Βρισκόμαστε στο β’ μισό του Γ’ μ.Χ. αιώνα. ΟΙ διωγμοί κατά των οπαδών της θρησκείας του Ιησού βρίσκονταν στο απόγειο τους. Ο Διοκλητιανός, επικεφαλής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξουσίαζε όλο το γνωστό τότε κόσμο, προσπαθούσε, μάταια, να πνίξει αυτούς που αρνούνταν τη θεότητα της Ρώμης και των αυτοκρατόρων της. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο μελλοντικός επίσκοπος της σπουδαίας πόλεως της Ισπανίας που λεγόταν Κορδούη (σημερινή Κόρδοβα).
Ο άγιος Όσιος είδε το φως το 256 μ.Χ. στην πόλη αυτή. Ήταν χριστιανός. Διέπρεπε στη γνώση, στην αρετή και στην άσκηση, όντας το ζωντανό ευαγγέλιο για τους συμπολίτες του. Στο σώμα του έφερε ορατά τα σημεία της καλής ομολογίας του. Ουλές και σημάδια από βασανιστήρια κατά τους διωγμούς. Το έτος 300 με την αυγή του τόσο σημαντικού για την Εκκλησία αιώνα ο Όσιος έγινε κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας, δηλαδή επίσκοπος της Κόρδοβας. Η φήμη και η αγιότητα της ζωής του ταξίδεψαν μακρυά, σ’ όλη την αυτοκρατορία. Έγινε φίλος και έμπιστος ενός άλλου Μεγάλου, του άγιου Κωνσταντίνου, ο οποίος και τον επιφόρτισε να βρει λύση στα νέα προβλήματα της νόμιμης πια Εκκλησίας που ήταν οι αιρέσεις και κυρίως ο αρειανισμός. Με αυτή την ιδιότητα ο άγιος Όσιος προέδρευσε στην τοπική σύνοδο της Αντιοχείας το 324 και το 325 όταν συνήλθε στη Νίκαια η Α’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο.
Μετά την κοίμηση του αγίου Κωνσταντίνου, νέες τρικυμίες εμφανίστηκαν στο σκάφος της Εκκλησίας. Οι διάδοχοι Κώνστας και Κωνσταντίνος δεν ακολούθησαν την πίστη του προκατόχου τους. Ο Άγιος της Κορδούης παρά τις έντονες αυτοκρατορικές πιέσεις, προάσπισε γενναίως την Ορθοδοξία της Εκκλησίας ειδικά όταν έλαβε πάλι μέρος στη Σύνοδο της Σαρδικής το 343, πλάι στον τοπικό επίσκοπο Πρωτογενή. Γι’ αυτή την αιτία ο Όσιος εξορίστηκε μαζί με πολλούς ορθοδόξους επισκόπους και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μεγάλο Αθανάσιο. Υπέφεραν πολλά δεινά και κακουχίες αλλά υπέμειναν. Όπως οι μάρτυρες στους πρωτινούς διωγμούς. Διωγμοί και τούτοι. Ο Μέγας Αθανάσιος επαινεί το γέροντα επίσκοπο της Κορδούης αποκαλώντας τον «Πατέρα των επισκόπων», όχι μόνον βέβαια για την πολύ προχωρημένη του ηλικία.
Ο άγιος Όσιος έζησε έτσι αγωνιζόμενος και αντιστεκόμενος στις αιρετικές δοξασίες που μάχονταν την ορθόδοξη πίστη. Σχεδόν εκατοντούτης έλαβε μέρος σε μια τελευταία γι’ αυτόν Σύνοδο, του Σιρμίου, που διατύπωνε πιο μαλακά τις ορθόδοξες θέσεις, αποτελώντας ένα προτελικό και ενδιάμεσο σταθμό οικειοποιήσεως του δόγματος της Νικαίας έως ότου, χάρις στο έργο των μεγάλων Καπαδοκών πατέρων, βρεθεί η πλήρης και σαφέστατη διατύπωση της Β’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου.
Λίγο μετά τη Σύνοδο του Σιρμίου ο γέροντας επίσκοπος και πατήρ της Εκκλησίας, Όσιος της Κορδούης, άφηνε τους αγώνες της στρατευόμενης για να αναπαυθεί αιώνια στους κόλπους της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Άγιε Όσιε, επίσκοπε Κορδούης της Ισπανίας πρέσβευε υπέρ της εν τω κόσμω δοκιμαζόμενης Εκκλησίας του Χριστού. Αμήν.
Μεγαλυνάριον
Άνθραξ ώφθης Όσιε νοητός,
ύλην καταφλέγων, των αιρέσεων την σαθράν
στερρός δογμάτων στύλος,
έλεγχων τους άθεους.
Και της Κορδούης μέγας, ποιμήν και πρόεδρος.
Από το βιβλίο: (Ισπανικό Ορθόδοξο Συναξάρι), του Γεωργίου Εμμανουήλ Πιπεράκη, Αναπληρωτού Καθηγητού Ιατρικής Παν/μίου Αθηνών.
Έκδοσις, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: Γραφείον Εξωτερικής Ιεραποστολής
Έκδοσις Α’, 2003
