κρεμόταν από τον Σταυρό, όταν έφθασε εκείνη η ώρα, αφήκε να ξεφύγη από το πικραμένο στόμα Του η σπαρακτική κραυγή : «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες» (Ματθ. κζ΄ 46).
Ούτε για τους αφόρητους πόνους, ούτε για τις αδιάντροπες βρισιές και ειρωνείες, ούτε για την άλλη απερίγραπτη οδύνη του Σταυρού, παραπονέθηκε ο Κύριος. Παραπονέθηκε μόνο για την εγκατάλειψη του ουράνιου Πατρός .
Αυτή η εγκατάλειψις έπρεπε να ήταν πολύ φρικτή, απερίγραπτα
οδυνηρότερη από όλους μαζί τους πόνους της Σταυρώσεως, η υψίστη τιμωρία της Θείας Δικαιοσύνης.
Αυτό το αφάνταστα πικρό, ψυχικό μαρτύριο είχε ολοκάθαρα ενώπιόν Του ο Κύριος, ως Παντογνώστης, εκεί στη Γεθσημανή και έπεσε σε απερίγραπτη αγωνία, ενώ έτρεχε σαν ποτάμι ο ιδρώτας «ωσεί θρόμβοι αίματος» έλουζε το άχραντο σώμα Του και πότιζε τη Γή.
Γι΄ αυτό γονατιστός και πρηνής παρακαλούσε εναγώνια τον Πατέρα, ενώ ολόθερμα δάκρυα έτρεχαν από τα πάναγνα μάτια Του λέγοντας : «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ. ηστ΄ 39), «αββά ο Πατήρ, πάντα δύνασαι, παρένεγκε το ποτήριον απ΄ εμού τούτο» (Μάρκ. ιδ΄ 36) .
Με τον τρόπον αυτόν και μόνον «πληρώθηκε πάσα δικαιοσύνη» εκ μέρους του Αγίου των Αγίων, δόθηκε η Μεγάλη Θυσία, για να βρούμε εμείς τη λύτρωση. Το πανάχραντο Αίμα του Αγιωτάτου αυτού Θύματος, είναι το λύτρον της ψυχής μας, η απαλλαγή μας από την αιώνια καταδίκη, η ανάστασή μας από το θάνατο, η εξαγορά μας από την κατάρα, η πληρωμή του βαρυτάτου χρέους μας. «Ελυτρώθημεν τιμίω, αίματι ως αμώμου και ασπίλου Χριστού» (Α΄ Πέτρ. α΄ 19).
Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, γεμάτος από βαθιά ευλάβεια, γράφει ότι ο Θεός Πατήρ «τον μή γνόντα αμαρτίαν, τον αυτοδικαιοσύνην όντα, ως αμαρτωλόν αφήκεν αποθανείν», για να κάμη τους αμαρτωλούς δικαίους.
Και ταύτα επί Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος παρά την προσπάθεια μερικών να διαγράψουν ή να μετριάσουν την ευθύνην του, φέρει βαρυτάτην την ευθύνην, διότι ως πανίσχυρος αυτός δικαστής και γνωρίζοντας άριστα την πλήρη αθωότητα του Κυρίου, αλλά και την μοχθηρία και κυνικότητα των αρχόντων του Ισραήλ αρνήθηκε να αποδώσει δικαιοσύνην.
Και έγινε έτσι και αυτός συνεργός στο μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων .
Β΄
Θεοφώτιστοι άνδρες της Π. Διαθήκης, οι προφήτες, περιέγραψαν την θανατική καταδίκη του Κυρίου μας, το φρικτό Σταυρικό Θάνατό Του, καθώς και όλα τα δραματικά γεγονότα που προηγήθηκαν της Σταυρώσεως , με ζωηρά χρώματα, με δύναμη και παραστατικότητα τόση, σαν να ήταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες των γεγονότων που πολύ αργότερα πραγματοποιήθηκαν .
Επιλεκτικά θα σημειώσουμε μερικές περικοπές . Ο Προφήτης και Ψαλμωδός Δαβίδ στον ξη΄ ψαλμό , στίχ. 2 – 16 προλέγει ότι η αθώα και αγνή ψυχή του Κυρίου μας, θα κυριευόταν από θλίψη και θα ξεσπούσε σε θερμή ικεσία προς τον πατέρα.
Να πώς το περιγράφει :
«Σώσον με, ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου (σώσε με, ώ Θεέ μου. τα κύματα των θλίψεων κατακλύζουν την ψυχή μου). Απειλούν και αυτή ακόμη την ζωή μου. Έχω χωθεί στη λάσπη του βυθού κάτω από την οποία δεν υπάρχει στερεός πυθμένας . Μοιάζω ως εάν έχω βυθισθεί στα βάθη της θαλάσσης, ως εάν φοβερά καταιγίδα να με καταπόντισε στο πέλαγος. Απόκαμα να φωνάζω προς Σέ δυνατά. Ο λάρυγγάς μου βράχνιασε, τα μάτια μου προσηλωμένα προς Σε τον Θεό μου, έχασαν το φώς τους, διότι έχασαν την ελπίδα βοηθείας. Εκείνοι πού με μισούν χωρίς καμία αιτία και αφορμή, επληθύνθησαν περισσότερο από τις τρίχες της κεφαλής μου. Έγιναν πολλοί ισχυροί οι εχθροί μου». Και με το ίδιο πνεύμα συνεχίζει ο Ψαλμωδός μέχρι τον στίχο 16 αυτού του ψαλμού.
Ποιά ποτέ ανθρώπινη πένα και ποιά γλώσσα θα μπορούσε να περιγράψη τόσο παραστατικά το τραγικό μαρτύριο της Γεθσημανή ; Ο Προφήτης όμως είχε το Πνεύμα το ΄Αγιο πού τον ενέπνεε, ώστε να ζωγραφίζη με τόση ζωντάνια την αγωνία της Γεθσημανή.
Γεμάτος έκπληξη και οδύνη μπροστά στο φρικτό μαρτύριο του Κυρίου, ο Προφήτης Ησαΐας θρηνολογεί: «Ούκ έστιν είδος αυτώ (δεν υπάρχει ωραιότητα σ΄ αυτόν) ουδέ δόξα . και είδομεν αυτόν, και ούκ είχεν είδος ουδέ κάλλος . αλλά το είδος αυτού άτιμον (άδοξον, παραμορφωμένο, άσχημο) και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων» (Ησ. νγ΄ 2-3).
Μεγάλη εντύπωση κάνει στον προφήτη Ησαΐα, που για τις λεπτομέρειες των προρρήσεών του ονομάστηκε «πέμπτος Ευαγγελιστής», η υπομονή και εγκαρτέρηση του Μεσσίου. Η σιωπή με την οποία δέχεται το μαρτύριο. Ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας : «Και αυτός δια το κεκακώσθαι ούκ ανοίγει το στόμα αυτού . ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ούκ ανοίγει το στόμα» (Ησ. νγ΄ 7).
Όπως στον κήπο της Γεθσημανή, έτσι και ανάμεσα στους μοχθηρούς ανθρώπους θα έμενε μόνος. Και ο προφήτης παρουσιάζει τον Κύριο να λέει: «Όπου και αν στραφή η ψυχή μου, δεν περιμένει τίποτα άλλο παρά βρισιές και ταλαιπωρίες. Μέσα στον πόνο μου περίμενα κάποιον να με συμπονέση και δεν φάνηκε κανείς. Αναζήτησα κάποιους να με παρηγορήσουν, και δεν παρουσιάστηκε ούτε ένας» (Ψαλμ. ξη΄ 21).
Μόνος, κατάμονος, λοιπόν, θα σήκωνε το βαρύ φορτίο του θανάτου ο Κύριος .
Ο Προφήτης Ησαΐας πάλι, ενώπιον αυτής της Θυσίας διερωτάται : Γιατί υποφέρει τόσο σκληρά ο δίκαιος αυτός επάνω στο Σταυρό ; Και δίνει ο ίδιος την απάντηση : «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται, και ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω και εν πληγή υπό Θεού και εν κακώσει. Αυτός ετραυματίσθη δια τας αμαρτίας ημών … Αίρεται από της γης η ζωή αυτού, από των ανομιών του λαού μου ήχθη εις θάνατον». Και προσθέτει ο προφήτης ότι η σωτηρία μας είναι ανεκτίμητος καρπός της μεγάλης αυτής θυσίας, «τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν».Ο Θεός παρέδωκε αυτόν στο σταυρικό θάνατο, για να ελευθερώση εμάς από τις αμαρτίες (Ησ. νγ΄ 1-8).
Τη φρικτή αυτή αδικία που έκαναν οι άνθρωποι εις βάρος του Λυτρωτή, ο ήλιος δεν μπορούσε να την βαστάξη. ΄Εκρυψε τις ακτίνες του, βυθίστηκε στο σκοτάδι και άπλωσε ένα κατασκότεινο πέπλο στην αμαρτωλή γή. Αυτό περιγράφει ο Προφήτης Αμώς : «Και έσται εν τη ημέρα εκείνη… και δύσεται ο ήλιος μεσημβρίας, συσκοτάσει επί της γης εν ημέρα το φως» (Αμώς η΄ 9).
Και ενώ τραγικός και καταφρονεμένος θα ήταν ο θάνατος του Κυρίου, ο ενταφιασμός εντούτοις θα ήταν ειρηνικός, μεγαλοπρεπής, σαν σε «ένδοξο βασιλέα». Ο Προφήτης Ησαΐας προείπε πάλι ότι ενώ «από προσώ-που αδικίας ήρται ο δίκαιος», δηλαδή εξαιτίας των ξένων αμαρτιών θανατώθηκε ο Δίκαιος, εν τούτοις «έσται εν ειρήνη η ταφή αυτού» (Ησ. νζ΄ 1,2).
Γ΄
Έτσι και έγινε «ήλθεν, οψίας γενομένης» όταν δεν είχε καλοβραδυάσει, ήλθε στον Γολγοθά ο Ιωσήφ και βουλευτής, και είδε τον θάνατο του Ιησού. Ήταν μαθητής του Ιησού κεκρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων. Αφού συνεννοήθηκε με τις μαθήτριες και τους μαθητάς του Κυρίου, για να ετοιμάσουν τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον», «και ητήσατο το σώμα του Ιησού», «ο δε Πιλάτος εθαύμασε εί ήδη τέθνηκε».
Αφού συνεννοήθηκε με τον Κεντυρίωνα (Εκατόνταρχο) και βεβαιώθηκε για το θάνατο του Ιησού «εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ».
Ο Ιωσήφ «ήλθεν και ήρε το σώμα του Ιησού». Μαζί με τον Ιωσήφ και ο Νικόδημος, κρυφός και αυτός μαθητής του Κυρίου, ο οποίος έφερε «μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν» δηλ. 32 κιλά αρώματα.
Πήραν το Σώμα, του Ιησού, το τύλιξαν σε καθαρό σεντόνι, που είχε αγοράσει ο Ιωσήφ. Ακολούθως έσπευσαν και έδεσαν το ΄Αγιο Σώμα με τα οθόνια, τα οποία βούτηξαν στα αρώματα, όπως ήταν συνήθεια στους Ιουδαίους να ενταφιάζουν τους νεκρούς.
Η ταφή έγινε στον Οικογενειακό Τάφο του Ιωσήφ, στον οποίον ουδείς είχε ταφή. Ο τάφος ήταν λαξευμένος επί του βράχου, και ασφαλώς έγινε η ταφή σ΄ αυτόν τον τάφο, κατά Θείαν Οικονομίαν, ώστε να είναι αδύνατος η κλοπή. Διότι δεν ήταν δυνατόν να γίνη όπισθεν ή υπογείως, παρά διά της θύρας, η οποία εφράσσετο υπό λίθου, και εφρουρείτο υπό των στρατιωτών.
«΄Ην δε εν τω τόπω ου εσταυρώθη κήπος, και εν τω κήπω μνημείον καινόν, εν ώ ουδέπω ουδείς ετέθη».
Δηλαδή. Υπήρξε πλησίον του τόπου όπου εσταυρώθη, ο Ιησούς, σε απόσταση 40 περίπου μέτρων, ένας κήπος, ο οποίος ανήκε στον Ιωσήφ. Εκεί είχε λαξευθή ο τάφος στον οποίον ετάφη ο Κύριος .
Αγαπητοί μου.
Και εφέτος θα εορτάσωμε την Μ. Εβδομάδα και το ΄Αγιον Πάσχα.
Ένας ύμνος της Μ. Εβδομάδος λέει : «Μη ως Ιουδαίοι εορτάσωμεν το Πάσχα …» . Οι Εβραίοι τότε γιόρτασαν το Πάσχα τους, με χέρια βουτηγμένα στο Αίμα του Χριστού μας, πού εσταύρωσαν …
Εμείς, ας μη κάνωμε εφέτος ένα τέτοιο Πάσχα … Πώς το Πάσχα μας, θα είναι ΄Αγιο και Πνευματικό, πώς θα είναι ευλογημένο ;
Με νηστεία και Προσευχή. Με την συχνή, κάθε ημέρα παρακολούθηση των Ιερών Ακολουθιών. Με σιωπή και περισυλλογή. Με μελέτη και συμμετοχή στα ζωοπάροχα Μυστήρια, της εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας. Ενθυμούμενοι τα Πάθη του Κυρίου, τα οποία για μας υπέφερε , να αισθανώμαστε αιώνια Ευγνωμοσύνη, και να αγωνιζόμαστε, να μη Τον λυπούμε με τις αμαρτίες μας .
Έτσι, με τη Χάρη Του, θα περάσουμε μια Αγία Μεγάλη Εβδομάδα και θα ζήσουμε ένα Πνευματικό, Χαρούμενο
΄Αγιον Πάσχα
Σού το εύχομαι
αδελφέ μου !
Κείμενον του πρωτοπρεσβυτέρου, Πατρός,
Χρήστου Παπαχρήστου.
Υμνολογική εκλογή.
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’
Τόν δι’ ημάς Σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Τον Χριστό, που για μας σταυρώθηκε και υπέμεινε τον θάνατο του σταυρού, όλοι μαζί ας υμνήσουμε. Αυτόν είδε πάνω στο σταυρό η Παναγία Θεοτόκος Μαρία και έλεγε: Αν και υπομένεις τον θάνατο του σταυρού, Εσύ είσαι και θα είσαι ο Υιός και Θεός μου.
Ο Οίκος
Τόν ίδιον Άρνα, η αμνάς θεωρούσα πρός σφαγήν ελκόμενον, ηκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ’ ετέρων γυναικών, ταύτα βοώσα. Πού πορεύη Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχύν δρόμον τελείς; μή έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά; κακεί νύν σπεύδεις, ίν εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ή μείνω σοι μάλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μή σιγών παρέλθης με, ο αγνήν τηρήσας με, σύ γάρ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Βλέποντας το δικό της προβατο, τον Χριστό, η αμνάς, δηλαδή η Παναγία, να Τον σέρνουν προς την σφαγή, δηλαδή τον θάνατο του σταυρού, Τον ακολουθούσε μαζί με άλλες γυναίκες θρηνώντας και λέγοντας: Πού πηγαίνεις, παιδί μου? Για χάρη ποιού διανύεις αυτόν τον γρήγορο δρόμο? Μήπως άλλος γάμος γίνεται στην Κανά και εκεί τώρα τρέχεις, για να κάνεις πάλι για χάρη τους το νερό κρασί? Ναέλθω μάζί Σου, παιδί μου ή να μείνω εδώ? Πες μου ένα λόγο, παιδί μου, Εσύ που είσαι ο Λόγος του Θεού. Μη περάσεις μπροστά μου σιωπηλός χωρίς να μου πεις ένα λόγο. Εσί είσαι που με διατήρησες αγνη. Κι αν ακόμη υπομένεις τον θάνατο του σταυρού, Εσύ είσαι ο Υιός και Θεός μου.
Συναξάριον
Τή αγία καί μεγάλη Παρασκευή, τά άγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν, τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ύβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό όξος, τούς ήλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον, ά δι’ ημάς εκών κατεδέξατο, έτι δέ καί τήν τού ευγνώμονος Ληστού, τού συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τώ Σταυρώ ομολογίαν.
Στίχοι εις τήν Σταύρωσιν
• Ζών ει Θεός σύ, καί νεκρωθείς εν ξύλω,
• Ω νεκρέ γυμνέ, καί Θεού ζώντος Λόγε.
•
Έτεροι εις τόν ευγνώμονα Ληστήν
• Κεκλεισμένας ήνοιξε τής Εδέμ πύλας,
• Βαλών ο Ληστής κλείδα τό, Μνήσθητί μου.
Τή υπερφυεί καί περί ημάς παναπείρω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Κατά την αγία και ΜΕΓΆΛΗ Παρασκευή, επιτελούμε τα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού, δηλαδή τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα χτυπήματα, τις ύβρεις, τα ειρωνικά γέλια, την κόκκινη περιπαικτική χλαμύδα, τον κάλαμο, το σφουγγάρι το βαπτισμένο μέσα σε πικρά υγρά, το ξίδι, τα καρφιά, την λόγχη, που τρύπησε την πλευρά Του, και προ πάντων αυτόν το Σταυρό και τον θάνατο, που με τη θέληση Του υπέμεινε για μας. ΑκόΜη και τη σωτήρια ομολογία του ευγνώμονος και μετανοημένου ληστού, που σταυρώθηκε μαζί Του.
ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ
Είσαι ζωντανός Θεός παρά το ότι νεκρώθηκες πάνω στο ξύλο του σταυρού. Είσαι ο Λόγος του Θεού παρά το ότι φαίνεσαι γυμνός νεκρός.
ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΑ ΛΗΣΤΗ:
Ο ληστής άνοιξε τις κλεισμένες για την αμαρτία μας πύλες της Εδέμ, βάζοντας για κλειδί: το μμνήσθητί μου.
Ελέησέ μας Κύριε Χριστέ ο Θεός μας, με την
υπερφυσική και αγία Σου ευσπλαχνία.
Αντίφωνον ΙΕ’ Ήχος πλ. β’
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας. (εκ γ’). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τόν ουρανόν έν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός τής Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τά Πάθη Χριστέ. (εκ γ’). Δείξον ημίν, καί τήν ένδοξόν σου Ανάστασιν.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Σήμερα βρίσκεται κρεμασμένος πανω στο ξύλο του σταυρού για τις αμαρτίες μας Αυτός, που κρέμασε και κρατά κρεμασμένη μέσα στα ννερά των ωκεανών τη γη.
Στεφάνι από αγκάθια τοποθετείται περιφρονητικά και βασανιστικά πάνω στο κεφάλι Αυτου, που είναι ο Βασιλιάς των αγγέλων, αντί για βασιλικό διάδημα.
Ενδύουν με ψεύτικη και περιφρονητική πορφύρα
Αυτόν που σκεπάζει και κλείνει με τα σύννεφα τον ουρανό.
Καταδέχθηκε να υποφέρει ράπισμα ααπό τους αμαρτωλούς ανθρώπους Αυτός που με το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη ελευθέρωσε τον Αδάμ.
Απλώθηκε εξαντλητικά πάνω στο σταυρό με τα καρφιά, ώστε να είναι ακίνητος, Αυτός που είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Κεντήθηκε στην πλευρά αυτός ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ Της Παρθένου.
Προσκυνούμε τα Αγια Πάθη Σου, Χριστέ. Δείξε και σε μας, αξίωσε μας να δούμε και την ένδοξη Ανάστασή Σου.
Απολυτίκιον Ήχος δ’
Εξηγόρασας ημάς, εκ τής κατάραςτού νόμου, τώ τιμίω σου Αίματι, τώ Σταυρώ προσηλωθείς, καί τή λόγχη κεντηθείς, τήν αθανασίαν επήγασας ανθρώποις. Σωτήρ ημών δόξα σοι.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Με το Τίμιό Σου Αίμα μας εξαγόρασες από την κατάρα του Ιουδαικού νόμου. Επήγασες για τους ανθρώπους την αθανασία, αφού προσηλώθηκες πάνω στο σταυρό και αφου κεντήθηκες με τη λόγχη στην πλευρά Σου. Δόξα σε Σένα, Σωτήρ του κόσμου.
Απόδοση, Θεοδοσίας Μοναχής.
