Ζητούνται γονείς με ευθύνη – Πορφυρίας Μοναχής.

Στο ταξί μπαίνει μια κυρία, γύρω στα σαράντα. Από τη συζήτηση που άνοιξα μαζί της, έμαθα ότι ήταν αρχιτέκτονας. Είχε δικό της γραφείο με αρκετή πελατεία. Όμως αγάπησε, παντρεύτηκε κι έτυχε να μείνει αμέσως έγκυος. Ο σύζυγος της, πολιτικός μηχανικός. Μέχρι να γεννήσει, η κυρία εργαζόταν. Μόλις γέννησε το πρώτο της αγωράκι, είπε στον σύζυγο της: «Το γραφείο το κλείνω, η καριέρα μου ήταν μέχρι εδώ. Τώρα προτεραιότητα έχει το παιδί μου. Το παιδί μας, θέλω να το μεγαλώσω εγώ, η μάννα του». Εκείνος το δέχτηκε με πολλή χαρά. Στην πορεία ήρθαν άλλα τρία παιδιά.

-Συγχαρητήρια, γλυκιά μου, η απόφαση σου ήταν ό,τι καλύτερο. Τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνει η μαννούλα τους.
-Της ίδιας γνώμης είμαι και εγώ, γι’ αυτό εγκατέλειψα την καριέρα μου.
-Είσαι ευτυχισμένη;
-Ναι, πάρα πολύ! Είναι πολύ όμορφο να είσαι μητέρα, να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα και να καμαρώνεις το έργο σου. Μπροστά στα παιδιά μου δεν βάζω ούτε καριέρα, ούτε χρήμα, ούτε δόξα.
-Ο σύζυγος είναι καλός;
-Πολύ καλός.
-Τα πεθερικά σου;
-Αξιόλογοι άνθρωποι. Γι’ αυτό ο άνδρας μου είναι τόσο καλός, γιατί είχε καλούς γονείς. Είναι μοναχοπαίδι, όμως τον μεγάλωσαν με σωστές αρχές. Ξέρει να σέβεται τον εαυτό του, εμένα, τα παιδιά μας και όλο τον κόσμο.
Κούκλα μου, τόση ώρα βλέπω τις εικόνες που έχεις, και ειλικρινά χαίρομαι για σένα. Πρέπει να πιστεύεις πολύ στο Θεό, ε;
-Ναι! δεν υπάρχει για μένα τίποτε πιο δυνατό από την αγάπη του γλυκού μου Ιησού. Γι’ αυτήν την αγάπη θυσιάζω τα πάντα.
-Και εμείς πιστεύουμε στον Θεό. Κάθε Κυριακή απαραιτήτως θα πάμε οικογενειακώς στην Εκκλησία. Θέλω να μάθουν από μωρά τα παιδιά μου να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν, να είναι κοντά στην Εκκλησία και στον Θεό.
-Πνευματικό έχετε;
-Βεβαίως, χωρίς πνευματικό-καθοδηγητή δεν μπορείς να κρατάς ισορροπίες, πολύ περισσότερο σήμερα- δεν βλέπετε πώς κατάντησαν τη ζωή μας;
-Την κατάντησαν ή την καταντήσαμε; Εμείς δεν έχουμε ευθύνες γι’ αυτήν την κατάντια;
-Και βέβαια έχουμε, αφού ό,τι μας σερβίρουν το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Τα παιδιά μου πάνε σχολείο και διαβάζω τα βιβλία τους. Λοιπόν, παρατήρησα πως την ιστορία μας την έχουν τελείως αλλοιώσει. Τα Θρησκευτικά μιλούν ελάχιστα για τον Θεό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνουν αυτό.

-Μάλιστα! Κι εσείς, γιατί δεν αντιστέκεστε; γιατί δεν διαμαρτύρεσθε γι’ αυτά τα βιβλία;
-Τι να κάνουμε;
-Τι να κάνετε; Να μην τα πάρετε, να αντιδράσετε, να φωνάξετε, να απαιτήσετε να σας δώσουν σωστά την ιστορία μας, γιατί η ιστορία αποτελεί την πυξίδα του κάθε έθνους για τη σωστή πορεία του. Όπως βλέπω όμως να βαδίζουν τα πράγματα, κάποιοι προσπαθούν να την αλλοιώσουν, ώστε σιγά-σιγά να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Να ξεχάσουμε τους ήρωες μας, τις ηρωικές πράξεις που έκαναν εκείνοι, για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι εμείς. Ενώ έπρεπε να τους ευχαριστούμε και να τους καμαρώνουμε, εμείς τους πετάμε στα σκουπίδια! Κυρία μου, μ’ αυτά που κάνουμε, τρίζουν τα κόκκαλα των ηρώων μας! Επίσης προσπαθούν να μας βγάλουν και τον Θεό από την ψυχή μας: να ξεχάσουμε πως είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Αν, κυρία μου, τα παιδιά μας δεν τα οδηγήσουμε στον Θεό, πώς έχουμε απαίτηση να είναι ψυχικά υγιή; πώς έχουμε απαίτηση να έχουμε χριστιανικές οικογένειες; πώς έχουμε απαίτηση να έχουμε αγάπη και να ζούμε ευτυχισμένοι; πώς έχουμε απαίτηση να μας σέβονται, όταν εμείς δεν σεβόμαστε τον Θεό;
Αν ξεσηκωθείτε όλες εσείς οι μητέρες, θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να ξαναγράψει τα βιβλία και να ασχοληθεί σοβαρά και σωστά με την παιδεία μας, να σεβαστεί τη θρησκεία μας και την ιστορία μας. Βλέποντας μας, όμως, να μην αντιδρούμε και να τα δεχόμαστε όλα, μας σερβίρουν ό,τι σκεφθεί το άρρωστο μυαλό κάποιων προοδευτικών, εκσυγχρονιστών ή ξενοκίνητων οργάνων. Εσείς, σαν μορφωμένη και καλλιεργημένη που είστε, γιατί δεν ξεκινάτε έναν αγώνα από το σχολείο σας;

-Μμ!! Κάτι πήγα να κάνω, μα βρήκα τοίχο μπροστά μου.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή, οι γυναίκες που έχουν τα παιδιά τους στο ίδιο σχολείο με τα δικά μου, όταν τους είπα ότι τα βιβλία που μας έδωσαν είναι απαράδεκτα και πως κάτι πρέπει να κάνουμε, ;ώστε να τα διορθώσουν, η απάντηση τους ήταν: Ωχ! καημένη, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Άλλωστε, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη] Από εκεί και πέρα τι άλλο να κάνω; Δεν με ακολουθεί καμία.

-Εμ, πώς να σας ακολουθήσουν, αφού το μυαλό των περισσοτέρων γυναικών είναι στον καφέ, στο φλιτζάνι και γω δεν ξέρω πού αλλού; Πού μυαλό και χρόνος για την μόρφωση των παιδιών τους; Πού μυαλό, για την ψυχική υγεία των παιδιών τους; Και μετά, όταν μεγαλώσουν και βγουν αλήτες τα παιδιά τους, η έτοιμη απάντηση: Η κοινωνία φταίει! Δεν λένε, το ξερό μου το κεφάλι φταίει. Δεν καταλαβαίνουν πως μακριά από τον Θεό, τα παιδιά μας και εμείς είμαστε πνευματικά νεκροί. Δεν έχουν το σθένος να το παραδεχθούν.

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

Κατηγορίες: Άρθρα, Λογοτεχνικά, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.