Μεταμορφωμένος διάβολος παρακωλύει ιερέα!
Διηγήθηκε ο πατήρ Στυλιανός Κασσίμος, εφημέριος του χωριού Άγιος Πέτρος Κυνουρίας, ο όποιος για χρόνια εξυπηρετούσε και το γειτονικό μοναστήρι της Παναγίας Μαλεβή: «Είχαμε συμφωνήσει με τις καλογριές, όταν θέλουν Λειτουργία να απλώνουν ένα σεντόνι στον τοίχο. Εγώ το έβλεπα και την άλλη μέρα ξεκινούσα από το χωριό νύχτα για να πάω στο Μοναστήρι να λειτουργήσω. Πολλές φορές στον δρόμο συναντούσα ένα κόκκορα, άλλοτε μία αλεπού που με εμπόδιζαν στο δρόμο. Καταλάβαινα ότι ήταν ο διάβολος. Έκανα τον σταυρό μου, εξαφανίζονταν αυτά και προχωρούσα».
Τον π. Στυλιανό τον έβλεπαν μερικοί να λειτουργή με πολλή ευλάβεια και να μην πατά στο έδαφος.
Αδολεσχία ευχής και Ψαλτηρίου
Υπάρχουν πολλοί λαϊκοί ανεβασμένοι πνευματικά και πολύ προχωρημένοι στη νοερά προσευχή. Κάποιος είχε φθάσει σε κατάσταση να λέγη την ευχή και στον ύπνο του. Τον άκουγαν οι άνθρωποι του σπιτιού του, ενώ κοιμόταν, να ψιθυρίζη και την ευχή.
Στο Ηράκλειο Κρήτης ζούσαν μέχρι το 1979 δυό ευλογημένες ψυχές, ένα ζεύγος ηλικιωμένων, ο Αντώνιος και η Μαρία. Δεν είχαν αποκτήσει τέκνα, ήταν όμως πραγματικοί χριστιανοί, άνθρωποι του Θεού. Τηρούσαν με ακρίβεια τις εντολές του Θεού και ασκούσαν με επίγνωση τη νοερά προσευχή. Το κομποσχοίνι είχε λειώσει στα χέρια τους από την χρήση. Επί τριάντα χρόνια συνεχώς επαναλάμβαναν την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Είχαν αποκτήσει καλή πνευματική κατάσταση. Όταν μιλούσαν ένιωθες ότι η ευχή τους δεν σταματούσε, ήταν απορροφημένοι από τη νοερά τους εργασία. Τα λόγια τους ήταν λίγα και μιλούσαν σαν να αφαιρούνταν από την πραγματικότητα, διότι ο νους τους και η καρδιά τους ήταν ενωμένα με τον Θεό. Εδόξαζαν τον Θεό για όλα και μετέδιδαν ειρήνη, ανάπαυση και ευλογία.
Ο Χρήστος Παρώνης, «ο Αναγνώστης» από την Πεύκη Καλαμπάκας ήταν πολύ ευλαβής, φιλακόλουθος και έψαλλε στην Εκκλησία ως δεξιός ψάλτης. Ακολουθούσε κατά γράμμα το Τυπικό των ακολουθιών, από τις όποιες δεν παρέλειπε τίποτε. Κάθε μέρα συμμετείχε στις ακολουθίες. Ακόμη και όταν ήταν στο χωράφι, κάθε φορά που άκουγε την καμπάνα, σταματούσε την εργασία και πήγαινε στην Εκκλησία. Όταν δεν υπήρχε ιερέας, διάβαζε μόνος του όλες τις ακολουθίες στο σπίτι του. Συχνά έβγαινε έξω από το χωριό σ’ ένα ύψωμα, όπου έψελνε, προσευχόταν και κοιμόταν εκεί. Διάβαζε βίους Αγίων, πατερικά βιβλία, κυρίως τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, αλλά περισσότερο άπ’ όλα τον ανέπαυε η ανάγνωση του Ψαλτηρίου1. Από την πολλή μελέτη το είχε αποστηθίσει ολόκληρο. Όταν κάποιος πέθαινε στο χωριό, ο Χρήστος πήγαινε και σε τρεις-τέσσερις ώρες του διάβαζε ολόκληρο το Ψαλτήρι.
Σημείωση : 1. Το κατανυκτικώτατο και τερπνότατο Ψαλτήριο είναι το πρώτο προσευχητάρι της Εκκλησίας μας. Δεν υπάρχει ακολουθία ή μυστήριο από τα όποια να λείπουν οι Ψαλμοί. Ήταν το εντρύφημα και η αδολεσχία των άγιων και των μοναχών όλων των αιώνων μέχρι σήμερα. Πολλοί το απεστήθιζαν, άλλοι το διάβαζαν ολόκληρο κάθε ημερονύκτιο. Ακόμη και οι χριστιανοί στον κόσμο προσεύχονταν με το Ψαλτήρι. Δυστυχώς αυτή η παράδοση, την οποία ακολουθούσε και ο Χρήστος Παρώνης, σήμερα τείνει να έκλειψη από τις ενορίες στον κόσμο. Οι άνθρωποι αρκούνται μόνο στις ασματικές ακολουθίες και παραλείπουν την στερεά τροφή, τους θεόπνευστους Δαυϊτικούς Ψαλμούς. «Και ταύτα έδει ποιήσαι (ακολουθίες) κακείνο (Ψαλτήρι) μη αφιέναι». (Ματθ. κγ’, 23).
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος Α’, και την ενότητα: «Θαυμαστά και διδακτικά περιστατικά».
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, 2008.
